Κρίσεις. Του καναπέ. Μπροστά από την τηλεόραση. Με την ασφάλεια πως το ποδάρι που απλώνουμε είναι ζεστό, μέσα στην παντόφλα. Κρίσεις και αφορισμοί για ένα δράμα που εκτυλίσσεται δίπλα μας… Μια νεαρή μητέρα απέρριψε το «θείο δώρο» της μητρότητας. Αλλά το πρόβλημα μας είναι ο τρόπος, όχι το γεγονός.
Περιληπτικά. Όπως το ακούμε στα δελτία ειδήσεων δηλαδή. Η 27χρονη από την Πάτρα, αφότου γέννησε το μωρό της, βγήκε χωρίς εξιτήριο από το νοσοκομείο και εγκατέλειψε το απροστάτευτο κοριτσάκι, σε μια παραλία όπου και το μωρό λίγο αργότερα κατέληξε.
Μια απλοϊκή σκέψη δεν μπόρεσε να γίνει από κανένα. Η μητέρα δεν θα έπαιρνε το μωρό από το μαιευτήριο εάν είχε σκοπό να το εγκαταλείψει λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά. Μπορούσε κάλλιστα να το εγκαταλείψει στο μαιευτήριο και να εξαφανιστεί. Μπορούσε ακόμη και να το παραδώσει σε κοινωνικές δομές ή να φροντίσει για την ασφαλή παραλαβή του από τρίτους, εγκαταλείποντάς το σε κατοικημένο μέρος.
Δεν ήξερε. Ηθελε, δεν ήθελε, αγαπούσα, μισούσε, πόναγε, χανόταν μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλό τους. Προφανώς η διαταραγμένη ψυχολογία της, η απελπισία και η απόγνωσή της την οδήγησαν σε μια πράξη που θα μετανιώνει ισοβίως! Οι λεπτομέρειες σοκάρουν αλλά μάλλον εξηγούν την κατάσταση.
Η γυναίκα δεν είχε εκμυστηρευτεί σε κανένα την εγκυμοσύνη της. Κανείς από το περιβάλλον της δεν είχε …. αντιληφθεί την εγκυμοσύνη της! Γέννησε μόνη της και εγκατέλειψε το μαιευτήριο με το μωρό λίγες ώρες μετά από επέμβαση καισαρικής, επιλέγοντας να το αφήσει να πεθάνει. Κανείς στο μαιευτήριο δεν είχε κατανοήσει ότι πρέπει να μιλήσει σε αυτή την γυναίκα… Κανείς δεν πρόλαβε να την στηρίξει ψυχολογικά ή ακόμη και να της απαγορεύσει να απομακρύνει το μωρό. Δεν θα μπορούσε αυτό το παιδί να υιοθετηθεί από μια από τις πολλές οικογένειες που επί χρόνια βασανίζονται με ψυχοφθόρες και δαπανηρές διαδικασίες αδυνατώντας να αποκτήσουν δικό τους;
Κανείς δεν πρόσεξε ότι πήρε το μωρό από τον θάλαμο και εξαφανίστηκε. Καμία από τις γυναίκες του θαλάμου, τους γιατρούς, τις νοσηλεύτριες, κανείς δεν φαντάστηκε τι μπορεί να συμβεί! Δεν ξένισε κανέναν ότι μια νέα γυναίκα πήγε να γεννήσει χωρίς ούτε ένα συνοδό να περιμένει να δει το μωρό της!
Ερωτήματα…
Άραγε ο πατέρας του παιδιού πώς αντέδρασε στο άκουσμα της είδησης;
Πόσοι από εμάς την θεωρούν ανθρωπόμορφο τέρας που εγκατέλειψε ένα αβοήθητο παιδί;
Πόσοι την κατακεραυνώνουν ως θύτη μια αισχύλειας τραγωδίας με θύμα ένα νεογνό;
Πόσοι θα την λοιδορήσουν με τεράστια ευκολία και επιλεκτική ευαισθησία;
Πριν μερικές εβδομάδες, με αφορμή την Ημέρα Αγέννητου Παιδιού, η εφημερίδα μας εκκίνησε την συζήτηση των δικαιωμάτων των αγέννητων παιδιών, την στάση της πολιτείας απέναντι σε ένα θέμα με πρωταγωνίστριες γυναίκες σαν και την 27χρονη της ιστορίας μας. Αβοήθητες, μόνες, απελπισμένες και εγκαταλελειμμένες από το περιβάλλον και τους συντρόφους τους! Γυναίκες που αναγκάζονται να προβούν σε πρόωρη διακοπή της κυήσεώς του διότι αδυνατούν να ανταποκριθούν σε όσα απαιτούνται για την ανατροφή ενός παιδιού.
