Το έχουμε εμπεδώσει πολύ καλά τόσα χρόνια. Ο Δημήτρης Αλικάκος είναι ο κατεξοχήν μαϊντανός των χριστιανικών εορτών. Στον Χριστιανισμό οφείλει την επαγγελματική ύπαρξή του άλλωστε. Με την ίδια λογική που ένας ιός οφείλει την επιβίωσή του σε έναν ξενιστή.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο ξενιστής είναι το σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που δόξα τω Θεώ έχει ένα πανίσχυρο ανοσοποιητικό 2 χιλιετιών, έχοντας αντιμετωπίσει ασυγκρίτως ισχυρότερα «παθογόνα» από τη φθηνή προπαγάνδα του Αλικάκου. Επομένως ούτε καν για… γριπούλα δεν συζητάμε.
Στοχευμένα και συστηματικά, σε κάθε παραμονές Χριστουγέννων ή Πάσχα, θα έχουμε συναπάντημα του Αλικάκου με κάποιο αντιχριστιανικό ντελίριο. Θα γράψει (ή θα πει) κάτι, προσπαθώντας να κάνει «γκελ» στον πάτο του βαρελιού.
Φέτος όμως, έγινε ένα πολύ εντυπωσιακό χριστουγεννιάτικο «θαύμα». Ο Άγιος Παΐσιος «ανάγκασε» τον Αλικάκο να διαβάσει τις διδαχές του Αγίου. Αυτό και αν είναι έκπληξη. Με κίνητρο το μίσος του Αλικάκου για τον αγιασμένο γέροντα που θαυμάζει όλη η υφήλιος, ο δημοσιογράφος φυλλομέτρησε τα 4 βιβλία με λόγους του Αγίου Παϊσίου που έχει εκδώσει η γυναικεία Μονή της Σουρωτής Θεσσαλονίκης: «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος».
Ο πολυεύσπλαγχνος Θεός ακόμα και στους πολέμιους του, παρουσιάζει πολλές ευκαιρίες για να φωτιστεί η διάνοιά τους. Ο Αλικάκος δείχνει να απέχει έτη φωτός από κάθε φώτιση, αλλά ακόμα και για τον πονηρό του σκοπό, διάβασε κάμποσους λόγους του Παϊσίου και πρόσθεσε… 0,1% πιθανότητες να ξυπνήσει από το χριστιανοφοβικό του λήθαργο. Το υπόλοιπο 99,99% μπορεί να το προσθέσει σε μια στιγμή η προαίρεση. Είθε να γίνει και αυτό.
Αλλά έστω κι έτσι ο Αλικάκος έγινε επιτέλους λίγο πιο συνεπής στις συκοφαντίες του. Το πρώτο βήμα για να πολεμάς τις ιδέες ενός εχθρού, είναι να γνωρίζεις τι υποστηρίζει. Ο Αλικάκος τόσο καιρό δεν έκανε ούτε αυτό. Ήταν τελείως άσχετος με την ορθόδοξη διδασκαλία. Τα επιχειρήματα του ήταν παντελώς άστοχα, αλλά και παιδικά μπροστά στη γραμματεία των απολογητών Πατέρων. Απλώς αναμασούσε οπαδικά συνθήματα, χωρίς καμία διαλεκτική βάση.
Όχι ότι άλλαξε τίποτα ιδιαίτερο και τώρα. Εξακολουθεί να έχει μαύρα μεσάνυχτα ο χριστιανομάχος Αλικάκος, αλλά τουλάχιστον άρχισε να μαθαίνει το «Λόλα, να ένα μήλο» των θρησκευτικών. Τι ανακάλυψε λοιπόν εμβρόντητος ο εξερευνητής μας;
Τι έκανε τον Αλικάκο να βγει από τα ρούχα του
Έγραψε σε ανάρτησή του ότι είδε γραμμένο έναν λόγο που αποδιδόταν στον Άγιο Παΐσιο και τον έκανε να… φρίξει. Στον λόγο αυτό ο Άγιος φέρεται να έλεγε ότι πολλά νεαρά παιδιά τα παίρνει πρόωρα ο Θεός, αφού βλέπει ότι δεν θα μετανοήσουν, προκειμένου να μην πάνε στο «μπουντρούμι», αλλά στο «σαλόνι» της κόλασης.
