«Εκκλησία των Εθνών»: Μέσα από τις αποκαλύψεις για την δράση των μελών της αυτοαποκαλούμενης «Εκκλησίας των Εθνών» και τους ψευτο – εξορκισμούς που τελούσαν, φάνηκε για άλλη μια φορά σε τι ολισθηρά μονοπάτια οδηγεί η απομάκρυνση του ανθρώπου από τη μία και μοναδική οδό σωτηρίας, την αποκεκαλυμμένη αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Αιρέσεις σαν τη νεο – πεντηκοστιανή παραθρησκευτική ομάδα «Εκκλησία των Εθνών» προέρχονται από το ευρύτερο φάσμα του δόγματος των πεντηκοστιανών και του νεο – προτεσταντισμού, και πρόκειται για θρησκευτικές κινήσεις που φιλοδοξούν να γκρεμίσoυν εκ θεμελίων το δόγμα της Ορθόδοξης πίστεως.
Ανάμεσα στις πολλές κακοδοξίες των πεντηκοστιανών, είναι πως απορρίπτουν τους άγιους Πατέρες, αρνούνται την Παναγία και τα άγια λείψανα, αλλοιώνουν την ουσία των ιερών μυστηρίων ή απορρίπτουν εντελώς κάποια από αυτά, δεν παραδέχονται την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας, δεν δέχονται την ειδική ιεροσύνη, απορρίπτουν τα μνημόσυνα υπέρ των κεκοιμημένων και απορρίπτουν τον μοναχισμό.
«Εκκλησία» του σόου, της επίδειξης και της εξαπάτησης
Αυτές οι σέκτες που εκπορεύονται από την καταναλωτική κουλτούρα των ΗΠΑ, έχουν μεταβάλει τον χριστιανισμό σε ένα φθηνιάρικο τηλεοπτικό σόου, όπου «πωλείται» ό,τι εντυπωσιάζει τον «καταναλωτή». Εξορκισμοί, δήθεν θεραπείες ασθενειών, γλωσσολαλία, προφητείες, απεξάρτηση από πάθη και εξαρτήσεις, «life coaching». Μια απνευμάτιστη θεατρική παράσταση, στην οποία τα πάντα γίνονται χάριν εντυπωσιασμού. Όλα πλασάρονται σαν πνευματικά «προϊόντα» που πωλούνται με ένα μικρόφωνο και έναν «χαρισματικό» διαφημιστή «θαυμάτων» με βροντερή φωνή.
Κάθε σύναξη πιστών, μια πραγματική παρωδία. Φωνές, κραυγές, χειρονομίες, στημένες συζητήσεις, ασυνάρτητα λόγια και βεβιασμένη «ευφορία». Ένα θρησκευτικό ντελίριο, μια μόνιμη ταραχή και κατάσταση αταξίας.
Καμία σχέση με το νηπτικό και ησυχαστικό πνεύμα που προάγει η Ορθοδοξία. Καμία επαφή με την ταπεινοφροσύνη, την ημερότητα, την απλότητα, την συντριβή, την κοσμιότητα, την αποφυγή επιδείξεως και άλλες αρετές που πηγάζουν από τη διδασκαλία του Χριστού.
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος κάθε τέτοιας σέκτας, βρίσκεται ένας «σωτήρας» – απατεώνας με φανερούς και κρυφούς συνεργάτες που αναλαμβάνουν να φέρνουν εις πέρας το έργο του προσηλυτισμού. Με την επίδειξη δύναμης ενός υπερφίαλου πάστορα, δήθεν «δαιμονισμένοι» θεραπεύονται μπροστά στα μάτια του έκπληκτου κοινού, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για κατά… παραγγελία «δαιμονισμένους» θεατρίνους ή για δυστυχείς υπάρξεις που αυθυποβάλλονται, παραδομένοι ψυχή τε και σώματι στις πλάνες της αίρεσης.
Ακόμα χειρότερα, αφού οι Πεντηκοστιανοί ξαναβαπτίζονται και απαρνούνται έτσι το Ιερό Βάπτισμα που τους έδωσε η Εκκλησία, ανοίγουν διάπλατη την «πόρτα» της ψυχής τους σε δαιμονικές επιδράσεις, και πολλές φορές οι δήθεν «ενέργειες του Αγίου Πνεύματος» που παρουσιάζουν, δεν είναι τίποτε άλλο από εκδηλώσεις του πονηρού.
Από την κοινή απάτη έως και το έγκλημα
Πολλές φορές συμβαίνει τέτοιες αιρετικές ομάδες να απομυζούν συστηματικά τους πιστούς, ζητώντας υπέρογκα ποσά, με αντάλλαγμα διάφορες φανταστικές «ευεργεσίες» και «ιάσεις». Συγκεκριμένα για την «Εκκλησία των Εθνών» αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια καταγγελίες για πληρωμένες «θεραπείες» καρκίνου, πίεσης, ζαχάρου και άλλων παθήσεων, ενώ μια μάρτυρας αποκάλυψε πως της ζητήθηκαν 4.000 ευρώ για να της… λύσουν τα μάγια!
