Τραγωδία στα Τέμπη: Από τη μια άκρη της ελληνικής επικράτειας ως την άλλη, ο λαός φαίνεται να περνάει σε μια φάση αφύπνισης, αφού μετά την τραγωδία των Τεμπών η οργή και η αγανάκτηση του λαού αναζωπυρώνεται συνεχώς από την προκλητική στάση των πολιτικών. Διαδηλώσεις τέτοιας μαζικότητας και τόσο κοινής αποδοχής έχουμε να δούμε στη χώρα από την εποχή των μνημονίων.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνούμε πώς μετά την κορύφωση της δράσης του, το λαϊκό ρεύμα των «αγανακτισμένων» ξεθύμανε μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, μέχρι που το πολιτικό σύστημα κατάφερε να απλώσει και πάλι τα πλοκάμια του και να εγκλωβίσει τον λαό ξανά στον φαύλο κύκλο των αυτόκλητων «σωτήρων» που έρχονταν στην εξουσία μόνο και μόνο για να διαιωνίσουν έτι περεταίρω το πελατειακό κράτος διαφθοράς και συστηματικής εκποίησης της χώρας.
Είναι βέβαιο πως οι διαδηλώσεις για τα Τέμπη τρομάζουν το πολιτικό σύστημα, ειδικά μετά από μια μακρόχρονη περίοδο που οι πλατείες είχαν αδειάσει και οι καναπέδες είχαν γεμίσει. Εκείνο το περίφημο «μένουμε σπίτι», από σύνθημα υγειονομικής φύσεως κάποιοι φρόντισαν να το μετατρέψουν υποσυνείδητη στάση ζωής, αφού άλλωστε αυτός ήταν ο στόχος εξ’ αρχής.
Η τραγωδία των Τεμπών δεν ξεγύμνωσε μόνο τις εγκληματικές πολιτικές της παρούσας κυβέρνησης, αλλά ξεμπρόστιασε με τον πλέον τραγικό τρόπο την διαφθορά ολόκληρου του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Η εφιαλτική έκρηξη που φώτισε τον ουρανό των Τεμπών εκείνη τη μοιραία νύχτα, αποκάλυψε σε μια στιγμή και όλες τις φρικτές πτυχές ενός γκροτέσκου κράτους που δεν διστάζει να βάζει το κέρδος πάνω και από το αίμα αθώων.
Η πολιτική της πανδημίας, «γέννησε» την τραγωδία των Τεμπών
Στον καιρό της πανδημίας, πέρα από ελάχιστες συλλογικές προσπάθειες να ανατραπεί το σκηνικό εκμετάλλευσης του λαού και ωμής παραβίασης των ελευθεριών, όπως ήταν ο ηρωικός αγώνας των υγειονομικών ή το ξέσπασμα διαδηλώσεων στη Νέα Σμύρνη, δεν υπήρξε καμία σοβαρή αντίδραση. Μην ξεχνούμε πως με πρόσχημα την πανδημία, η κυβέρνηση βρήκε το απόλυτο «πάτημα» για να αποδομήσει πλήρως τη συλλογική δράση του πολίτη, αφού οι συγκεντρώσεις απαγορεύτηκαν, οι συνευρέσεις σε σπίτια ποινικοποιήθηκαν και ο δημόσιος χώρος έγινε άβατο.
Ο πολίτης, μαζί με όλα τα ουσιαστικά δικαιώματα του, σβήστηκε από τον χάρτη της Πολιτείας με την πρόφαση του «κατεπείγοντος». Στην αντίληψη αυτού του απάνθρωπου κράτους, ο Έλληνας έπαψε να είναι μια ενεργή πολιτική οντότητα και έγινε μια απρόσωπη μονάδα που αντί δικαιοσύνης, στην «καλύτερη» περίπτωση του προτείνουν ένα ξεροκόμματο αποζημίωσης, αντί για αξιοπρεπή διαβίωση του προτείνουν ένα ψηφιακό συσσίτιο, αντί για ασφαλή μετακίνηση του προτείνουν να δεχτεί να παίζει κορώνα – γράμματα τη ζωή του κάθε φορά που χρησιμοποιεί ένα ΜΜΜ.
