Ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε μία ρότα. Κανονικότητας. Κάτι που του έλειψε όλον τον προηγούμενο χρόνο. Ίσως και παραπάνω από χρόνο. Έχει μόνο μία απειλή. Την εσωστρέφεια. Διότι, διαχρονικά, τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Κι αυτό δεν πρέπει να συμβεί.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ιδιαίτερα παρατηρητικός για να διαπιστώσει πως το νέο εγχείρημα δέχεται επικοινωνιακά πλήγματα. Ας μην χρησιμοποιήσουμε τη λέξη πόλεμο (που θα μπορούσαμε) για την ώρα.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν έχει παρά να κάνει μια απλή ανάγνωση κάποιων πολύ απλοϊκών στοιχείων. Μια μικρή αναδρομή. Ο άνθρωπος που πριν από μερικούς μήνες ανακοίνωνε πως δεν επιθυμεί την περαιτέρω οικονομική ενίσχυση της ΠΑΕ, ξαφνικά εμφανίζεται να έχει ξοφλήσει μπόλικες παλιές αμαρτίες και να είναι διατεθειμένος να καλύψει και την ΑΜΚ.
Ούτε άλλαξε γνώμη, ούτε θέλει να μείνει περισσότερο στο τιμόνι. Απλό κι εύκολο το ρεπορτάζ για να διαπιστωθεί κάτι τέτοιο εξάλλου. Από αυτόν που θέλει βέβαια αν κάνει δύο τηλέφωνα, ή έστω να ερμηνεύσει με τον αντικειμενικό τρόπο τα μαντάτα.
Ο Γιάννης Αλαφούζος έχει κάνει τους υπολογισμούς του και έχει και τους (προσωπικούς) λόγους του, που θέλει να αποχωρήσει από την ΠΑΕ. Ο λόγος που πληρώνει είναι απλός. Πιστεύει στον Παϊρόζ Πιεμπονγκσάντ και έχει πάρει και εγγυήσεις. Προφανώς αυτές δεν είναι μόνο στο… μιλητό. Ούτε μπορεί να είναι τυχαία η πληρωμή τόσων και τόσων παλαιών οφειλών.
Η ατζέντα σε αυτές είναι ξεκάθαρα προερχόμενη από τα «θέλω» του Παϊρόζ. Θέλει ξεχρεωμένο μαγαζί. Ο όρος «μαγαζί» δεν χρησιμοποιείται τυχαία. Είναι καμιά φορά χρήσιμος ο λαϊκισμός στην έκφραση, ούτως ώστε να είμαστε όλοι σε θέση να κατανοήσουμε πως βλέπει ο Ταϊλανδός τον Παναθηναϊκό. Σαν μπίζνα, σαν μια επιχείρηση που μπορεί να αποφέρει κέρδη.
Για να συμβεί αυτό, τα χρέη του παρελθόντος πρέπει να σβήσουν ή να διακανονισθούν σε ένα βιώσιμο καθεστώς. Αν θέλει ο Παναθηναϊκός να διεκδικήσει καλύτερους όρους στα τηλεοπτικά του και στις εμπορικές συμφωνίες, πρέπει να είναι πιο… δυνατός. Πως θα πάει μια ΠΑΕ να διαπραγματευτεί καλύτερους οικονομικούς όρους, όταν ξέρει όλος ο ντουνιάς πως χρωστάει της Μιχαλούς και καίγεται για ρευστό; Πως θα πείσει ένα καλό όνομα να έρθει να παίξει με το «τριφύλλι» όταν υπάρχουν οφειλόμενα στους προηγούμενους;
Μέσα στις βασικές αρχές της διοίκησης επιχειρήσεων είναι να μην σέρνεις βαρίδια του παρελθόντος, στο μέλλον. Μόνο τότε μπορείς να ελπίζεις πως αυτό, το μέλλον, θα είναι λαμπρό και όχι (εκ νέου) ζοφερό. Ξεχρεώνοντας όμως, ο Παναθηναϊκός δεν κερδίζει μόνο… λογιστικά. Κερδίζει και εμπορικά. «Καθαρίζει» το όνομά του. Αρχίζει στην πιάτσα να ακούγεται πως η ΠΑΕ καταβάλλει χρήματα και τα γραφεία της αντί για προσφυγές γεμίζουν εξοφλητικές αποδείξεις.
Παϊρόζ και Αλαφούζος συνεργάζονται άψογα για την επόμενη μέρα. Κακά τα ψέματα αυτή, στο αγωνιστικό κομμάτι τουλάχιστον, για τον νέο ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού ξεκινά στην καλύτερη από τον ερχόμενο Ιανουάριο. Για ποιο λόγο να συνδέσει άμεσα το όνομά του με μια σεζόν που είναι «δέσμια» από της παλιές αμαρτίες μια διοικητικής πολιτικής που δεν τον εκφράζει. Κανένας λόγος δεν υπάρχει φυσικά.
Τώρα για ποιο λόγο άνθρωποι που έπρεπε να επαινούν και να συμπλέουν με θετικό τρόπο σε αυτές τις εξελίξεις, μηχανορραφούν ιστορίες για αγρίους ουδείς μπορεί να καταλάβει. Το άσχημο είναι πως ο κόσμος επηρεάζεται. Είναι πραγματικά δυσάρεστο. Διότι είναι διαφορετικό να έχεις προσδοκίες και άλλο πράγμα να τρέφεις αυταπάτες. Η νέα αγωνιστική χρονιά θα βρει τον Παναθηναϊκό στο κατώφλι της πλήρους οικονομικής εξυγίανσης σε διοικητικό επίπεδο και στην κανονικότητα σε αγωνιστικό επίπεδο. Είναι το πρώτο βήμα εξέλιξης για το σύλλογο. Το πρώτο σήκωμα από την πτώση. Η πρώτη απομάκρυνση από τον πάτο που έπιασε. Κι αυτό είναι που γίνεται βήμα βήμα και με συγκεκριμένο σχέδιο. Αν κλείσει ο κόσμος στα αυτιά του στις… Σειρήνες, τότε όλα θα πάμε καλύτερα.
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη στήλη «Λόγια Φιλικά» από το Sportime του Σαββάτου (7/7)