Η ασύδοτη υπερσυγκεντρωτική εξουσία σε έναν και μόνο άνθρωπο, σε συνδυασμό με την πλύση εγκεφάλου που επιχειρείται με το όχημα της θρησκείας, είναι ένα άκρως επικίνδυνο μείγμα, που πέρα από εξαπατήσεις μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε οικονομικούς εκβιασμούς, σεξουαλική εκμετάλλευση ή χειρότερα σε δολοφονίες και ομαδικές αυτοκτονίες. H μεταπολεμική αμερικανική ιστορία διαθέτει περιπτώσεις καινοφανών αιρέσεων που η δράση τους κατέληξε σε φρικιαστικά εγκλήματα, όπως η ομαδική αυτοκτονία σχεδόν χιλίων ανθρώπων στο Τζόουνσταουν, το 1978.
Οι αιρέσεις βρίσκουν έδαφος εκεί που υποχωρούμε!
Θα είναι μεγάλο λάθος ως χριστιανοί να εκλάβουμε κάθε ξεσκέπασμα της δράσης μιας αιρετικής οργάνωσης, ως μια ακόμη γραφικότητα που δεν μας αφορά. Μας αφορά πολύ, και μάλιστα άμεσα! Διότι οι «λύκοι» των αιρέσεων επιτίθενται στο αφύλακτο ποίμνιο, συμπληρώνουν τα κενά που αφήνουμε εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί.
Κενά κατήχησης, κενά ποίμανσης, κενά πληροφόρησης, κενά εγρήγορσης, κενά αγάπης και ενδιαφέροντος για τον πλησίον!
Από καινοφανείς αιρέσεις με την προβιά του «χριστιανισμού», μέχρι παγιωμένες «εκκλησίες» με παγκόσμια επιρροή και αναγνώριση, ο πνευματικός κίνδυνος για τους ορθόδοξους χριστιανούς, άλλα και τις περιπλανώμενες ψυχές που βρίσκονται σε αναζήτηση της αλήθειας, είναι το ίδιο μεγάλος.
Ο Παπισμός, ο Χιλιασμός, ο Προτεσταντισμός και οι «Εκκλησίες» της Πεντηκοστής, ο Μορμονισμός και δεκάδες άλλες αιρέσεις, έχουν ξαμολυθεί σαν πεινασμένα όρνια που ζητούν να κατασπαράξουν το Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και όσο οι πονηροί καιροί πλησιάζουν προς την καθιέρωση της παγκόσμιας πανθρησκείας, η διαβρωτική δράση των αιρέσεων γίνεται εντονότερη από ποτέ.
Εμείς όμως τι κάνουμε από την μεριά μας για να αποκρούσουμε αυτό το κύμα των αιρέσεων που όλο και γιγαντώνεται; Φροντίζουμε να ενημερωνόμαστε για την δράση των αιρέσεων στην Ελλάδα και τα πονηρά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν; Μελετούμε τα δόγματα της Πίστεως και την Αγία Γραφή, ώστε να αναγνωρίζουμε τις παγίδες των αιρετικών; Εντρυφούμε στη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας;
Πως θα βγάλεις από την πλάνη τον συνάνθρωπο σου, αν εσύ ο ίδιος δεν κατέχεις όλες τις πτυχές της Πίστης σου; Και εφόσον τις κατέχεις, ενδιαφέρθηκες για να ανοίξεις τα μάτια του πλανεμένου αδελφού σου ή επαναπαύθηκες στην… μακαριότητα σου, ακολουθώντας τον ανύπαρκτο δρόμο της… ατομικής σωτηρίας;
Αμαρτία σημαίνει αστοχία. Και αστοχίες δεν γίνονται μόνο σε αυτά που κάνουμε, άλλα και σε αυτά που ΔΕΝ φροντίζουμε να κάνουμε. Κάθε προσήλυτος μιας αίρεσης, είναι πολλές φορές ένας άνθρωπος που ΔΕΝ προσέξαμε, ΔΕΝ του μιλήσαμε, ΔΕΝ μεριμνήσαμε να του δώσουμε απαντήσεις, ΔΕΝ του παρουσιάσαμε τον πλούτο της Ορθοδοξίας, και πάνω απ’ όλα ΔΕΝ τον θέλξαμε προς την μία και μοναδική αλήθεια, με το παράδειγμα μας και τον τρόπο ζωής μας.
Ευθύνες ως χριστιανοί δεν έχουμε μόνο για τον πλανεμένο αιρετικό που ασπάστηκε μια κακόδοξη χριστιανική κίνηση. Άλλα και γι’ αυτόν που ορίζει τη ζωή του σύμφωνα με τις προβλέψεις των αστρολόγων, αυτόν που σπαταλά τα χρήματα του στις «καφετζούδες» και τα μέντιουμ, αυτόν που αναζητά την αλήθεια στις ανατολικές θρησκείες κ.λπ. Σε κάθε κατρακύλα συνανθρώπου μας προς τον γκρεμό της πλάνης, η μαρτυρία μας κρίνεται απαραίτητη, όπως και η αυτομεμψία μας.
Την επόμενη φορά που μια ακόμη «Εκκλησία των Εθνών» κάνει την εμφάνιση της στην επικαιρότητα, αντί να σπεύσουμε να χλευάσουμε τα «θύματα» που έπεσαν στην αιρετική παγίδα, ας αναρωτηθούμε τι δεν κάνουμε σωστά εμείς οι ίδιοι ως Εκκλησία, κλήρος και λαός…