Τέτοια μέρα συνηθίζονται οι καζαμίες. Οι προβλέψεις. Αν κάτι αφήνει το 2020 είναι πως σίγουρα, πλέον, τίποτα δεν δικαιολογεί την παραμικρή πρόβλεψη. Για οτιδήποτε. Για οποτεδήποτε. Ακόμη και για την επόμενη ώρα.
Δεδομένα που θεωρούσαμε, όλοι, αυτονόητα, δεν υφίστανται. Καταστάσεις με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές, έχουν ανατραπεί. Συνήθειες, γούστα, οτιδήποτε που ταυτίζονταν με την καθημερινότητας μας έχει αλλάξει. Ριζικά.
Και το χειρότερο στην ιστορία; Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει αν ό,τι και όσα ζήσαμε στην χρονιά που έφυγε ήταν απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που έρχεται – εδώ και χρόνια – να διαλύσει κάθε έννοια «κανονικότητας», όπως τουλάχιστον την γνωρίζαμε. Και όχι μόνο ελέω πανδημίας. Αυτή, προφανώς, είναι ακριβώς η κορυφή. Αυτά που φέρνει, αυτά που έρχονται (και) μέσω αυτής, αυτά που δεν φαίνονται είναι που καθιστούν το 2021 – και έπειτα – πιο αβέβαιο, πιο φοβερό στην σκέψη χρόνο.
Ο covid θα τελειώσει. Το μόνο σίγουρο. Κάθε ιός, απ’ αρχής της υπόστασης του ανθρωπίνου γένους, έρχεται, «χτυπάει» υπενθυμίζοντας στα δίποδα όντα του πλανήτη το πόσο εξαρτώμενοι είναι από το κάθε τι που συμβιεί μαζί τους και είτε φυσικά, είτε – με την πρόοδο της ιατρικής και της επιστήμης – εξαλείφεται, περιορίζεται, παύει να αποτελεί κίνδυνο. Μέχρι τον επόμενο φυσικά.
Και αυτός, ο επόμενος, νομοτελειακά θα υπάρξει. Αναλογιστείτε το μόνο. Οκτώ δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Πεπερασμένα τα φυσικά του όρια και κάνουμε, ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως πολιτισμός ό,τι μπορούμε προκειμένου όχι απλώς να τα υπερβούμε (αυτό έχει γίνει προ πολλού) αλλά να επισπεύσουμε τις επιπτώσεις της ακόρεστης δίψας της ράτσας για περισσότερα, της ανάγκης πλέον – έτσι όπως έχουμε διαμορφώσει τον «σύγχρονο» τρόπο ζωής και τις συνθήκες – για περισσότερα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η ατζέντα της ημέρας (1/1)
Το θέμα λοιπόν δεν είναι το αν, αλλά το πότε η επόμενη πανδημία, ο επόμενος ιός θα ξεφυτρώσει από κάποιο κατεστραμμένο δάσος, από κάποιο φαγητό που δεν θα έπρεπε ποτέ άνθρωπος να καταναλώνει, από κάποια μίξη ζωντανών οργανισμών που η φύση δεν είχε ποτέ προβλέψει και φρόντιζε – μέχρι την ανθρώπινη παρέμβαση – να κρατήσει μακριά.
Θέμα προστασίας, πρόνοιας, προφύλαξης; Σοβαροί να είμαστε. Εδώ, με έναν ιό με ποσοστό θνησιμότητας που δεν ξεπερνάει το 0,5% και οι απανταχού ηγεσίες σήκωσαν τα χέρια ψηλά, αδυνατώντας να τον ελέγξουν, να εμπνεύσουν για την βοήθεια του περιορισμού του, να ομονοήσουν σε μια κοινή στρατηγική αντιμετώπισης του. Θα γίνει όταν εμφανιστεί κάποιος πιο επικίνδυνος, πιο μεταδοτικός, πιο φονικός; Ούτε καν.
Ακόμη και αυτή συγκυρία, αξιοποιήθηκε για προώθηση ιδιοτελών ατζέντων, πολιτικών, πλαισίου αμφισβητήσιμου ως προς την χρησιμότητά του για τον τρόπο που αυτή παρουσιάστηκε ως επιβεβλημένη. Συγκυρία τραγική για όσους έχασαν αγαπημένους, για όσους υγειονομικά οι επιπτώσεις θα τους συντροφεύουν.
Συγκυρία εξίσου τραγική για όσους βίωσαν την ανεπάρκεια των μέτρων προφύλαξης της εργασίας τους και για τη διατήρηση του εισοδήματος τους, αλλά και για πολλούς περισσότερους, σε όλον τον κόσμο, που θα δουν το επόμενο διάστημα πως πέραν του εμβολίου για την ανοσία κατά του covid θα χρειαστούν τόνοι ενέσεων για να περιοριστεί (και αν…) η επίδραση του κοινωνικοοικονομικού τσουνάμι που έρχεται ως συνέπεια των όσων (δεν) έγιναν για να προστατευτούμε όλοι από κάτι που ως κοινωνίες, ως πολιτικά και υπεύθυνα όντα και μπορούσαμε να διαβλέψουμε, αλλά και να αντιμετωπίσουμε έγκαιρα, αλλά δεν κάναμε, δεν έγινε.
Αυτό το τσουνάμι, ναι, προβλέπονταν, χωρίς να χρειάζεται πρωτοχρονιάτικος καζαμίας. Δύναμη λοιπόν και υγεία για τη νέα χρονιά, οι μόνες ευχές. Αλλα όπλα δεν έχουμε. Και θα μας χρειαστούν…