Πόλεμος στη Μέση Ανατολή: Βρέχει θάνατο στον πλανήτη και εμείς τρέχουμε να πιάσουμε κερκίδα

Κάθε πόλεμος είναι και ένας καθρέφτης για την κοινωνία. Όχι μόνο αν αφορά τη χώρα σου, αλλά ακόμα και αν συμβαίνει στη «γειτονιά» σου. Ο λαός μας κατάφερε εν πολλοίς να γίνει δειλός και αιμοβόρος ταυτόχρονα. Αδιάφορος και φυγόπονος για τα εντός συνόρων, άλλα ειδήμονας για τα εκτός.

Ο Έλληνας απαξιώνει τις εκλογές που θα ορίσουν τη μοίρα του ίδιου του τόπου του, άλλα ξάφνου γίνεται στρατηγικός αναλυτής για να λύσει το μεσοανατολικό ζήτημα. Γράφει τα συνταγματικά του δικαιώματα στα παλαιότερα των υποδημάτων του, άλλα ωρύεται στα πληκτρολόγια και τα τηλεοπτικά στούντιο για τα δικαιώματα του Παλαιστίνιου ή του Ισραηλινού. Παζαρεύουν το Αιγαίο πίσω από την πλάτη του, κι εκείνος προβάρει στα social media το εβραϊκό κιπά ή το παλαιστινιακό μαντήλι. Ναι, θα πάρεις μια θέση, θα εκφράσεις μια άποψη, άλλα τα χάλια σου τα είδες καθόλου;

Με την πρώτη σφαίρα που θα σφυρίξει και την πρώτη ρουκέτα που θα πέσει, ο μέσος Έλληνας τρέχει να πιάσει μια κερκίδα για να φωνάξει υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς. Παράγουμε τόσο διχασμό, που τον εξάγουμε σε αφθονία κιόλας. Ο διπολισμός έγινε το εθνικό μας προϊόν και τον καταναλώνουμε αχόρταγα, σε αντίθεση με το ελαιόλαδο και τη φέτα που γίνονται απλησίαστες πολυτέλειες. Και αν τα ράφια των σούπερ μάρκετ βομβαρδίζονται από κερδοσκοπικά τεχνάσματα που μας καταδικάζουν σε συνθήκες κατοχής, δεν μας νοιάζει και πολύ γιατί έχουμε να παρακολουθήσουμε γεωπολιτικό ντέρμπι σε «high definition» ανάλυση.

Ο πόλεμος έγινε και αυτός «reality» και πρέπει να ψηφίσουμε με την «αποψάρα» μας, ποιοι διαγωνιζόμενοι πρέπει να αποχωρήσουν από το πρόσωπο αυτής της γης.

Βαρεθήκαμε το «reality» της Ουκρανίας γιατί κοντεύει τρεις «σεζόν» και οι «τηλεθεατές» θέλουν να ανανεώνουν τα θεάματά τους. Η εθνοκάθαρση των Αρμενίων δεν είχε ενδιαφέρον για τη βιομηχανία των ευρωατλαντικών συμφερόντων και έτσι «πάτωσε» από θεαματικότητα και οι «τηλεθεατές» άλλαξαν γρήγορα κανάλι, αφήνοντας τους πρωταγωνιστές του Αρτσάχ να βιώνουν μόνοι τους τη φρίκη τους.

Τα γεγονότα έτρεξαν, και τα συγκρουόμενα γεωπολιτικά συμφέροντα πέρασαν τη φάση των προσεισμών και φτάνουν τώρα στον κύριο σεισμό. Η Μέση Ανατολή γίνεται φιτίλι που απειλεί να τινάξει στον αέρα την ανθρωπότητα για 3^η φορά στην ιστορία. Από τις λασπωμένες στέπες της Ουκρανίας, ο «σκηνοθέτης» και «Άρχων του κόσμου τούτου», μας μετέφερε στα άνυδρα ξεροτόπια του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Ξαναζεστάθηκαν οι καναπέδες, ξαναπήραν φωτιά τα τηλεκοντρόλ και τα πληκτρολόγια. Νέο πολεμικό σίριαλ στις οθόνες, με πολύ καλές κριτικές και προοπτικές να κάνει θραύση πυρηνικών διαστάσεων.

