Μπορεί η παγκόσμια ψηφιακή δικτατορία να βρίσκεται ακόμα σε στάδιο πρώιμης διαμόρφωσης, αλλά αυτό δεν εμπόδισε καθόλου τον εθνομηδενιστή Κυριάκο Μητσοτάκη να δηλώσει ενώπιον των Εθνών ότι είναι ήδη ένας «παγκόσμιος πολίτης».
Σταθερός στην πολιτική του παράδοση να διακρίνεται πάντα ως το καλύτερο «μαθητούδι» της Νέας Τάξης, ο Μητσοτάκης ανέβηκε στο βήμα για να μιλήσει στη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το Μέλλον στη Νέα Υόρκη, και χωρίς περιστροφές μίλησε για «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην Παγκόσμια διακυβέρνηση».
Συμπυκνώνοντας τα σημεία του «Συμφώνου για το Μέλλον», το οποίο αποτελεί ένα διακρατικό εγχειρίδιο ολοκληρωτισμού (που μπροστά του τα όσα ζήσαμε στην πανδημία δεν ήταν τίποτα), ο πρωθυπουργός στήριξε ολόθερμα την «Ατζέντα 2045» (ένα εναλλακτικό όνομα του Συμφώνου), λέγοντας ότι αποτελεί εγγύηση:
«Για τη βιώσιμη ανάπτυξη, την ειρήνη και την ασφάλεια, την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην παγκόσμια διακυβέρνηση, μία εμπιστοσύνη που έχει βρεθεί στο επίκεντρο. Για το δικό μας καλό και για το καλό των μελλοντικών γενεών».
Για να καταλήξει λέγοντας ότι οι: «παγκόσμιες προκλήσεις, απαιτούν παγκόσμιες λύσεις. Με το Σύμφωνο για το Μέλλον, έχουμε έναν “οδικό χάρτη” που θα μας οδηγήσει εκεί. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ζωτικής σημασίας».
Πραγματικά τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι πιο ζωτικής σημασίας, από την απόρριψη των πολιτικών αυτού του Συμφώνου. Πίσω από τα στολισμένα λόγια περί «βιώσιμης ανάπτυξης», «ασφάλειας», «ειρήνης», «ισότητας» και «ευημερίας», βρίσκεται ο σκληρός πυρήνας του δόγματος του WEF και το «Σύμφωνο για το Μέλλον» αποτελεί μια διακρατική επιχείρηση περιχαράκωσης όσων κρατών βρίσκονται υπό την άμεση ή έμμεση επιρροή του.
Οι περισσότερες από τις 193 χώρες μέλη του ΟΗΕ υπέγραψαν το Σύμφωνο. Μεταξύ των χωρών που αρνήθηκαν να το υπογράψουν, ήταν η Ρωσία, η Αργεντινή, η Ρωσία, η Βενεζουέλα, η Νικαράγουα, η Βόρεια Κορέα και η Λευκορωσία.
Τι ορίζει το Σύμφωνο για το Μέλλον
Επιγραμματικά, το Σύμφωνο αξιώνει την αφοσίωση των κρατών σε πολιτικές που θα φέρουν τη σταδιακή αποσύνθεσή τους. Αποτελεί δηλαδή μια προαναγγελία «αυτοκτονίας» του κάθε Έθνους – Κράτους, και την παραχώρηση όλων των εξουσιών σε υπερεθνικά κέντρα εξουσίας. Το Σύμφωνο σε όλα του τα σημεία κηρύττει την επιδιωκόμενη υπεροχή του Διεθνούς Δικαίου, έναντι του Εθνικού.
Ο ρόλος του ΟΗΕ αναβαθμίζεται και περνά σταδιακά στον έλεγχό του μια μορφή παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα στηρίζεται όλο και περισσότερο στην τεχνητή νοημοσύνη. Δηλαδή σε ένα παγκόσμιο «νου» (ή σε ένα ψηφιακό «θηρίο», αν δανειστούμε τη γλώσσα της Αποκάλυψης) που θα ενώσει τους αρμούς του υπερ-κράτους και θα μπορεί να δημιουργήσει τη χειρότερη μορφή άμεσης δικτατορίας που θα γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.
