«Πρέπει να είστε τρελοί. Νέα εφημερίδα; Διαβάζει ακόμα ο κόσμος εφημερίδες;». Προφανώς και θέλει τρέλα. Τρέλα στην σκέψη, τρέλα στην υλοποίηση, τρέλα καθημερινή. Κάθε φύλλο, κάθε λέξη, κάθε γραμμή. Μερικοί τρελοί ήμαστε που μαζευτήκαμε πέρυσι τέτοια μέρα.
Ο σκοπός ήταν να δούμε έναν ιστορικό τίτλο ξανά στα περίπτερα. Μια εφημερίδα από εμάς, για εμάς. Ναι, πρώτα για εμάς κι ας ακούγεται εγωιστικό. Δεν είναι. Αν δεν νιώσεις κάτι, αν δεν το κάνεις δικό σου, δεν θα έχει επιτυχία. Πρώτα, λοιπόν, πρέπει ν’ αρέσει μια εφημερίδα σε αυτούς που τη βγάζουν. Δεν γίνεται, εξάλλου, να αρέσει σε κάθε μέλος του Sportime να έρχεται κάθε μέρα στο γραφείο και να μην το εισπράττει ο αναγνώστης.
Ενα βράδυ, ο Λάμπρος μου εκμυστηρεύτηκε πως ανυπομονεί να ξυπνήσει το πρωί να πάει στο περίπτερο να την πάρει για να τη διαβάσει. «Είσαι καλά μου λέει που θα περιμένω μέχρι το απόγευμα;». Τρέλα! Αυτό χρειάζεται όμως, αυτό και συμβαίνει.
Ούτε ο πιο αισιόδοξος (ναι εγώ είμαι αυτός), ένα χρόνο πριν, δεν θα μπορούσε να φανταστεί το σημερινό αποτέλεσμα. Μια εφημερίδα άρτια από την αρχή ως το τέλος. Με χώρο για όλες τις ομάδες, όλα τα σπορ, όλα τα γεγονότα. Με τον Γιώργο να έχει μανία να ομορφύνει κάθε σελίδα με την πινελιά του και τον Γιάννη να αρνείται πεισματικά την έκπτωση σε κάθε στήσιμο της. Μία προς μία αυτές οι 40 σελίδες, όλες έγχρωμες, που φτάνουν στα χέρια σας κάθε μέρα έχουν πάνω τους μπόλικο μεράκι.
Από όλους, όμως. Ειδικά αυτούς που ακολούθησαν. Δεν είναι «ακόλουθοι», απλώς μοιράστηκαν το ίδιο όνειρο. Ο Αλέξανδρος, ο Γιώργος, ο Αγγελος, ο Χοσέ, ο Νίκος, ο Χρήστος και άλλοι όμως. Ο Νίκος (του μπάσκετ) που θαρρείς πως δεν κουβαλάει… μια ζωή στο επάγγελμα και δουλεύει με όρεξη «πρωτάρη». Ελπίζω να τον βλέπει ο Σπύρος και να… μαθαίνει. Και πολλοί ακόμα, όλα τα ονόματα που βλέπετε ή δεν βλέπετε. Ο Στάθης που φωνάζει κάθε φορά που παίρνει κείμενα του Τοσκίτση ή του Τσίλι, η Μαρία, ο διοπτροφόρος πλέον Κώστας, ο Αντώνης, ο Τάσος, η Μαντώ, ο Στέφανος, η Μαρία, η Ελβη, ο Πάρης, ο Θοδωρής και πολλοί ακόμα. Φυσικά και ο Περικλής που φροντίζει να μας απασχολεί η δουλειά μας και μόνο!
Είχαμε (και θα έχουμε) και λάθη, αστοχίες και διαφωνίες. Βέβαια, εκείνο το πρωτοσέλιδο με τον Ευγένιο Γκέραντ, θα μείνει σε όλους μας αξέχαστο. Είχαμε και μπόλικη εξωγενή μουρμούρα (κι ακόμα έχουμε), είχαμε και πολλές φωνές να μας φωνάζουν πειρατικό. Είμαστε. Σαν αυτό της Εθνικής του 2004 τέσσερα. Δεν την περίμενε κανείς και έφτασε στην κορυφή! Αυτήν κοιτάμε, σε αυτήν στοχεύουμε και θα την κατακτήσουμε. Μετά θα ατενίσουμε την επόμενη.
Ποια μπορεί να είναι αυτή; Το Sportime.gr. Αν μας αφήσει ο Γιάννης να βγάζουμε τίποτε on time εκεί. «Οχι, να μην μπει στο site. Θα το κρατήσουμε για εφημερίδα». Βουίζουν τ’ αυτιά μας κάθε μέρα. Τι να κάνεις όμως. H εφημερίδα είναι μικρόβιο. Αρρώστια, πάθος. Χρόνια μας πολλά!