Αφού εμείς δεν εκτιμάμε τη ζωή μας, έμεινε να μας θυμίζει την αξία της μονάχα ένας πόλεμος. Και τι κάνουμε; Ο θάνατος πρωταγωνιστεί και το ανθρώπινο είδος κυλιέται στο αίμα μιας ζωντανής κόλασης, αλλά εμείς ψάχνουμε να βρούμε ποιος έχει περισσότερες δικαιολογίες για να σκοτώνει γυναικόπαιδα και να ισοπεδώνει πόλεις.

Ενώ είμαστε χαμένοι στον πόλεμο της πληροφορίας, εμείς βγάζουμε πορίσματα και χτυπάμε το σφυρί του δικαστή για να πούμε ποιος ποταμός αίματος είναι καλός και ποιος είναι κακός. Μπλεγμένοι σε έναν κυκεώνα από αλήθειες και ψέματα του πολεμικού μετώπου, αγόμενοι και φερόμενοι από πολιτικές κορώνες, από fake news και από την προπαγάνδα μυστικών υπηρεσιών, ψάχνουμε να βρούμε το «άσπρο» και το «μαύρο», ενώ έχουμε παραδοθεί στο «γκρίζο». Παρασυρόμενοι από ιδεολογικά ρεύματα του μικρόκοσμού μας, βγάζουμε πολεμικό ανακοινωθέν από το «γραφείο Τύπου» της αφεντιάς μας, την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι μαζεύουν άψυχα κορμιά από βομβαρδισμένα ερείπια και υπαίθρια σφαγεία.

Και αφού ζούμε την πραγματικότητα σε συνθήκες τηλεοπτικού «σόου», ο κάθε συμμετέχων επιβάλλεται να πει την άποψή του για να τον ακούσει το κοινό. Βλέπεις τις τελευταίες μέρες πολιτικούς να λένε σε αυστηρούς τόνους προς τα άλλα κόμματα «να πάρουν καθαρή θέση» για το μεσοανατολικό.

Αν δεν είσαι με εμάς, είσαι με τους άλλους. Αν δεν πάρεις θέση με τους μεν, ανήκεις στο ιδεολογικό στρατόπεδο των δε. Από τα σύνορα και έξω, η ανοχή είναι ενοχή. Από τα σύνορα και μέσα, η ανοχή και η αποχή είναι «επανάσταση». Σου λένε ότι οπωσδήποτε πρέπει να πάρεις το μέρος κάποιων δολοφόνων για να αφήσεις δαχτυλικά αποτυπώματα στην ιστορία, να βάλεις κι εσύ σφραγίδα σε κάποια θηριωδία, να γίνεις μέρος του κανιβαλισμού για να υπογράψεις με τη γνώμη σου ότι αυτός είναι όλος κι όλος ο άνθρωπος: χώμα, αίμα, δυστυχία και συμφέρον.

Βεβαίως και υπάρχουν συγκεκριμένες αναγνώσεις των γεγονότων στη Μέση Ανατολή. Υπάρχουν και γεωπολιτικά επιχειρήματα και επιταγές της ιστορίας και δίκαια που πρέπει να διεκδικηθούν. Άλλα πέρα από όλα αυτά, που υπό το πρίσμα του συμφέροντος γίνονται πάντοτε υποκειμενικά, εμείς βλέπουμε το κατάντημά μας; Βλέπουμε ότι ο κόσμος τείνει να γίνει ένα παγκόσμιο αμφιθέατρο που κόβει εισιτήρια για σφαγές και κτηνωδίες; Βλέπουμε ότι το μόνο που μας δίνει ζωή πλέον, είναι εκείνη η σαδιστική ικανοποίηση της συμφοράς που βρίσκει τη διπλανή μας πόρτα και όχι τη δική μας;

Περισσότερο καταναλωτές θεάματος και λιγότερο άνθρωποι. Παρίες με φωνακλάδικη άποψη, άλλα νεκρωμένοι ως πολίτες – πόσο μάλλον ως εικόνες Θεού. Και μιας που λέμε για τον Θεό, Εκείνος πού είναι σε όλα αυτά τα δεινά που ξεδιπλώνονται μπροστά μας; Ε αφού τον «φιμώσαμε» και τον βάλαμε στην άκρη, ας μιλάνε τώρα τα ανθρώπινα θηρία, μικρά και μεγάλα, για να βιώσουμε το «μεγαλείο» της παγκόσμιας αποκτήνωσης. Οι «προφήτες» της αποστασίας ανέβηκαν στον άμβωνα και το κήρυγμά τους στάζει θάνατο. Και εμείς ψάχνουμε από ποια πλευρά της ιστορίας φαίνεται καλύτερη η σκιά του στον πλανήτη…