Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος από την μεγάλη φωτιά που κατέκαψε τη Βαρυμπόμπη και το κτήμα Τατοΐου. Μετά από 16 ολόκληρους μήνες, και με αφορμή την απόφαση να κηδευτεί ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος στο Τατόι, όλος ο ελληνικός λαός έγινε μάρτυρας μιας ντροπιαστικής εικόνας που μας κάνει (για άλλη μια φορά) διεθνώς ρεζίλι.
Τα πρώτα πλάνα του κτήματος που έφτασαν στους τηλεοπτικούς δέκτες λόγω της αυτοψίας που έκαναν τα μέλη της οικογένειας του αποθανόντος, ήταν από αποκαρδιωτικά έως και εξοργιστικά. Κουφάρια καμένων κορμών, σκουπίδια, αγριόχορτα, καμένα καλώδια της ΔΕΗ, φραγμένα μονοπάτια. Εικόνα ερήμωσης και πλήρους εγκατάλειψης. Εικόνα που αντικατοπτρίζει πλήρως την πολιτιστική κατάντια μας και την μοίρα που έχει βρεθεί η διαφύλαξη του πολιτισμού μας.
Όλη η ξεφτίλα του ελληνικού κράτους συμπυκνωμένη σε ένα καρβουνιασμένο και άραχνο τοπίο.
Με την είδηση πως θα παρευρεθούν στην κηδεία του τέως βασιλιά πολλά μέλη βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης, πήρε «φωτιά» το κράτος της προχειροδουλειάς, το κράτος της μπαγαμποντιάς, το κράτος της τελευταίας στιγμής και του «φαίνεσθαι» που τώρα τρέχει και δεν φτάνει για να σουλουπώσει όσα βλέπει η βασιλική «πεθερά».
Μισός αιώνας ερήμωσης
Το κτήμα στο Τατόι είναι μια έκταση που πέρα από την ιστορικότητα της, θα μπορούσε να είναι ένα επισκέψιμο πολιτισμικό κόσμημα προς όφελος του δημοσίου, που όμως αφέθηκε τελικά να ρημάζει στην τύχη του και τελικά κάηκε κιόλας λόγω της αχρηστίας του επιτελικού κράτους.
Ως χώρα φροντίσαμε να κάνουμε μουσείο την πατρική οικία του σφαγέα Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη και την ίδια στιγμή οι νοσηρές ιδεολογικές αγκυλώσεις μας και η παθολογική μας εξάρτηση στην προσέλκυση «επενδυτών», δεν επέτρεψε να αξιοποιήσουμε στο ελάχιστο τα πρώην βασιλικά ανάκτορα που βρίθουν ελληνικής ιστορίας και που εκεί ορκίστηκαν τρεις κυβερνήσεις της Ελλάδος.
Ως φορολογούμενοι πολίτες πληρώσαμε – έως τώρα – 705.000 ευρώ για τα ταξίδια και την «dolce vita» της Λίνας Μενδώνη, άλλα το να πέσει έστω και ένα ευρώ για την αξιοποίηση ενός από τα σημαντικότερα πολιτιστικά μνημεία της Αττικής, παραμένει σενάριο φαντασίας.
Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που αποκήρυξαν την μοναρχία (τις περισσότερες φορές μέσω βίαιων λαϊκών κινημάτων ή πραξικοπημάτων), τα ιστορικά μνημεία που συνδέονται με αυτή αναδείχθηκαν στο έπακρο και έγιναν πολιτιστικά αξιοθέατα, που αποφέρουν μάλιστα πολλά κρατικά έσοδα. Ασφαλώς η εκμετάλλευση αυτών των μνημείων δεν σημαίνει πως αυτά τα κράτη τιμούν την μοναρχία. Σημαίνει πως τιμούν την ιστορία τους και μέσω της πολιτισμικής προβολής των ιστορικών περιόδων, δίνουν την δυνατότητα στον κάθε επισκέπτη να αφουγκραστεί και να αξιοποιήσει τα διδάγματα του παρελθόντος.
Αυτή είναι η ορθή προσέγγιση στην ιστορική συνέχεια ενός κράτους και όχι οι άναρθρες κραυγές και οι αφορισμοί που επιχειρούν να σβήσουν ολόκληρα κεφάλαια της ιστορίας.
Στο «Ελλαδιστάν» η ιστορία είναι καταδικασμένη να σέρνει στο διάβα της 2-3 ιδεολογικές παντιέρες και να μην αξιοποιείται πουθενά και για κανέναν λόγο, αν δεν περάσει πρώτα από πιστοποίηση κομματικών φρονημάτων. Η κάθε ιστορική ανάδειξη μνημείου βρίσκεται παγιδευμένη ανάμεσα στην ιδεολογική υστερία και την απόλυτη εγκατάλειψη από ένα αδιάφορο κράτος.
Όλη η Ελλάδα ένα απέραντο «Τατόι»
Ασφαλώς αυτή η άθλια εικόνα ερήμωσης δεν αφορά μόνο το Τατόι. Τρόπον τινά, όλη η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα παρατημένο «Τατόι» που αφήνεται να ρημάζει και περιμένει την «λύτρωση» από κάποιον «επενδυτή». Τρανό παράδειγμα η Βόρεια Εύβοια που αφού αφέθηκε να γίνει κάρβουνο, τώρα επιστρατεύεται ένα ολόκληρο μεταρρυθμιστικό έκτρωμα που στοχεύει στην εκμετάλλευση της γης, στην δημιουργία βιομηχανικών ζωνών και στην εγκατάσταση απέραντων αιολικών πάρκων.
Τοπίο διάλυσης και εγκατάλειψης είναι και τα δημόσια νοσοκομεία μας, που πολλά από αυτά ανεγέρθησαν ως δωρεές από μεγάλους ευεργέτες και σήμερα τα βλέπουμε να ρημάζουν, να κλείνουν, να συγχωνεύονται, να γεμίζουν με ράντζα στις εφημερίες λόγω έλλειψης προσωπικού, να γίνονται τσιμεντένια κουφάρια δυστυχίας και ταλαιπωρίας του κόσμου που βλέπει την δημόσια υγεία να μετατρέπεται σε νεοφιλελεύθερο εμπόρευμα.
Η εικόνα στο Τατόι είναι ο καθρέφτης της εικόνας της Ελλάδας. Ένα θλιβερό απομεινάρι που κάποτε ονομαζόταν κράτος, αποποιείται την ιστορική κληρονομιά του και την εκποιεί για κάθε ενδιαφερόμενο. Ένας εξευτελιστικός επίλογος της εποχής μας που – όχι τυχαία – συνοδεύεται από την ολική κατάρρευση της Δημοκρατίας…