Φρανκ Άτγουντ: O θανατοποινίτης που βαπτίστηκε Ορθόδοξος, ο δικός μας Αντώνιος, οδηγείται στην εκτέλεση και συγκλονίζει

Ο Φρανκ Άτγουντ, ο δικός μας Αντώνιος, ο θανατοποινίτης που ξόδεψε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του πίσω από τα κάγκελα της φυλακής μη μπορώντας να πείσει τις αρχές πως είναι αθώος, πρόκειται να εκτελεστεί από την Πολιτεία της Αριζόνα, την 8^η Ιουνίου, στις 10:00 π.μ.

«Είμαι καταδικασμένος να πεθάνω για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα, αλλά θα αφήσω τα στοιχεία που υποστηρίζουν οι εμπειρογνώμονες και τα επιχειρήματα που προβάλλουν οι δικηγόροι μου, να μιλήσουν για την αθωότητά μου», είπε στην τελευταία του συγκλονιστική δήλωση ο Φρανκ Τζάρβις Άτγουντ, που μετρά πλέον τις τελευταίες μέρες του ως τον θάνατο.

Δηλώνει αθώος ως το τέλος

Ο βαπτισμένος ορθόδοξος χριστιανός – Αντώνιος κατηγορείται για ένα έγκλημα που με όλη του την ψυχή, άλλα και την ίδια του τη μετανοημένη ζωή διακηρύττει πως δεν έπραξε. Την απαγωγή και δολοφονία ενός οκτάχρονου κοριτσιού, το 1984. Λόγω του φορτωμένου ποινικού μητρώου, των καταχρήσεων και της διεφθαρμένης νεανικής ζωής του Φρανκ Άτγουντ, η στοχοποίηση του από τις αρχές έγινε μονόδρομος, αν και υπήρχαν μαρτυρίες για άλλον ύποπτο που εθεάθη μαζί με το κοριτσάκι.

Τα προηγούμενα εγκλήματα του Φρανκ έγιναν βαρίδια μεροληπτικής κρίσης, και με βάση κάποια στοιχεία που εύκολα μπορούσαν να αποδοθούν σε συμπτώσεις, οι εισαγγελείς προχώρησαν στις κατηγορίες για απαγωγή και δολοφονία.

Ούτε οι δεκάδες χιλιάδες υπογραφές για να του δοθεί χάρη, ούτε οι πολυετείς δικαστικοί αγώνες, ούτε η παράθεση σοβαρών στοιχείων και μαρτυριών, ούτε ο αγώνας οργανώσεων κατά της θανατικής καταδίκης, δεν μπόρεσε να κάμψει το άκαμπτο νομικό σύστημα της Πολιτείας της Αριζόνα. Μετά από πλήθος εφέσεων, η τελική απόφαση ελήφθη και είναι εις θάνατον.

Ακόμα και μπροστά στον θάνατο του, σκέφτηκε τον συνάνθρωπο

Τι δήλωσε όμως ο Αντώνιος μπροστά στη τελεσίδικη απόφαση εκτέλεσης, όταν έπεσε πάνω του βαριά η σκιά του θανάτου;

«Επιτέλους θα ελευθερωθώ από τους γήινους δεσμούς που έχουν σακατέψει το σώμα μου και μου προκαλούν βασανιστικό πόνο. Και δεν θα ζω πια σε έναν κόσμο στον οποίο οι άλλοι υποφέρουν από την ίδια μου την ύπαρξη.

Στην οικογένεια τής Vicki Lynn Hoskinson, μπορώ να πω ειλικρινά ότι, ενώ ξέρω ότι δεν θα πιστέψετε ποτέ ότι δεν την απήγαγα… δεν το έκανα! Αυτό, ωστόσο, δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο πόνος σας είναι όσο πιο αληθινός μπορεί να είναι με οτιδήποτε άλλο σε αυτή τη ζωή, και η βαθιά προσευχή μου είναι ότι ο θάνατός μου θα δώσει σε εσάς και στους δικούς σας κάποια μορφή ανακούφισης και τέλος στην ατελείωτη δυστυχία και το μαρτύριό σας…».

Ας προσέξουμε αυτό το σπάνιο μεγαλείο ψυχής.