Έκπληκτος ο εξερευνητής μας, έψαξε τα βιβλία που προανέφερα για να διαπιστώσει αν όντως έχει πει ο Παΐσιος αυτόν τον λόγο. Δεν τον βρήκε πουθενά, αλλά ανακάλυψε κάποια άλλα αποσπάσματα που όντως προέρχονται από λόγια του Αγίου και – κατά την άποψη του Αλικάκου – έχουν το ίδιο «φρικτό» νόημα.
Συγκεκριμένα, όταν ρώτησαν το Άγιο Παΐσιο γιατί πεθαίνουν νέοι άνθρωποι, εκείνος απάντησε:
«Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του, με έναν ειδικό τρόπο, για να σώση την ψυχή του. Εάν δη ότι κάποιος θα γίνη καλύτερος, τον αφήνει να ζήση. Εάν δη όμως ότι θα γίνη χειρότερος, τον παίρνει, για να τον σώση. Μερικούς πάλι που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν την διάθεση να κάνουν το καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή ξέρει ότι θα έκαναν το καλό, μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι δηλαδή σαν να τους λέη: ‘’Μήν κουράζεσθε· αρκεί η καλή διάθεση που έχετε’’. Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, γιατί ο Παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια».
Σε ένα άλλο απόσπασμα που παραθέτει ο «νεοφώτιστος» Αλικάκος, ο Άγιος Παΐσιος εξηγεί το πνευματικό κέρδος που βγάζει ο Θεός ακόμα και από τραγικά γεγονότα της ζωής. Συγκεκριμένα, ο Άγιος λέει για μια μάνα που το παιδί της σκοτώθηκε σε τροχαίο:
«Από κακότητα χτύπησε ο οδηγός το παιδί σου; Όχι. Εσύ, για να σκοτωθή το έστειλες στην δουλειά; Όχι. Να πής λοιπόν ʺδόξα Σοι ο Θεόςʺ, γιατί μπορεί να γινόταν ένα αλητάκι και ο Θεός το πήρε στην κατάλληλη ώρα. Τώρα είναι ασφαλισμένο στον Ουρανό. Τί κλαίς;».
Και κατόπιν ο Άγιος με τη σοφία του Αγίου Πνεύματος παρουσιάζει το πώς ο Θεός μπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία και τα τρία πρόσωπα που αφορά αυτό το δυστύχημα. Το σκοτωμένο παιδί, η μάνα του και ο οδηγός:
«Αν τυχόν όμως ο Θεός δη ότι το παιδί θα παραστρατήση, ότι πηγαίνει στην καταστροφή και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθή, το παίρνει με αυτόν τον τρόπο. Επιτρέπει λ.χ. έναν μεθυσμένο να το χτυπήση με το αυτοκίνητο και να το σκοτώση, και έτσι το παίρνει κοντά Του. Αν υπήρχε περίπτωση να γίνη καλύτερο, θα έφερνε ένα εμπόδιο να αποφύγη το ατύχημα. Μετά ξεμεθάει και αυτός που χτύπησε το παιδί, έρχεται σε συναίσθηση και σε όλη του την ζωή τον πειράζει η συνείδησή του. «Εγκλημάτισα», λέει, και παρακαλεί συνέχεια τον Θεό να τον συγχωρήση. Σώζεται και αυτός. Η μάνα πάλι με τον πόνο της συμμαζεύεται, σκέφτεται τον θάνατο και ετοιμάζεται για την άλλη ζωή, οπότε σώζεται και αυτή».
Έξαλλος ο Αλικάκος από τους λόγους του Αγίου, γράφει στην ανάρτησή του για «εξωφρενική βλακεία και παραλογισμό», που πρέπει να «μας σώσουν» από αυτόν.
Καταρχάς ποιος εμπόδισε τον Αλικάκο να «σωθεί» από τη διδασκαλία των Αγίων; Τον αναγκάζει κανείς να την ασπαστεί; Τον κυνηγά κανείς με βιβλία του Αγίου Παΐσίου και δεν μας το έχει πει; Μόνος του δεν μπήκε στη διαδικασία να τα εξετάσει; Δηλαδή αν εγώ διαβάσω το λιβελογράφημα του Αλικάκου που λέγεται «Λύτρωση», θα πρέπει ουρλιάζω από τα social ότι κάποιος πρέπει να μας σώσει από τέτοια βιβλία; Όχι βέβαια, αφού η δημοκρατία εξασφαλίζει ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Ας γράφει ότι θέλει, για να εκτίθεται και περισσότερο. Περίεργη άποψη έχει για τη δημοκρατία ο ερευνητής μας. Πρέπει δηλαδή να «καίμε» βιβλία και υπολείψεις, με όποιου τα λόγια δεν συμφωνούμε; Αμέσως – αμέσως ξεπρόβαλε η φασίζουσα νοοτροπία.