Επιπλέον θα περνούν στην αρμοδιότητα των οργάνων του ΟΗΕ ζητήματα όπως η «πράσινη» μετάβαση, η κατάργηση των ορυκτών καυσίμων, η κατάργηση των μετρητών, η επιβολή ψηφιακού νομίσματος, ο αφοπλισμός χωρών, ο έλεγχος της πληροφορίας και η καταστολή του ελεύθερου λόγου, ο έλεγχος της τροφικής αλυσίδας για δήθεν καταπολέμηση της φτώχειας (προώθηση των εργαστηριακών κρεάτων και της εντομοφαγίας δηλαδή), η διαχείριση πανδημιών, τα ζητήματα «ισότητας» των φύλων και οτιδήποτε άλλο συμπεριλαμβάνει η διαστροφική πολιτική της «Μεγάλης Επανεκκίνησης».
Το «Σύμφωνο για το Μέλλον» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα διακρατικό μανιφέστο υποταγής στον παγκόσμιο φασισμό, το οποίο επικοινωνείται προς τα έξω σαν προσπάθεια βελτίωσης της διεθνούς συνεργασίας για την εξασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης. Είναι ένας τεχνοκρατικός ολοκληρωτισμός που μέχρι να τελειοποιηθεί, μας επιφυλάσσει από εδώ και πέρα περισσότερες παγκόσμιες συνόδους κορυφής, αυστηρότερη κλιματική ατζέντα, περισσότερη έμφυλη παράνοια και φυσικά περεταίρω παραβίαση της ιδιωτικότητας και της ελευθερίας γνώμης.
Η διακυβέρνηση μέσω ΑΙ, προϋποθέτει τη λεηλασία των προσωπικών δεδομένων όλων των λαών που υποτάσσονται στην πυραμίδα εξουσίας του ΟΗΕ, και φυσικά τον καθολικό έλεγχο του διαδικτύου ούτως ώστε η πληροφορία να οδηγηθεί σε κεντρικοποίηση και μονοπώλιο «αλήθειας».
Τα εθνικά σύνορα, αντικαθίστανται από τα ατομικά
Το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατράνωσε τη στήριξή του στο μανιφέστο της αυτοκρατορίας του Νταβός, δεν προξενεί καμία απολύτως έκπληξη. Αυτό που προκαλεί απορία είναι το πώς ακόμα οι ψηφοφόροι των συστημικών κομμάτων της χώρας μας, πιστεύουν ότι στηρίζοντας αρχηγούς σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, περιμένουν πώς θα δουν κάποιο καλό στον τόπο τους. Την ώρα που ο πρωθυπουργός στηρίζει δημόσια τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για να σβηστεί κάθε εθνική οντότητα, και να αντικατασταθεί από ένα υπερεθνικό, ψηφιακό «Ράιχ».
Και αν ακόμα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν απομείνει κάποια «ξεροκόμματα» εθνικής εξουσίας, η ελληνική κυβέρνηση έχει φτάσει σε σημείο να μη μπορεί να πάρει ούτε μισή αυτόνομη απόφαση στα μεγάλα θέματα (εθνικά, οικονομικά, διοικητικά).
Η εξήγηση είναι ότι οι εκκλήσεις για «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» (που κάποτε είχε κάνει και ο Γιώργος Παπανδρέου) δεν σοκάρουν πλέον τους πολίτες, γιατί το εθνικό συμφέρον έχει αντικατασταθεί σε μαζικό βαθμό από το ένστικτο της ατομικής επιβίωσης.
Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν (ή και να απαιτήσουν) ακόμα και την κατάργηση των συνόρων, αρκεί να συντηρούν την ψευδαίσθηση ότι μένουν απαραβίαστα τα έσχατα προσωπικά τους σύνορα. Δηλαδή η ικανοποίηση των βασικών αναγκών τους και ο ακόρεστος «κορεσμός» των κατώτερων επιθυμιών τους.
Τα πάθη και ο φόβος είναι οι δύο μεγάλες Συμπληγάδες Πέτρες που συντρίβουν λαούς και έθνη, καταστρέφοντας την ταυτότητά τους και διαμορφώνοντας άμορφες μάζες που ενσωματώνονται στο «θηρίο». Και φυσικά μια παγκόσμια διακυβέρνηση, θα στηριχθεί αργά ή γρήγορα σε έναν παγκόσμιο κυβερνήτη, πού όσοι έχουν ακόμα νου, γνωρίζουν ποιος θα είναι…