Ένας άνθρωπος πρόκειται να εκτελεστεί άδικα, από ένα ανάλγητο και ανελαστικό ποινικό σύστημα. Βρίσκεται μπροστά στο χείλος του θανάτου. Μετράει ώρες και ελπίζει στον Θεό μέχρι την τελευταία στιγμή. Κι όμως, μικρή σημασία δίνει στο προσωπικό του δράμα!

Μεγαλύτερη αξία δίνει στην οργή που έχει προκαλέσει, χωρίς να ευθύνεται εκείνος!

Ο ίδιος γνωρίζει μέσα του πως είναι αθώος. Το εξομολογήθηκε στον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο, ο οποίος διαμηνύει ακράδαντα την αθωότητα του Αντωνίου. Άλλα δεν μπορεί να απαιτεί το ίδιο από την οικογένεια του δολοφονημένου κοριτσιού και όσους τον κατηγορούν.

Την ύστατη στιγμή, έχει το σθένος να μπει στη θέση των πενθούντων. Ένας φυλακισμένος θανατοποινίτης δεν έχει τίποτε άλλο στην κατοχή του, παρά μόνο τα απομεινάρια του λόγου του. Παρόλα αυτά δεν κρατάει τον τελευταίο λόγο μόνο για την υπεράσπιση του εαυτού του, άλλα δίνει προβάδισμα στον συνάνθρωπο. Βρίσκει νόημα ακόμα και στο παράλογο. Βρίσκει κάτι θετικό, ακόμα και στο μαρτύριο του! Υποφέρει γιατί άθελα του έγινε αιτία να υποφέρουν άλλοι. Προσμένει να δοθεί μια ανακούφιση στην οικογένεια. Προσεύχεται για τους διώκτες του!

Πόση πνευματική λεβεντιά δείχνει αυτό! Πόση σοφία! Πόση συντριβή και ταπείνωση! Πόσο θα πρέπει να παραδειγματιζόμαστε όλοι μας, που έτσι και μας αδικήσουν στο παραμικρό, έτσι και πατήσουν λίγο τον κάλο του εγωισμού μας, γινόμαστε θηρία ανήμερα!

Ο Αντώνιος είναι απόλυτο πρότυπο μετάνοιας

Αν θέλαμε να αναζητήσουμε ένα βιβλικό πρότυπο απόλυτης μετάνοιας στις μέρες μας, σίγουρα θα το ανακαλύπταμε στο πρόσωπο του Αντωνίου. Ένα παράδειγμα τέλειας μεταστροφής.

Ο ληστής πάνω στο σταυρό, καίτοι εγκληματίας, μετανόησε μόνο σε μια στιγμή, άδραξε μια μικρή ευκαιρία και κέρδισε τον αιώνιο Παράδεισο. Ο Αντώνιος μετανοεί μετά δακρύων για χρόνια, όχι για ένα έγκλημα που διέπραξε, άλλα υπομένοντας μια αδιανόητη αδικία και ζητώντας τη θεϊκή παρηγοριά που τον λύτρωσε από τις αμαρτίες του και του έδωσε τη δύναμη να συνεχίσει ως το τέλος.

Υπομένει τον σταυρό της φυλακής και ζυγώνει στο μαρτύριο της εκτέλεσης, αναπέμποντας το «μνήσθητί μου Κύριε» όχι μια φορά, άλλα αδιαλείπτως. Για 35 χρόνια βρίσκεται καθηλωμένος στον σιδερόφρακτο Γολγοθά του, και από τότε που γνώρισε την Ορθοδοξία, ακουμπά το βάρος του πόνου του στον Εσταυρωμένο που τόσο λάτρεψε.

Γροθιά στο στομάχι του χριστιανικού (και κοσμικού) καθωσπρεπισμού μας, ο Αντώνιος πάλεψε με το τέρας του εαυτού του, και θριάμβευσε. Έκανε μια ανακαίνιση εσωτερική, που δυσκολεύεται να χωνέψει ο στείρος ηθικισμός μας.

Έθαψε τον Φρανκ Άτγουντ, και ανέστησε τον Αντώνιο. Απεκδύθηκε τον παλαιό άνθρωπο και συντάχθηκε με τον Χριστό. Σπούδασε, βαπτίστηκε, παντρεύτηκε, αγωνίστηκε, έκλαψε, νήστεψε, εξομολογήθηκε, κοινώνησε, ζήτησε προσευχές και συμβουλές πνευματικές, κήρυξε τον Χριστό, συνέγραψε βιβλία, έδωσε κουράγιο σε όσους περνούν δοκιμασίες όπως η δική του.

