Πρώτο παιχνίδι με τον Αγγελο Αναστασιάδη στον πάγκο της Εθνικής. Τι περιμένει να δεις. Κάτι αλλιώτικο, κάτι διαφορετικό, κάτι που θα σου αφήσει μια γεύση αισιοδοξίας. Η Εθνική που είδαμε απέναντι στη Φινλανδία ήταν Εθνική Μίχαελ Σκίμπε.
Αφενός σε πρόσωπα. Αφετέρου σε τρόπο και φιλοσοφία. Ας μην είμαστε άδικοι. Και στα δύο, το λογικό έπραξε ο Αγγελος Αναστασιάδης. Με τους παίκτες που έχει στη διάθεσή του, κατά πολύ μεγάλο ποσοστό η ενδεκάδα που παρέταξε, πάνω κάτω, είναι και η καλύτερη δυνατή. Η φιλοσοφία είναι το μεγάλο πρόβλημα. Βέβαια, αυτή, από τη μια μέρα στην άλλη δεν αλλάζει.
Όλα τα παραπάνω θα σήμαιναν πως από τη στιγμή που κέρδισε η Ελλάδα, το πρώτο δείγμα του Ελληνα εκλέκτορα κρίνεται επαρκές και δεν χρίζει αρνητικής κριτικής. Σε καμία περίπτωση. Η Εθνική ομάδα απέτυχε. Διότι στο ματς με τους Φινλανδούς στόχος ήταν να… ισοφαρίσουμε το εις βάρος 2-0 του πρώτου ματς. Εύκολο; Καθόλου.
Από τη στιγμή όμως που ανοίγει το σκορ η Ελλάδα, στο τελευταίο κομμάτι του ματς οφείλει να πιέσει. Να μεταφέρει την πίεση στην αντίπαλη εστία. Να δείξει θέληση, προσπάθεια, πρεμούρα για το 2ο γκολ. Δεν το έκανε. Επί της ουσίας δεν ψάξαμε το γκολ ποτέ. Και δεν δόθηκε και κάποια κατευθυντήρια γραμμή για μια εντονότερη επιθετικότητα. Δηλαδή στο 68’ θα μπορούσε να υπάρξει ένα σχήμα με δύο επιθετικούς, Κουλούρη μαζί με Μήτρογλου, παρά απλώς μια αλλαγή προσώπων στην ίδια θέση.
Φυσικά και δεν συνεπάγεται ένα σχήμα με δύο φορ και καλύτερη επιθετική λειτουργία. Ο πάγκος όμως θα καθόριζε τάση. Θα μετέφερε ένα μήνυμα να βγει η ομάδα μπροστά. Αυτό δεν συνέβη. Αυτό είναι που ενοχλεί περισσότερο. Αυτό δημιουργεί προβληματισμό εν όψει της συνέχειας. Νίκες «μισό – μηδέν» με τέτοια ματς εντός έδρας, παίρναμε και με τον Σκίμπε…