Ελλάδα – Γεωργία: Όπως έχουμε δει και στο παρελθόν πάρα πολλές φορές, κάτι τέτοια παιχνίδια αποτελούν κριτήριο για την Εθνική και παίζουν σημαντικό ρόλο στην πορεία.
Ελλάδα – Γεωργία: Η Ισπανία ήταν το εύκολο. Το απολύτως αναμενόμενο. Με ξεκάθαρη προσέγγιση, σαφή προσανατολισμό, καμία πίεση. Όπως και όπου βγει. Όσο βγει. Ήρθε ο βαθμός, βαθμός που εξ αρχής τονίστηκε πως είναι ικανός να κάνει τη διαφορά στην οικονομία του ομίλου γιατί επιτρέπει στην Εθνική, με δεδομένο ότι έστω και δύσκολα (α λα Γεωργία…) οι Ιβηρες θα το πάνε μόνο με νίκες ως το τέλος, να ξεπεράσει τη Σουηδία, αν μοιραστεί αποτελέσματα στα μεταξύ τους και αν κάνει τα ίδια με όλους τους υπόλοιπους.
Και εδώ ακριβώς είναι το δύσκολο. Οι Σκανδιναβοί, όλα αυτά τα χρόνια που είναι σταθερό κομμάτι των διεθνών διοργανώσεων, δεν έχουν ομαδάρες. Δεν παίζουν μπαλάρα. Δεν έχουν καν – με την εξαίρεση του μοναδικού και ανεπανάληπτου Ζλάταν – παικταράδες που τρομάζουν, ούτε και βάθος επιλογών που τους επιτρέπει να ανταποκρίνονται με διάφορους τρόπους και με εναλλακτικές σε βάθος μιας προκριματικής φάσης.
Έχουν όμως σταθερότητα. Έχουν συνέπεια. Έχουν αποτελεσματικότητα. Έχουν σοβαρότητα. Τα παιχνίδια που πρέπει να κερδίσουν, τα παίρνουν, τους αντιπάλους που προκαταβολικά μοιάζει πως «έχουν», τους κερδίζουν, η σούμα που μπακαλίστικα κάνουν όλοι πριν τη σέντρα κάθε διοργάνωσης, κυκλώνοντας παιχνίδια και προσθέτοντας βαθμούς, σπάνια διαφέρει από την τελική τους συγκομιδή. Και ήδη, στις δύο πρώτες αγωνιστικές των προκριματικών για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 έχουν κάνει το αναμενόμενο ντουμπλάρισμα με δύο νίκες επί Γεωργίας και Κοσόβου, στην Πρίστινα η δεύτερη.
Εδώ λοιπόν είναι η δυσκολία για την Εθνική. Εδώ είναι η πίεση. Εδώ είναι το βασικότερο ζητούμενο για να μείνει σε τροχιά Κατάρ. Εδώ είναι που πρέπει να… ξεπετσιαστεί, να δείξει χαρακτήρα και μέταλλο, να δείξει διαφορετική αγωνιστική προσέγγιση, να καταθέσει ιδέες, τρόπο ώστε να βρει γκολ, αποτελέσματα και νίκες κόντρα σε αντιπάλους και ομάδες που τα προηγούμενα χρόνια ήταν αυτοί που έφεραν την κατρακύλα της.
Ελλάδα – Γεωργία: Κόντρα στις… Γεωργίες και τα Κόσοβα αυτού του ομίλου, θα μπορέσει η Εθνική να επιστρέψει σε μέτρα παρελθόντος. Τότε που επί τέτοιων αντιπάλων, το «τρίποντο» θεωρούνταν (σχεδόν) βέβαιο. Μισό – μηδέν; Μισό μηδέν. Δεν ήταν όμορφο, δεν ήταν θεάρεστο, αλλά ήταν λειτουργικό, ήταν αποτελεσματικό, εξασφάλιζε επιτυχίες. Δεν χρειάζεται να ευαγγελιζόμαστε την επιστροφή στον συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Δεν γίνεται ξανά, για διάφορους λόγους.
Αυτό που χρειάζεται αυτή η Εθνική, αυτή η συγκεκριμένη Εθνική να μάθει, είναι αυτό που λέει, με διάφορους τρόπους, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της ο Φαν’τ Σχιπ. Να μάθει να κερδίζει. Γιατί μέσα από τις νίκες θα ξετυλιχτεί το γαϊτανάκι: αυτοπεποίθηση, βελτίωση, πίστη, συνέχεια, βελτίωση. Και επιπρόσθετα, να μάθει να διαχειρίζεται την πίεση της νίκης.
Να μάθει να είναι αποτελεσματική όχι μόνο στα εύκολα – όταν δηλαδή μείνει στο δικό της μισό και κυνηγάει με τρεχάλα τους Ισπανούς – αλλά και στα δύσκολα, όπως αυτό που την περιμένει στη φιλοξενία της Γεωργίας στην Τούμπα και στα επόμενα τρία παιχνίδια, πριν το πρώτο ραντεβού με τη Σουηδία.
Παιχνίδια που αν θέλουν οι παίκτες, αν θέλει η ομάδα, αν θέλουμε όλοι να δούμε την γαλανόλευκη να επιστρέφει σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης είναι από τα λεγόμενα must win. Παιχνίδια που ακόμη και δεν γνωρίζουμε, βλέπουμε στην πράξη, πως οι βασικοί συνδιεκδικητές, κερδίζουν. Παιχνίδια που παραδοσιακά, διαχρονικά, σε κάθε ανάλογο τουρνουά, είναι αυτά που σου δίνουν εισιτήρια και προκρίσεις.
Παιχνίδια σαν και αυτό που, κερδίζοντας τα, πρώτα και κύρια δίνουν το δικαίωμα, δίνουν την αίσθηση, την τόνωση, πως – ως ομάδα – μεγαλώνεις ξανά.
Διαβάστε επίσης:
Εθνική Ελλάδας: Παιχνίδι «τελικός» με την Γεωργία στην Τούμπα