Ολοταχώς προς μια ψηφιοποιημένη οικονομία χωρίς μετρητά, μας οδηγούν τα μέτρα που λαμβάνει (και) η ελληνική κυβέρνηση, αφού από το 2023 τα προνοιακά επιδόματα του ΟΠΕΚΑ και το επίδομα ανεργίας, θα δίνονται σε μορφή προπληρωμένων καρτών, αντί να πιστώνονται στους τραπεζικούς λογαριασμούς τα ποσά που αναλογούν στα επιδόματα.
Με λίγα λόγια τα επιδόματα πρόνοιας λαμβάνουν την μορφή ενός ακόμα «pass», όπου ο δικαιούχος γίνεται ένα απόλυτο «νούμερο» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπου θα καταγράφεται τι ξοδεύει, που ξοδεύει και πότε ξοδεύει το επίδομα φτώχειας που του παρέχει το πατερναλιστικό κράτος. Μπαίνει τέλος στη δυνατότητα του δικαιούχου να κάνει ολική ανάληψη μετρητών από τον τραπεζικό λογαριασμό (θα υπάρχει όριο ανάληψης) και να ξοδέψει τα χρήματα του όπως κρίνει εκείνος, και πάνω απ’ όλα μπαίνει τέλος στην ιδιωτικότητα των συναλλαγών και των εξόδων.
Πρόκειται για μια συνέχεια της πολιτικής που ήδη εφαρμόζεται στο επίδομα του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος (πρώην ΚΕΑ) όπου το μισό ποσό δίνεται μέσω προπληρωμένης κάρτας.
Τα προνοιακά επιδόματα «πείραμα» για μια αχρήματη οικονομία
Βλέπουμε λοιπόν πως τα – διαφόρων ειδών – «pass» που δίνονται στον καιρό της υγειονομικής και ενεργειακής κρίσης, δεν είναι παρά προπομπός για την επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης που κινείται προς τον πλήρη έλεγχο και την καταγραφή όλων των συναλλαγών. Τα «pass» που σήμερα παρουσιάζονται σαν έκτακτο «βοήθημα» για το βενζινάδικο, το ρεύμα ή το super market, στο άμεσο μέλλον θα γίνουν ο βασικός άξονας των κρατικών επιδομάτων.
Τι σημαίνει αυτό; Ας αναλογιστούμε μόνο πως βάσει στοιχείων του ΟΠΕΚΑ, παραπάνω από το 16% των Ελλήνων επιβιώνει σήμερα με κρατικά επιδόματα, δηλαδή περισσότεροι από 1.700.000 δικαιούχοι. Με την φτωχοποίηση που υφίσταται η Ελλάδα λόγω της ενεργειακής κρίσης, αυτό το ποσοστό προφανώς θα αυξηθεί σημαντικά. Όσοι είναι εξαρτημένοι από τα προνοιακά επιδόματα, αποτελούν το πιο ευάλωτο κοινωνικό στρώμα, που λόγω ανέχειας είναι εύκολος στόχος για το ανάλγητο κράτος, ώστε να προχωρήσει σε οικονομικά πειράματα προκειμένου να «τεσταριστεί» και να μονιμοποιηθεί η αχρήματη οικονομία.
Εφόσον σε πρώτη φάση το «πείραμα» κριθεί επιτυχές, στη συνέχεια οι προπληρωμένες κάρτες και οι «δωροκάρτες» θα είναι πιο εύκολο να επεκταθούν και στις απολαβές των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων. Και ασφαλώς θα συμπορευτεί προς αυτή την κατεύθυνση και ο ιδιωτικός τομέας. Μεταρρυθμίσεις που θα δημιουργήσουν τη βάση για την πλήρη κατάργηση των μετρητών, άλλα και τον σταδιακό παραμερισμό του πλαστικού χρήματος που θα αντικατασταθεί από ψηφιακά πορτοφόλια στα smartphones.
Όλα αυτά για την επιδίωξη να ενσωματωθεί το εισόδημα, τα ταυτοποιητικά έγγραφα, ο ενιαίος αριθμός του πολίτη (που θα αντικαταστήσει ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, Α.Τ κ.λπ.), το βιβλιάριο υγείας, όλα σε μια ψηφιακή εφαρμογή του κράτους.
Προετοιμάζονται για το καθολικό βασικό εισόδημα
Η παροχή των προνοιακών επιδομάτων (και η εξάρτηση όλο και περισσότερου κόσμου από αυτά) διαμορφώνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να υποδεχθεί το καθολικό βασικό εισόδημα για όλους τους ανθρώπους σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, που φιλοδοξεί να ενωθεί και πολιτικά.
Είναι κάτι που ουσιαστικά έκαναν οι ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της πανδημίας, στέλνοντας σχεδόν σε όλους τους κατοίκους της χώρας επιταγές. Στην Ελλάδα το είδαμε με την μορφή της… επιστρεπτέας προκαταβολής και των ψηφιακών pass, άλλα η κεντρική ιδέα είναι ακριβώς η ίδια. Η λογική μιας κοινωνίας όπου η «φύρα» των φτωχοποιημένων πολιτών, θα ζει στην αεργία, την ανεργία, την απάθεια, την αποβλάκωση, την καταστολή, την απόλυτη οικονομική εξάρτηση. Πολίτες – «αριθμοί» που θα υφίστανται τον τέλειο έλεγχο και χειραγώγηση του παγκόσμιου κράτους.
Σε έναν κόσμο που πλέον μαθαίνει να πορεύεται με μια μόνιμη «έκτακτη ανάγκη» στο προσκήνιο, τα επιδόματα προσφέρουν μια ψευδαίσθηση ανακούφισης, μια μορφή απαλλαγής από το άγχος των καθημερινών προκλήσεων. Και με τη σειρά τους οι πολίτες αποζημιώνουν το κράτος με την ανοχή τους και την παθητικότητα τους.
Όπως έχουμε γράψει και άλλη φορά πάνω στο θέμα, με συστηματικό τρόπο οι πολίτες αποτραβιούνται από την δημόσια σφαίρα συμμετοχής και την αλληλεπίδραση της αγοράς (πέρα από τον ρόλο του παθητικού καταναλωτισμού) και γίνονται απρόσωπες μονάδες που δηλώνουν συμμετοχή και υποταγή στα προνοιακά «ψίχουλα» του κράτους.
Αν σήμερα υπάρχουν όρια ανάληψης στα κρατικά επιδόματα, δεν θα είναι καθόλου ακραίο σενάριο αν «αύριο» θεσπιστούν και περιορισμοί συγκεκριμένων δαπανών, εάν το κράτος θεωρήσει πως ο δικαιούχος του επιδόματος λειτουργεί επιζήμια για την… εξοικονόμηση ενέργειας, το περιβάλλον ή την προστασία της δημόσιας υγείας.
Όσο οι πολίτες γίνονται όλο και περισσότερο έρμαια του τραπεζικού συστήματος, τα δελεαστικά αφηγήματα θα παραμένουν στην ίδια κατεύθυνση. Τα νέα μέτρα που καταργούν τα μετρητά θα προσφέρουν «πλήρη διαφάνεια» και θα κάνουν όλες τις συναλλαγές πιο γρήγορες και «εύκολες», ενώ οι πολίτες θα αισθάνονται πιο «ασφαλείς» χωρίς χρήματα στην τσέπη.
Μπορεί να έχουν μετατραπεί σε φτωχοποιημένους υπήκοους μιας ψηφιακής σκλαβιάς, άλλα θα έχουν… ασφάλεια, ταχύτητα και διαφάνεια πάνω απ’ όλα…