Μεγάλη Πέμπτη: Αν ρωτούσε κάποιος, ποια ήταν η πιο σκοτεινή στιγμή της γης από τότε που περπάτησε στη γη ο άνθρωπος ως τις μέρες μας, τι θα του απαντούσαμε; Ήταν σε κάποιο τρομερό κατακλυσμό; Ήταν σε κάποιον φοβερό σεισμό που συντάραξε τον πλανήτη; Ήταν σε μια περίοδο εξάπλωσης κάποιου φονικού λοιμού; Ήταν τη στιγμή της πτώσης κάποιου πελώριου μετεωρίτη; Ήταν στο ξέσπασμα ενός παγκόσμιου πολέμου; Ήταν στη σκιά του γιγαντιαίου «μανιταριού» της ατομικής βόμβας;
Όχι, δεν είναι τίποτε από αυτά. Η πιο σκοτεινή, η πιο ερεβώδης, η πιο πένθιμη, η πιο μαύρη στιγμή απ’ αρχής κόσμου, ήταν όταν το ανθρώπινο γένος κρέμασε στον Σταυρό, τον ίδιο τον Πλάστη και Δημιουργό του. «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι τη γη κρεμάσας» ακούμε την Μεγάλη Πέμπτη κατά την έξοδο του Εσταυρωμένου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη κοσμοϊστορική τραγωδία της ανθρωπότητας.
Ο Χριστός έλαβε ανθρώπινο σώμα για να εφαρμόσει το πάνσοφο σχέδιο του, και εμείς, η άπιστη ανθρώπινη γενεά, τον απαρνηθήκαμε, τον προδώσαμε, τον μαστιγώσαμε, τον χλευάσαμε, τον καταδικάσαμε, τον οδηγήσαμε στον Γολγοθά, τον σταυρώσαμε, διαμοιράσαμε τα ιμάτια του, του δώσαμε ξύδι και χολή αντί νερού, τον προκαλέσαμε να κατέβει απ’ τον Σταυρό, τον ακούσαμε να κραυγάζει με δυνατή φωνή και τον είδαμε να κλίνει την κεφαλή και να παραδίδει το πνεύμα.
Και μια τέτοια ανυπόφορη αδικία, δεν την άντεξε ούτε η ίδια η φύση. Δεν υπέφερε τη θέα του Άχραντου σώματος να βρίσκεται νεκρό επάνω στο σταυρό. Η πλάση διαμαρτυρήθηκε για τον Πλάστη της.
Ποτέ ξανά στην ιστορία δεν μίλησε η υλική κτίση με τόσο άμεσο, τόσο εκφραστικό τρόπο. Ο ήλιος κρύφτηκε και ο ουρανός σκοτείνιασε σαν χειμωνιάτικη μαύρη νύχτα. Μέγας σεισμός συντάραξε τον τόπο, τόσο που και οι πέτρες εσχίσθηκαν. Έγιναν φοβερές καταστροφές, το καταπέτασμα του Ναού του Σολομώντα σχίσθηκε στα δύο.
«Αν αυτοί σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται» είχε πει ο Χριστός. Αν ο άνθρωπος σιώπησε μπροστά σε αυτό το φοβερό ανοσιούργημα, οι πέτρες μίλησαν. Και όχι μόνο μίλησαν, άλλα κραύγασαν, σχίστηκαν στα δύο από το βάρος της αδικίας. Ακόμα και η άλογη φύση αποδείχθηκε πιο λογική από τον αχάριστο άνθρωπο.
Και το φοβερότερο φαινόμενο: «τα μνημεία άνεώχθησαν και πολλά σώματα των κεκοιμημένων άγιων ηγέρθη»! Ούτε η σαλεμένη φύση, άλλα ούτε και οι νεκροί δεν θέλησαν να συνεχίσουν την μακάρια ανάπαυση τους, την ώρα που ο Χριστός βρισκόταν κρεμάμενος επί ξύλου!
Και σήμερα ξανασταυρώνουμε τον Χριστό
Μην σκεφτεί κανείς πως αυτό το ασήκωτο κρίμα, η σταύρωση του Χριστού αφορά μόνο τους υπαίτιους της εποχής εκείνης. Όχι. Ο καθένας από εμάς είναι τρόπον τινά ένας από τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ και με τη στάση ζωής του, παίρνει θέση για αυτό το αδιανόητο έγκλημα προς τον άμωμο Χριστό.
Εκείνος δίδαξε πως ό,τι καλό κάνουμε στον πλησίον, το κάνουμε στον ίδιο τον Κύριο. Αν ο συνάνθρωπος πείνασε και του έδωσες να φάει, αν δίψασε και του έδωσες να πιεί, αν ήταν ξένος και τον φιλοξένησες, αν ήταν γυμνός και τον έντυσες, αν ήταν ασθενής ή βρισκόταν στη φυλακή και τον επισκέφθηκες, στον ίδιο τον Θεό απέδωσες τις πράξεις σου.
Το ίδιο ισχύει όμως και για ό,τι φαύλο κάνουμε.
Ξανασταυρώνουμε τον Χριστό με την αδιαφορία, με την απιστία, με την ασέβεια, με την βλασφημία, με την μοχθηρία, με την προδοσία, με την κακία. Αυτοί που βιαιοπραγούν, αυτοί που λατρεύουν το χρήμα, αυτοί που προσκυνούν την κοσμική εξουσία, αυτοί που υποδουλώνονται στη σάρκα, αυτοί που σκανδαλίζουν τον κόσμο, αυτοί που εκμαυλίζουν τις αθώες ψυχές, σπρώχνουν προς την κορυφή του Γολγοθά τον ταπεινό Χριστό, υψώνουν την γροθιά προς τον ουρανό και απαρνούνται την θεότητα του Ναζωραίου.
Ας σταθούμε λοιπόν με συντριβή, με περισυλλογή και αυτομεμψία μπροστά στα ματωμένα πόδια του εσταυρωμένου Ιησού. Η πιο σκοτεινή ώρα της ιστορίας προσφέρει πλήθος διδαγμάτων. Τα μαθήματα που μας δίνει η Μεγάλη Πέμπτη, είναι πνευματικοί θησαυροί. Μαργαριτάρια σωτηρίας που μας βοηθούν να διδαχθούμε και να αλλοιωθούμε, να μαλακώσουμε τις καρδιές μας στον δρόμο για την Ανάσταση.