Μέσα στις συνθήκες της πανδημίας επωάστηκε στη συνείδηση του κόσμου η νοοτροπία του «ακαταδίωκτου», που ξεκίνησε από τους «ειδικούς» και στη συνέχεια επεκτάθηκε ακόμα και σε εξόφθαλμες υποθέσεις φρικτών σεξουαλικών εγκλημάτων, στα οποία κυριάρχησαν πότε οι συγκαλύψεις ενόχων και πότε οι ποινές – χάδι. Η ατιμωρησία και η ανοχή στη διαφθορά, έγινε υπερ – νόμος, πάνω από όλους τους νόμους. Ακόμα και η σκόπιμη απόκρυψη ή σύγχυση πληροφοριών για τον αριθμό θυμάτων (και αγνοουμένων) που βλέπουμε σήμερα, ήταν μια κυβερνητική τακτική που «θριάμβευσε» στην καταμέτρηση των θανάτων από (ή με) κορωνοϊό, ή στο πόσοι πέθαναν εκτός ΜΕΘ ή στο πόσοι πέθαναν από κορωνοϊό ενώ είχαν εμβολιαστεί ή στο πόσοι έλαβαν το σκεύασμα και παρουσίασαν κάποια θανατηφόρα παρενέργεια.
Ακόμα και η αναίσχυντη εντολή για σφραγισμένα φέρετρα, που δόθηκε από το υπουργείο Υγείας για τα θύματα των Τεμπών, έχει καταβολή την άθλια πολιτική των σφραγισμένων φέρετρων με σελοφάν, που χωρίς κανένα επιστημονικό έρεισμα επέβαλλε η κυβέρνηση για τους νεκρούς από κορωνοϊό.
Αυτή η νοσηρή πολιτική νοοτροπία, έδειξε το διεστραμμένο πρόσωπο της σε όλο της το «μεγαλείο», στον καιρό της πανδημίας. Άλλα τότε ο περισσότερος κόσμος, ακόμα και οι νέοι δεν εντόπισαν το πού μας οδηγεί αυτή η καταβαράθρωση της Δημοκρατίας. Λίγο η προπαγάνδα, λίγο ο φόβος, λίγο η προσωπική βολή, λίγο ο ωχαδερφισμός, λίγο η έμφυτη ροπή του λαού μας προς τις αλληλοκατηγορίες, όλα λειτούργησαν κατευναστικά και αποπροσανατολιστικά.
Αν η σήψη της κομματοκρατίας έστρωσε το έδαφος ώστε τα συντρίμμια των τρένων στα Τέμπη να γίνουν ομαδικός τάφος για δεκάδες ανθρώπους, είναι η ίδια μορφή σήψης που έκανε τα ερείπια ενός κατεστραμμένου ΕΣΥ να γίνουν πύλες του θανάτου για χιλιάδες ανθρώπους. Τα Τέμπη δεν είναι το πρώτο προδιαγεγραμμένο έγκλημα, άλλα ένας ακόμη κρίκος μιας σειράς εγκλημάτων που έγιναν στον βωμό του κέρδους.
Πως θα εκφραστεί στο δια ταύτα όλη αυτή η αγανάκτηση;
Έστω και πολύ καθυστερημένα, η κοινωνία φαίνεται να αφυπνίζεται και να αρχίζει να κοιτά τη συνολική εικόνα για τα χάλια της Ελλάδας. Άραγε όμως, θα μεταφραστεί σε κάποιο απτό αποτέλεσμα όλη αυτή η αγανάκτηση ή θα έχουμε άλλη μία επιτυχημένη προσπάθεια χειραγώγησης του λαϊκού αισθήματος;
Εδώ είναι το ουσιαστικό ερώτημα. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, θα λειτουργήσει ως εφαλτήριο για να διεκδικήσουμε ένα δίκαιο κράτος ή ως θρυαλλίδα για να επικρατήσει το πολιτειακό χάος; Μήπως η αποχή εκτιναχθεί σε τέτοια επίπεδα ώστε οι εκλογές να καταντήσουν στο τέλος μια εντελώς ανούσια εθιμοτυπική διαδικασία που απλά θα μας… ανακοινώνονται οι κυβερνήσεις;
Θα απαιτήσει ο κόσμος τη ριζική κάθαρση του πολιτικού συστήματος και τη λογοδοσία όσων μας έφεραν ως εδώ; Θα στραφεί σε νέα, αδιάφθορα πρόσωπα και νέους σχηματισμούς που δεν φέρουν ευθύνες γι’ αυτό το διαχρονικό έκτρωμα που λέγεται ελληνικό κράτος; Η θα αρκεστούμε να επιλέγουμε ποιος έχει την τάση να μας σκοτώνει… λιγότερο;
Μετά από αυτήν την εθνική τραγωδία, οι νέοι θα κατανοήσουν επιτέλους τι διακυβεύεται με την ψήφο τους ή θα γυρίσουν ακόμα περισσότερο την πλάτη σε ένα κράτος που καταποντίζεται στην άβυσσο της διαφθοράς και παρασέρνει ζωές μαζί του;