Ο άνθρωπος ευθύνεται για τις δυστυχίες – Όχι ο Θεός
Πάμε και στο «άλφα» της «αλφαβήτας» των θρησκευτικών που έμαθε ο κ. Αλικάκος. Ανακάλυψε ο δημοσιογράφος μας, ότι ο Θεός γνωρίζει το μέλλον των ανθρώπων! Τι μου λες βρε παιδί μου! Μη μας πεις και ότι ως άχρονος και αιώνιος που είναι, γνωρίζει τα πάντα για το παρελθόν και το παρόν επίσης; Μήπως ο Αλικάκος έτυχε να διαβάσει και λίγο Καινή Διαθήκη, για να δει ότι ο ίδιος ο Χριστός αποκαλύπτει στα Ευαγγέλια ότι ελέγχει και τις τρεις πτυχές του χρόνου ή ζητάμε πολλά;
Άρα ο Θεός γνωρίζει και την πνευματική εξέλιξή μας ως τον θάνατο, άρα μπορεί να παρεμβαίνει για να ευεργετεί με άπειρους ανεξιχνίαστους τρόπους την κάθε ψυχή. Έχοντας την πλήρη εικόνα των δεδομένων και των προθέσεων του κάθε ανθρώπου, ο Θεός έχει απόλυτη γνώση για το συμφέρον του καθενός.
Το σκοτισμένο μυαλό του κ. Αλικάκου αδυνατεί να συλλάβει το πώς μπορεί ο Θεός να τρυγήσει καρπούς σωτηρίας, ακόμα και από τις πιο οδυνηρές περιστάσεις. Μα ίσα ίσα που ο άνθρωπος μετανοεί πολύ πιο συχνά με κακοπάθειες, παρά με καλοπέραση. Στην καλοπέραση συνήθως γίνεται αναίσθητος έως και βλάσφημος.
Ας σκεφτεί πρώτα απ’ όλα ο κ. Αλικάκος ότι το τροχαίο που σχολιάζει ο Άγιος Παΐσιος, δεν το προκάλεσε ο Θεός. Το προκάλεσε ένας απρόσεκτος οδηγός και ίσως και άλλοι υποψήφιοι παράγοντες (πχ. μια κακοτεχνία στον δρόμο, μια αστοχία του ΚΟΚ, ένας τσακωμός που έφερε νεύρα στην οδήγηση κ.α) που όλοι ανεξαιρέτως σχετίζονται με τον ανθρώπινο παράγοντα και πάντως όχι με τον Θεό.
Γιατί λοιπόν ο Αλικάκος ασχολείται με τους θανάτους που δεν προκαλεί ο Θεός, αλλά δεν τον ενοχλούν πχ. οι εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι που προκαλεί ο άνθρωπος σε αγέννητα παιδιά που σφαγιάζονται κάθε χρόνο – όχι μετά από 10-20 χρόνια σε κάποιο τροχαίο – αλλά πριν καν δουν ποτέ το φως του ήλιου! Τον ενοχλεί η κρίση του Θεού και του Αγίου Παΐσίου για κάποιο παιδί που φεύγει νωρίς, και δεν τον ενοχλεί η κρίση ενός ζευγαριού και ενός «γιατρού» που αντιμετωπίζουν το παιδί σαν ανεπιθύμητη «μάζα από κύτταρα» που πρέπει να κομματιαστεί και να ριχτεί στα απόβλητα; Ακόμα και σε ένα «αλητάκι» δίνεται μια ευκαιρία ζωής. Στο νεκρό μωράκι τι ευκαιρία δίνεται; Αλλά αυτά δεν σας πειράζουν, έτσι;
Και στην τελική ποιο είναι το σκεπτικό στο συγχυσμένο μυαλό του κ. Αλικάκου; Ότι τελικά δεν υπάρχει Θεός ή ότι υπάρχει και του φαίνεται… άδικος; Μας έχει μπερδέψει.
