Ένας χρόνος μετά…
Δεν χρειάζεται να πω από τι… Όλοι ξέρουμε. Όλοι θυμόμαστε. Και κανείς δεν θα ξεχάσει, όσο κι αν το ήθελαν κάποιοι. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τέτοια καταστροφή που διέλυσε τα πάντα στο πέρασμά της.
Η απώλεια και το κενό αυτό αγγίζουν όλες τις πτυχές της ζωής μας. Αρχικά ψυχολογικά, γιατί συνέβη μια τέτοια τραγωδία που ξεπερνά κάθε φαντασία. Ύστερα υλικά, γιατί καταστράφηκαν ανθρώπινες περιουσίες που όμως δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στις αδικοχαμένες ανθρώπινες ζωές. Και τέλος οικολογικά, καθώς ο πλανήτης μας έχασε άλλη μια πηγή οξυγόνου που θα χρειαστεί εκατοντάδες χρόνια για να επανέλθει.
Ευτυχώς κανείς δεν ξέχασε. Και αν όχι όλοι τότε οι περισσότεροι αναγνωρίζουν τη σημασία της τραγωδίας αυτής και κάνουν ό,τι μπορούν για να μην ξεχαστεί. Το γεγονός αυτό, αφορά και πρέπει να αφορά όλη τη χώρα και τους κατοίκους της καθώς αποτελεί μια εθνική τραγωδία. Μια εθνική τραγωδία που πρέπει να εξιστορηθεί έτσι όπως έγινε ανεξάρτητα από το αν θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Όσα λέγονταν από τους μάρτυρες έχουν πλέον αποδειχθεί και επιβεβαιωθεί. Γι’ αυτό είναι πια στο χέρι του κάθε Έλληνα πολίτη εάν θα δει τα πράγματα όπως είναι ή όπως θέλει να τα δει…
Θυμάσαι και εσύ εκείνη την αποφράδα μέρα, όπως χαρακτηριστικά την αποκαλούν στις ειδήσεις. Θυμάσαι τα έκτακτα δελτία ειδήσεων. Θυμάσαι τα όσα ειπώθηκαν και τα όσα δημοσιεύτηκαν στα social media την ίδια αλλά και την επόμενη μέρα. Όχι μόνο από ενήλικες αλλά και εφήβους που έχουν άποψη και κρίνουν. Είτε συμφωνούσες είτε όχι σκέφτηκες ότι ίσως δεν θα έπρεπε να μιλάμε και να κρίνουμε τέτοιες ώρες. Αλλά όταν μιλήσει ένας και αρχίσει να λέει τότε δύσκολα να μην ακολουθήσουν κι άλλοι. Θυμάσαι. Όλα τα θυμάσαι…
Μακάρι τώρα να τα βλέπεις πιο καθαρά και πιο ψύχραιμα.