Έχουμε μία ευκαιρία ακόμη

Εσύ που τους ψήφισες για πλάκα. Εσύ που τους έκανες μόδα, trend. Εσύ που έκανες την γραφικότητα, ιδιαιτερότητα. Εσύ που παραχώρησες, τσάμπα, χωρίς κόπο, χωρίς τίμημα, σε λευκή επιταγή, τον δικαιολογημένο σου θυμό, την εύλογη δυσκολία σου, σε αυτούς που την έκαναν επιλεκτικό μίσος, κατευθυνόμενο όπλο, όχι των δικών σου, αλλά των δικών τους, μισαλλόδοξων βουλών και συμφερόντων.

Εσύ που τους ξαναψήφισες ενώ ήξερες. Εσύ που τους επέτρεψες να βάλουν γραβάτα πάνω από την παραλλαγή, να γυαλίσουν τη βέρμαχτ τόσο ώστε να μοιάζει, από μακριά, κάτω από τα φώτα, ή την ηθελημένη τύφλωση, λουστρίνι. Εσύ που τους έβγαλες από τους άφησες όχι απλώς να βγουν από τα υπόγεια, αλλά να φέρουν σε δαύτα και άλλους, πολλούς.

Εσύ που τους κανάκεψες. Εσύ που τους προστάτευσες, βλέποντας να ποδοπατάνε ό,τι δεν θα ποδοπάταγε ποτέ κανείς, όχι απλώς σε όποιον ποινικό, αλλά ακόμη και σε ηθικό ή αξιακό κώδικα. Εσύ που νομιμοποίησες ρητορική καταδικασμένη στην απέχθεια. Εσύ που είδες απαθής, την αμάθεια να επιβάλλεται. Εσύ που γενικότερα είδες να επιβάλλονται. Φυσικά.

Εσύ που τους έκανες ομόσταυλους μιας δημοκρατίας που δεν αναγνωρίζουν. Μπορεί να μην την αναγνωρίζεις ούτε και εσύ, σύμφωνοι, αλλά σκέψου τι έχεις, ακόμη και αν είναι το ελάχιστο και συλλογίσου αν η κατάργησή της ή έστω η υποδαύλιση της, εσένα, των αγαπημένων τους, θα έκανε καλό, θα βελτίωνε τη θέση σου.

Εσύ που από απλή στατιστική καταγραφή στα όρια του πάντα λελογισμένου λάθους ή απόκλισης μιας κοινωνίας, τους έχρισες νταβατζήδες διακυβέρνησης, παράγοντες εξουσίας, τη νομή της οποίας άλλοι, έχοντας τη δική σου ανοχή και άδεια, επέτρεπαν και άλλοτε παρασκηνιακά, άλλοτε ξεδιάντροπα, μπροστά στα φώτα διαπραγματεύονταν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Δίκη της Χρυσής Αυγής: Η ώρα των ποινών και της φυλακής

Εσύ που τους είδες παντού. Στις εκκλησίες, στις πλατείες, στη λαϊκή, σε πανηγύρια, ακόμη και στο σπίτι σου. Εσύ που τους λάνσαρες ως κοινωνική πραγματικότητα, ως τάση, ως απάντηση, ως ιδεολογία, ως – ακόμη ακόμη – μόδα, που οι λογιών λογιών παρατρεχάμενοι της δημοσιότητας, έσπευσαν να τις λειάνουν τις γωνίες.

Εσύ που τους εξανθρώπισες για να δικαιολογήσεις, είτε ενδόμυχα είτε όχι, τη σύμπραξη. Εσύ που είτε δεν φοβήθηκες, είτε νίκησες τον φόβο συντασσόμενος με αυτούς που τον προκαλούν. Στους άλλους. Εσύ που φρόντισες να λουφάξεις δείχνοντας με το δάχτυλο, αλλά ποτέ στραμμένο προς τα μέσα, προς εσένα, όταν άρχισε να ξεχειλίζει η μανία τους.

Εσύ που αναζήτησες τότε δικαιολογίες. Εσύ που περίμενες μια δικαστική απόφαση για να αθωωθείς, να εξαγνιστείς από τις τύψεις που έφεραν και γέννησαν οι επιλογές σου, που προκάλεσαν οι πράξεις τους. Εσύ που πόνταρες στη δικαιοσύνη της συντεταγμένης πολιτείας να επικυρώσει την αδικία της λήθης.

Κανένας ναζισμός δεν νικιέται σε δικαστικές αίθουσες. Έχει νικηθεί. Παντού. Οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Είναι ανθρώπινη αντίδραση. Μπορεί όχι άμεση, όχι για όλους αντανακλαστική, αλλά είναι τέτοια η φυσιολογία αυτής της ιδεολογίας που  κινητοποιεί δράσεις. Έστω και καθυστερημένα. Δεν υπήρχε λοιπόν περίπτωση να μην νικηθεί και χτες. Και στην Ελλάδα. Και τώρα.

Εσύ λοιπόν, όχι αυτοί, μην πανηγυρίζεις. Oχι για το αυτονόητο της κοινωνικής, πολιτικής και δικαστικής καταδίκης του ναζισμού. Ο φασισμός είναι αυτός που εξακολουθεί να κυκλοφορεί γύρω μας. Δίπλα μας. Μπορεί και μέσα μας. Εσύ λοιπόν, έχεις μια ευκαιρία ακόμη. Να ξεριζώσεις και αυτόν, όπου τον βρίσκεις, όποτε τον βλέπεις, όπως τον νιώθεις και τον αισθάνεσαι.

Εσύ, εγώ, συνένοχοι, έχουμε μια ευκαιρία ακόμη. Ας την αξιοποιήσουμε.