Υπάρχουν όρια. Άλλα κινδυνεύουν να διαλύσουν κάθε ψήγμα ανοχής. Αλλά, φλερτάρουν και συνήθως – κακά τα ψέματα – πάνε και πιο πέρα από τη λογική. Αλλά, δοκιμάζουν νοημοσύνη.
Μεμονωμένα, μπορείς ο καθένας να τα δοκιμάζει καθημερινά. Να βρεις όμως καταστάσεις που την ίδια στιγμή, αλλά επαναλαμβανόμενα και διαχρονικά, να δοκιμάζουν και την ανοχή και τη λογική και τη νοημοσύνη, σπάνια πετυχαίνεις.
Το δυστύχημα είναι πως αυτό που καταφέρνει επί μονίμου ουσιαστικά βάσης η ΕΠΟ δεν αποτελεί καν είδηση! Δεν είναι η εξαίρεση, είναι η νόρμα. Δεν μπορεί να αποτελέσει καν case study. Δεν είναι κάτι μεμονωμένο, είναι στο λειτουργικό DNA όσων βρίσκονται στην ομοσπονδία και είναι υπεύθυνοι – τρομάρα τους – για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Και αποφασίζουν γι’ αυτό. Με αποφάσεις που λες και κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά στελεχών (και «στελεχών»), λες και αποτελούν μέρος μιας διαδικασίας μύησης και iso επάρκειας (για τα δεδομένα και το εργασιακό modus operandi αυτών των απίθανων στην ΕΠΟ), λες και μιλάμε για τάμα που κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα, αν είναι δυνατόν ακόμη και κάθε λεπτό, με κάθε ανάσα τους και επιλογή τους θα πρέπει, επιβάλλεται να προκαλεί και να δοκιμάζει όρια ανοχής, λογικής και νοημοσύνης.
Έδωσαν λοιπόν συνέχεια οι φωστήρες στην παράδοση. Δείγματα είχαν δοθεί νωρίτερα. Όχι τόσο με τον ορισμό του μπαράζ, αλλά υποχρεώνοντας στο φινάλε Ξάνθη και Απόλλωνα να παίξουν με τα περυσινά τους ρόστερ. Και κατακαλόκαιρο, να ψάχνουν παίκτες από τις παραλίες, μπας και συμπληρώσουν όχι αποστολές, αλλά ενδεκάδες.
Δεμένα τα χέρια τους θα πει κανείς. Δεδικασμένο, θα επικαλεστούν οι τυπολάτρες. Έχοντας πάρει τέτοια απόφαση, πως θα μπορούσαν να πουν κάτι διαφορετικό για τον τελικό του Κυπέλλου, υποχρεώνοντας τους δύο φιναλίστ, Ολυμπιακό και ΑΕΚ να παραταχθούν επίσης με τα περυσινά τους ρόστερ, χωρίς να έχουν δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν κανέναν από τους νεοαποκτηθέντες τους.
Ο,τι και να πεις, λίγο είναι. Ο τελικός… λάστιχο, ο τελικός που με μια δύο απλές, τυπικές αποφάσεις και το μίνιμουμ επίπεδο συνεννόησης (που πρώτα και κύρια εμπνέεται από την ίδια την ομοσπονδία. Αν όχι, επιβάλλεται. Αλλά που, για την ανεκδιήγητη ΕΠΟ μιλάμε) θα είχε γίνει εδώ και δύο μήνες και κανείς δεν θα φλέρταρε με ανοχή, λογική και νοημοσύνη για θέματα όπως η έδρα, η ημερομηνία, το deadline της ΟΥΕΦΑ για την ολοκλήρωση των κατά τόπους εγχώριων διοργανώσεων, το χορτάρι, οι διαφημίσεις, η αστυνομία, τα άτομα που θα επιτρέπονται.
Και γιατί όχι; Ακόμη και για εξωγήινους, διαστημόπλοια. Μη γελάτε. Για την ΕΠΟ μιλάμε. Δεν υπάρχουν X-Files στο Πάρκο Γουδί. Τίποτα, μα τίποτα, εντός αυτού του… γαλαξία (και όχι μόνο δηλαδή) δεν μπορεί να συγκριθεί, να σταθεί δίπλα δίπλα με αυτά που σκέφτονται, γίνονται, αποφασίζονται από τα σαΐνια της ομοσπονδίας.
Δεν χρειάζονταν λοιπόν η – αναμενόμενη – χτεσινή απόφαση που αφαιρεί μέρος του ανταγωνισμού και του ενδιαφέροντος, αποψιλώνοντας το όποιο ενδιαφέρον έχει απομείνει για το κατ’ εξοχήν «προϊόν» της ελληνικής ομοσπονδίας, την κορωνίδα της, τον τελικό του Κυπέλλου, για να γίνει εκ νέου αντιληπτό περί τίνος πρόκειται. Δεν είναι μόνο παράλογοι, δεν είναι ανεπαρκείς, δεν είναι καν αστείοι. Είναι επικίνδυνοι. Για το άθλημα που υποτίθεται πως διαφεντεύουν.