Η Ανάσταση έσβησε κάθε επιχείρημα περί αδικίας
Παρακάτω στα… θρησκευτικά, ο κ. Αλικάκος ίσως να μάθει ότι ο Θεός είναι φορέας Ανάστασης και όχι θανάτου. Τον Άγιο Παΐσιο και τον κάθε χριστιανό, ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα ο πνευματικός θάνατος και όχι ο σωματικός. Κυρίως με αυτόν τον γνώμονα εξετάζονται τα πάντα. Από τη στιγμή που υπάρχει η ανάσταση και η αιώνια ζωή, κανένας θάνατος δεν μπορεί χαρακτηριστεί αδικαίωτος.
Το αν πεθάνει κάποιος σε 20, σε 40, σε 60 ή σε 100 χρόνια, ελάχιστη σημασία έχει μπροστά στο άπειρο της αιωνιότητας. Αν δεν υπήρχε ανάσταση και αιώνια ζωή, τότε μόνο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αδικία στον θάνατο ενός νέου. Με τα ανθρώπινα μέτρα, σοκαριζόμαστε και στενάζουμε με την κάθε απώλεια, αλλά στα πνευματικά ύψη που είχε φτάσει ο Άγιος Παΐσιος, μόνο ο θάνατος του πνευματικά νεκρού τον λυπούσε βαθιά. Για εκείνους που κέρδισαν τη σωτηρία, ποιος ο λόγος να λυπηθεί; Αυτό είναι αιτία άφταστης χαράς και αγαλλίασης.
Ο Άγιος Παΐσιος έβλεπε τις ψυχές να ανεβαίνουν στον ουρανό, γνώριζε ποιοι πήγαν καλά στην αιώνια ζωή, συνομιλούσε με κεκοιμημένους αγίους, και θα εξέταζε τους σωματικούς θανάτους με την μικροσκοπική αντίληψη του Αλικάκου για τα πνευματικά θέματα; Έλεος!
Αυτά που λέει ο Παΐσιος δεν είναι τίποτε άλλο από αυτά που λέει η Αγία Γραφή. Στη Σοφία Σολομώντος γράφει για το συγκεκριμένο ζήτημα:
«Ευάρεστος τω Θεώ γενόμενος ήγαπήθη και ζών μεταξύ αμαρτωλών μετετέθη- ήρπάγη, μη κακία άλλάξη σύνεσιν αυτού, ή δόλος άπατήση ψυχήν αυτού… Τελειωθείς εν όλίγω, επλήρωσε χρόνους μακρούς- αρεστή γαρ ην ή ψυχή αυτού…» (Σοφία Σολ. δ’ 10).
Δηλαδή: «Έγινε ευάρεστος στον Θεό και αγαπήθηκε από Αυτόν, κι ενώ ζούσε μεταξύ αμαρτωλών ο Θεός τον μετέθεσε στην αιώνια ζωή, για να μην αλλοιωθεί η σύνεσή του από την κακία ή ο δόλος εξαπατήσει την ψυχή του. Εκδήμησε σε λίγο χρόνο (όντας νέος), αλλά κατάφερε να ανταμειφθεί σαν να είχε ζήσει πολλά χρόνια, διότι η ψυχή του ήταν ευάρεστη στον Θεό».
Επομένως έχουμε και τη σφραγίδα της Γραφής, ότι ο Χριστός που νίκησε τον θάνατο, μπορεί να επιτρέψει τον πρόσκαιρο σωματικό θάνατο είτε για να αποτρέψει τα χειρότερα – είτε για να ανταμείψει τα καλύτερα. Κρίνοντας με βάση την αιώνια ζωή και όχι αυτήν την πρόσκαιρη όπου εμείς οι απλοί άνθρωποι που δεν έχουμε αγιοσύνη, δεν βλέπουμε την τύφλα μας. Με την Ανάστασή του ο Χριστός έδωσε εγγύηση άπαξ και δια παντός, ότι όσο νέος και αν πεθάνει κάποιος θα αναστηθεί και θα μετέχει αιωνίως στη δόξα του παραδείσου, έχοντας και πνευματικό παράσημο τον αδόκητο θάνατο.
Και ναι, στο τροχαίο θα συγχωρεθεί και ο οδηγός αν μετανοήσει. Θα σωθεί και η μάνα αν κάνει τον πόνο της αμόνι να σφυρηλατήσει τη σωτηρία της. Βασικές αξίες της πίστης μας. Μάθετέ τις κύριε Αλικάκο, αφού κάνατε την αρχή με το ξεφύλλισμα των διδαχών του Παΐσίου. Ο Άγιος έχει ημερέψει πολύ πιο σκληροπυρηνικούς άθεους από εσάς…