Η συγκεκριμένη γυναίκα, όπως όλα δείχνουν, προφανώς δεν μπορούσε να γνωστοποιήσει στην οικογένειά της την «ανεπιθύμητη» εγκυμοσύνη της. Κανείς, φίλος ή συγγενής από το στενό της περιβάλλον δεν την συνόδευσε στην γέννηση του παιδιού! Σε μια κοινωνία που όλα δείχνουν ότι εξακολουθεί να είναι συντηρητική και πολέμια των γυναικών που αποφασίζουν να μεγαλώσουν μόνες τους ένα παιδί……
Και για να μην ξεχνιόμαστε: Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη… Η περιφέρεια έχει δικούς της κανόνες και δικούς της ψίθυρους πίσω από πλάτες.
Η ίδια προφανώς στο τέλος αντιμετώπισε ως μίασμα αυτό το παιδί που με κάθε τρόπο έπρεπε να «απομακρύνει» από την ζωή της. Σαν να μην ήρθε ποτέ. Ένα παιδί που έπρεπε να «δικαιολογήσει», να συντηρήσει, να μεγαλώσει, ένα παιδί που θα πυροδοτούσε βίαιες αντιδράσεις από το περιβάλλον της.
Ένα απροστάτευτο παιδί, που εν μέσω τραγικών συγκυριών, καταδικάστηκε σε ένα τραγικό θάνατο πριν καλά καλά αντικρύσει τον κόσμο!
Δεν είναι τραγική η ειρωνεία; Η χώρα μας ήδη από το έτος 1986 με την θέσπιση του Νόμου 1609/1986, νομιμοποίησε τις αμβλώσεις. Έδωσε στην γυναίκα το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός της, προστατεύοντας σύμφωνα με το νομοθέτη το δικαίωμα της να επιλέγει την μητρότητα και υπό προϋποθέσεις να διακόπτει κατά την απόλυτη κρίση της την εγκυμοσύνη. Προστάτευσε παράλληλα τις γυναίκες από αμβλώσεις που γίνονταν παράνομα και έθεταν σε κίνδυνο την ζωή τους.
Την περίοδο της θέσπισης του Νόμου, υπήρχαν κοινοβουλευτικές ομάδες που αντέδρασαν στην ψήφισή του και ο τύπος της εποχής διχάστηκε! Οι γυναικείες οργανώσεις έδωσαν την δική τους «μάχη» προκειμένου να θεσμοθετηθεί το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση, ενώ στην αντίπερα όχθη υπήρξε βουλευτής γυναίκα που χαρακτηριστικά δήλωσε ότι με τον τρόπο που θεσμοθετούνται οι αμβλώσεις αυτές θα γίνουν «σπόρ». Σχεδόν 35 χρόνια μετά, αυτή η συζήτηση δεν έχει προφανώς κανέναν νόημα!
Η χώρα μας κατέχει θλιβερές πρωτιές στην Ευρώπη ως προς τον αριθμό των αμβλώσεων ετησίως, σε σχέση με τον πληθυσμό της και πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν την άμβλωση ακόμη και ως… μέθοδο αντισύλληψης! Ελλείψει παιδείας και σεξουαλικής αγωγής, μεγάλη μερίδα των γυναικών έχει υποβληθεί σε άμβλωση έστω και μια φορά στην ζωή της, ενώ δυστυχώς μεγάλη μερίδα του ποσοστού ανήκει στις έφηβες!
Ασφαλώς από την συζήτησή μας, εξαιρούνται οι περιπτώσεις των γυναικών με προβλήματα υγείας των ίδιων ή και των παιδιών τους και των γυναικών που έχουν πέσει θύματα βιασμού για τις οποίες η άμβλωση είναι μονόδρομος! Ας το αναφέρουμε, διότι στο βωμό της προσπάθειας που κάνει το Sportime, απλώς να ευαισθητοποιήσει και προβληματίσει, έχουμε ακούσει τα πάντα. Από διαφημιστικές καταχωρήσεις, από επιτηδευμένη άποψη, μέχρι το ότι είμαστε λάτρεις του μεσαίωνα έχουμε ακούσει. Είναι πολύ συγκεκριμένο αυτό που προσπαθούμε να πούμε και όσες φωνές κι αν θέλουν να λερώσουν μια υγιή και απολύτως προοδευτική σκέψη/θέση (πραγματικά προοδευτική, όχι fake νεωτεριστική σάχλα όπως αυτές που συναντάμε κατά κόρον), αυτό δεν θα συμβεί.
