Βραδιά που δεν επιφύλαξε, τελικά, καμία έκπληξη, γεμάτη κλισέ. Αυτή ήταν η χτεσινή στο Ντα Λουζ. Στο παιχνίδι που τελείωσε, προτελευταίο Σάββατο Αυγούστου, την περυσινή σεζόν. Στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Στον μόνο της ιστορίας χωρίς κόσμο στις εξέδρες. Στον μόνο που προέκυψε μετά από μια καινοφανή, αλλά ομολογουμένως θελκτική και εμπορική (σίγα μην τους ξέφευγε η προοπτική της εκμετάλλευσης στην ΟΥΕΦΑ) διαδικασία με το περίφημο πλέον Final 8.
Tα κλισέ λοιπόν. Ναι, ο Μάνουελ Νόιερ μπορεί να μην είναι ο τερματοφύλακας του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά είναι αυτός που αναπροσάρμοσε τα δεδομένα της θέσης και του ρόλου. Και είναι αυτός που απλώνοντας το κορμί του και τοποθετώντας το με τρόπο που μόνο αυτός ξέρει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, μπορεί ακόμη να κάνει τη διαφορά. Και την έκανε και χτες, αρνούμενος σε τρεις περιπτώσεις το γκολ στην Παρί. Δύο για να προηγηθούν στο πρώτο μέρος και μια να ισοφαρίσουν στο δεύτερο.
Ναι, ο Νεϊμάρ είναι παικτάρα. Ξεχωρίζει, ηγείται και μπορεί να το κάνει, αδιαμφισβήτητα. Δεν έχει όμως την στόφα να το κάνει επιτυχημένα. Δεν το πέτυχε ούτε στην εθνική Βραζιλίας, δεν το κατάφερε στην παρουσία του στο Παρίσι και φάνηκε περίτρανα από την χτεσινή του εικόνα στον τελικό. Ειδικά από την στιγμή που η Μπάγερν προηγήθηκε. Ηθελε, το ήθελε πολύ, αλλά δεν.
Το ίδιο και ο Εμπαπέ. Το νέο αίμα. Βράζει και έρχεται. Δύσκολα όμως θα το δείξει, θα το πετύχει, θα εκπληρώσει το πεπρωμένο κυριαρχίας του μένοντας στο Παρίσι. Ορισμένα πράγματα, απλώς, δεν γίνονται. Και όχι, ο Γάλλος δεν μπορούσε να αλλάξει χτες το ρου της ιστορίας. Θα μπορέσει στο μέλλον. Μακριά από την Παρί.
Ναι, η Παρί, παρότι έφτασε στη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της, παραμένει soft. Ως μέταλλο, ως φανέλα, ως μενταλιτέ. Δεν γίνεται να στριμώχνει την Μπάγερν, να μην δείχνει το παραμικρό κόμπλεξ και να μην αξιοποιεί ευκαιρίες όπως αυτή του Εμπαπέ στο τέλος του πρώτου μέρους. Οταν ο νεαρός Γάλλος έχοντας όλο το τέρμα στο έλεος του, έστειλε την μπάλα στον Νόιερ.
Ναι, αυτός ο Κίμιχ είναι ο τύπος που κάνει τα πάντα απλά και σωστά. Οπου και αν παίζει. Ειτε δεξιός μπακ (όπως έβγαλε δηλαδή όλο το Final 8) είτε ως αμυντικός χαφ. Οι επιλογές του στη φάση που έφερε το καθοριστικό γκολ, πρώτα να σπάσει την μπάλα στον Μίλερ, ο οποίος «έκοβε» στην περιοχή (αντί να γεμίσει απ’ ευθείας) και εν συνεχεία, με το κεφάλι ψηλά, να ψάξει να βρει τον μόνο αμαρκάριστο στην περιοχή των Παριζιάνων, τρανή απόδειξη ευφυίας, αποτελεσματικότητας, λειτουργικότητας.
Και ναι προφανώς, στο τέλος νικούν οι Γερμανοί. Νικάει η Μπάγερν. Δεν θάμπωσε χτες, κάνοντας σίγουρα το χειρότερο της ματς στα νοκ-άουτ του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ (όπως και όπου αυτά έγιναν).
Αλλά η φανέλα της, είναι ασύγκριτη με αυτή των πρωταθλητών Γαλλίας. Και τo βάρος της αυξάνει αυτό των παικτών της, που φρόντισαν, ειδικά μετά το γκολ, να δείξουν σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε πάσα, σε κάθε σπιθαμή γηπέδου, πως είτε έτσι, είτε αλλιώς, είτε παίζοντας, είτε «κλέβοντας» θα το έπαιρναν. Και το πήραν.
Γράφοντας φυσικά – ένα ακόμη κλισέ του χτεσινού τελικού – ιστορία, αφού έγιναν η μόνη ομάδα στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ που κατακτά το τρόπαιο μόνο με νίκες.
🏆🏆🏆 Treble winners 2013…
🏆🏆🏆 Treble winners 2020🌟 Manuel Neuer
🌟 Jérôme Boateng
🌟 Thomas Müller
🌟 David Alaba
🌟 Javi Martínez#UCLfinal pic.twitter.com/LubieKb7m4— #UCLfinal (@ChampionsLeague) August 24, 2020