Να μια απάντηση – ράπισμα, απέναντι στην κοσμική ηλιθιότητα που λέει πως… «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν». Ασφαλώς και αλλάζουν! Ο Χριστός σταυρώθηκε ΑΚΡΙΒΩΣ διότι πρόσβλεπε στο ότι οι άνθρωποι μπορούν να ΑΛΛΑΖΟΥΝ. Ακόμα και οι χειρότεροι εγκληματίες!

Καλό είναι να τα βλέπουμε όλοι εμείς αυτά τα διδάγματα ζωής, εφόσον κάθε φορά που καταδικάζεται κάποιος, στήνουμε λαϊκά δικαστήρια, βγαίνουμε με τα δικράνια και τους πυρσούς να αποδώσουμε «δικαιοσύνη», σπεύδουμε να λιντσάρουμε υπολήψεις με τη δαμόκλειο σπάθη της «αφεντιάς» μας.

Πάντα να αφήνουμε οξυγόνο για μετάνοια στον άλλον, ότι και να έχει κάνει. Δεν δικαιούμαστε να του το στερούμε. Σαν άνθρωπος μπορεί να κάνεις μια συγκρατημένη και ψύχραιμη κριτική, άλλα δεν πρέπει να ξεχνάς πως μπορεί να κάνεις λάθος και πως η τελευταία λέξη ανήκει πάντα στο σχέδιο του Θεού.

Χρειάζεται τις προσευχές μας

Ο ασκητικός και μαρτυρικός βίος του Αντωνίου, ήδη δίνεται παρακαταθήκη για όλους τους μεγάλους και μικρότερους αμαρτωλούς των ημερών μας και των επόμενων γενεών. Το παράδειγμά του γίνεται πυξίδα για κάθε φυλακισμένο, κάθε αδικημένο, κάθε συκοφαντημένο, κάθε καταφρονεμένο που ζει στο περιθώριο μιας ψυχρής κοινωνίας που ξέρει μόνο να τιμωρεί και να καταδικάζει, όχι όμως να συγχωρεί.

Ο Αντώνιος με τον υπερθαύμαστο αγώνα της ζωής του, δίνει μια γερή κατραπακιά στη τρυφηλή συνείδηση μας. Το πέρασμα του από τούτη τη ζωή «βοά» τον ευαγγελικό λόγο πως: «Οι έσχατοι έσονται πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι».

Οφείλουμε να ενώσουμε τις προσευχές μας για την μεγάλη δοκιμασία που περνά ο Αντώνιος. Η ελπίδα για το θαύμα δεν έχει σβήσει ακόμα ούτε για εκείνον, ούτε για εμάς. Να ευχόμαστε να τον στηρίξει ο Θεός μέχρι το τέλος του βασανισμένου δρόμου του, είτε αυτό είναι σε λίγες μέρες, είτε στα βαθιά του γεράματα.

Ο Αντώνιος έχει ήδη κερδίσει το στεφάνι της νίκης, όχι με την κοσμική, άλλα με την απόλυτη έννοια, την πνευματική. Συγχώρησε τους διώκτες του και δικαιώθηκε στα μάτια του Θεού. Την ελευθερία του σε αυτόν τον άδικο κόσμο, πιθανότατα δεν θα την γευτεί ποτέ, γιατί ένα ανθρώπινο δικαστήριο σφράγισε την μοίρα του σώματος του. Όμως η ψυχή του βρίσκεται προσηλωμένη στο ουράνιο δικαστήριο, εκεί που αργά ή γρήγορα θα παρουσιάσει τα ατίμητα στεφάνια του μαρτυρίου του. Εμείς οι… νομιμόφρονες και οι «ηθικοί», τι έχουμε να παρουσιάσουμε;

Η σκέψη μας στον Αντώνιο. Τον θαυμάζουμε και ασπαζόμαστε το μαρτύριο του, είτε παραμείνει πανάξιος στρατιώτης στην Στρατευομένη Εκκλησία, είτε ελεύθερος και μακάριος πια, στην Θριαμβεύουσα.