Το «θέμα» δεν είναι η άμβλωση όταν αυτή «πρέπει» να γίνεται. Το ζήτημα και ανησυχητικό κομμάτι στην όλη ιστορία είναι πως η κοινωνία μας σταδιακά αποδέχεται την άμβλωση ως μια επέμβαση ρουτίνας… Το ξεφόρτωμα μιας ευθύνης… Αυτό βέβαια για πολλούς θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως ένα δείγμα ηθικής σήψης των αξιών μας! Μια αποστροφή στο μεγαλείο της γέννησης που πλέον για μεγάλη μερίδα των γυναικών αντιμετωπίζεται ως ανεπιθύμητη «μάζα»!
Ταυτόχρονα όμως, η συγκεκριμένη γυναίκα που δεν μπόρεσε ή δεν γνώριζε τον τρόπο ή δεν ήταν πλήρως αποφασισμένη να θανατώσει το μωρό της ενόσω ήταν έγκυος και το έπραξε μόλις γεννήθηκε… Στα μάτια μας φαντάζει ως μια άλλη Μήδεια! Μια ανάλγητη μάνα που αξίζει τον χλευασμό, την ποινική τιμωρία και την ισόβια απαξίωσή μας!
Εάν βέβαια, είχε προβεί στην ίδια διαδικασία 5 μήνες νωρίτερα, κανείς δεν θα γνώριζε τίποτα. Θα ήταν όλα απολύτως φυσιολογικά διότι το μωρό δεν θα είχε γεννηθεί. Θα ήταν ένα τμήμα της μήτρας της. Όταν γεννήθηκε, όλοι γίναμε κοινωνοί του δράματος και την κατακρίναμε. Την κατακεραυνώνουμε με ηθικολογίες, αγνοώντας ασφαλώς τι την οδήγησε σε αυτή την τραγική απόφαση. Σπεύδουν οι υποκριτές… Εύκολα και ακίνδυνα να την κατασπαράξουν, διερωτώμενοι γιατί άραγε δεν έκανε έκτρωση; Αυτό θα ήταν απολύτως νόμιμο και δεν θα τριβέλιζε την ψυχή τους! Όπως φάνηκε όμως δεν ήταν εξίσου απλό και εύκολο για την ίδια!
Η εφημερίδα μας, μακριά από στεγανά και ηθικολογίες, θα στηρίξει αυτή την γυναίκα! Έμπρακτα! Θα την στηρίξει με ψυχολογική υποστήριξη, θα την στηρίξει οικονομικά, θα την στηρίξει από το βήμα που έχει (και όχι μόνο). Διότι σε όλες τις περιπτώσεις, οι γυναίκες που βρίσκονται σε αυτή την τραγική θέση αξίζουν βοήθεια και χρειάζονται στήριξη! Για εμάς, η θανάτωση δεν οφείλεται μόνο στην ίδια… Οφείλεται σε όλη την κοινωνία, στην οικογένεια, στο κράτος και σε όσους όφειλαν και μπορούσαν να την στηρίξουν και τώρα κουνούν το δάχτυλο…. Για εμάς όλες οι γυναίκες που ξεκινούν μια ζωή, έχουν ανάγκη στήριξης και βοήθειας σε κάθε στάδιο. Για όσες από αυτές, η άμβλωση δεν είναι μονόδρομος, είναι μια επιλογή που θα πρέπει να κάνουν. χωρίς να χρειάζεται να προβληματίζονται για δυσκολίες που οι κοινωνίες και οι κυβερνήσεις μπορούν να λύσουν!
Ένα παιδί που είναι ανεπιθύμητο σε μια μάνα, αποτελεί θείο δώρο και αιώνια ευχή για μια άλλη. Το κράτος οφείλει και μπορεί να στηρίζει όλες τις γυναίκες, αυτές που θέλουν να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους. Φυσικά και αυτές που δεν θέλουν να τα μεγαλώσουν μόνες τους και η φύση της προίκισε με την επιλογή να γεννήσουν ένα παιδί που για άλλες οικογένειες είναι… θαύμα!
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram