Αλεξης Γρηγορόπουλος. Ανήμερα του Αγίου Νικολάου συμπληρώνονται 11 χρόνια από το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Να είστε έτοιμοι να ακούσετε… τα ίδια και τα ίδια. Από τις ειδήσεις στην τηλεόραση, τις εφημερίδες, τα sites. Από παντού.
Τα όσα λαμβάνουν χώρο τέτοια μέρα έχουν τυποποιηθεί στην περιγραφή τους. «Επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου». Ανάλογα μάλιστα με την κατεύθυνση του μέσου, έχουμε και τους χαρακτηρισμούς. Αναρχικός ή αντιεξουσιαστής… Ρε, τι άλλο θα ακούσουμε;
Αναρχικός δεν είναι αυτός που θα πετάξει μολότοφ στα ΜΑΤ. Αναρχικός είμαι εγώ, είμαι εσύ. Είναι ο κάθε ένας που πιστεύει πως η ανθρώπινη κοινωνία μπορεί να οργανωθεί χωρίς την κρατική εποπτεία. Και σε πολλές εκφάνσεις της ζωή μας, όλοι, το έχουμε σκεφτεί. Αντιεξουσιαστής είναι κάτι παρεμφερές. Αυτός που δεν πιστεύει στην κρατική εξουσία. Κακώς έχει συνδεθεί με τη βία, το χάος, τα επεισόδια, την τρομοκρατία.
Δεν είναι εκεί η ουσία. Δεν έχει σημασία πως λέγονται όσοι δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις. Νέα παιδιά που βρίσκουν διεγερτικό να ρισκάρουν τη σωματική ακεραιότητα είναι γεγονός λυπηρό. Αρωγός σε όλα αυτά η αστυνομία. Ποτέ δεν είδαμε επεισόδια από την πλευρά των ταραξιών. Πάντα ο φακός ήταν στραμμένος προς αυτούς. Αν ήταν ανάποδα, ίσως να βλέπαμε πράγματα που να μας σόκαραν.
Κοιτάς, βλέπεις, διαβάζεις και δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε πονάει περισσότερο. Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 «έφυγε» ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Βρέθηκε τη λάθος στιγμή, στο λάθος σημείο. Σκοτώθηκε μία φορά τότε, τον «δολοφονούν» σε ετήσια βάση όσοι καπηλεύονται το θάνατό του για να ικανοποιήσουν τις βίαιες ορέξεις τους. Ούτε αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές, ούτε τίποτε. Ασεβείς είναι. Χρόνια πριν πιθανώς όσοι δημιουργούν επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας σήμερα, να βρίσκονταν στον καναπέ τους. Τώρα είναι στους δρόμους χωρίς να ξέρουν τον πραγματικό λόγο.
Αν ήταν στη ζωή σήμερα ο 15χρονος τότε μαθητής θα βάδιζε προς το 26ο έτος της ηλικίας του. Πιθανώς ο Γρηγορόπουλος θα είχε τελειώσει τις σπουδές του, θα σκεφτόταν τι μεταπτυχιακό να ακολουθήσει, θα είχε ερωτευτεί, θα είχε μεθύσει, θα είχε πάει διακοπές με τους φίλους του, θα εργαζόταν, μα κυρίως θα ζούσε!
Πως τιμάς τη μνήμη ενός παιδιού όταν απλώς αναβιώνεις τις συνθήκες με τις οποίες έφυγε τόσο άδικα εκείνο το βράδυ; Με ποιο δικαίωμα αλήθεια σπιλώνουν τη μνήμη του; Πως επικοινωνείται από τα μέσα ενημέρωσης πως ‘’η ψυχή του ψάχνει δικαίωση;’’. Και πως νομιμοποιείται αυτή η στάση;
Και να ήταν μόνο όσα συμβαίνουν στο… δρόμο. Πολιτικοί δεν διστάζουν στο βωμό της προώθησης της κομματικής τους ταμπέλας να ερμηνεύσουν όπως τους βολεύει ή πιο σωστά όπως τους εξυπηρετεί ένα τραγικό συμβάν. Είτε δεξιά, είτε αριστερά, είτε κεντρώα, ποτέ δεν θα ακούσεις πως η τραγικότητα στο θάνατο ενός 15χρονου παιδιού αρχίζει και τελειώνει στο γεγονός πως πέθανε πριν να ζήσει.
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram