Το ανέφερε και ο Ζοσέ Μουρίνιο σε μια αποστροφή του λόγου του. Λίγο μετά τον αποκλεισμό της Γιουνάιτεντ από τη Σεβίλλη. «Είναι μερικές ομάδες που βρίσκονται πάντα στα προημιτελικά, μερικές που προσπαθούν να μπουν σφήνα και η Λίβερπουλ, που είναι η… Λίβερπουλ».
Προσπαθώντας να… σπάσουμε την κουβέντα του Πορτογάλου σε κομμάτια, Ρεάλ, Μπάγερν, Μπαρτσελόνα είναι αυτές που –όντως- -πάντα είναι προημιτελικά, ημιτελικά ή (και) στον τελικό. New entries μπορείς να πεις τη Μάντσεστερ Σίτι, ας πούμε, ή την Παρί. Τι εννοούσε, άραγε, με το «η Λίβερπουλ είναι η… Λίβερπουλ».
Υπάρχει ένα κλειστό κλαμπ ομάδων Οι Αμερικάνοι που έχουν λατρεία με τις ταμπέλες και την κατηγοριοποίηση τις αποκαλούν traditional teams. Ομάδες παράδοσης. Ειδικής παράδοσης όμως. Δεν έχουν Μπάγερν, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα τέτοια; Άλλο καπέλο, δαύτες, έχουν ξεφύγει. Δεν μετράνε. Είναι και θα είναι (πάντα) ανάμεσα στις κορυφαίες.
Υπάρχουν άλλες όμως που όσο χαμηλά κι αν πέσουν, όσα… πέτρινα χρόνια κι αν περάσουν, όσο καιρό κι αν τους πάρει να βρεθούν ξανά στο «εκεί», όταν επιστρέψουν θα έχουν κάτι να «τραγουδήσουν». Είτε παλιό, είτε καινούργιο, είτε πειραγμένο, το παραδοσιακό ακόμα και στο ποδόσφαιρο έχει τη δική του, ξεχωριστή, θέση.
Τέτοια ομάδα είναι η Ατλέτικο Μαδρίτης, η Ντόρτμουντ, η Μίλαν (ακόμα δεν έχει… επιστρέψει) και φυσικά η Λίβερπουλ! Μπορεί να έχει έναν προπονητή από το πάνω ράφι (Κλοπ), έναν top class παίκτη (Σαλάχ), έναν ακόμα που θα μπορούσε να παίξει οπουδήποτε (Μανέ) και… ως εκεί. Πολύ δύσκολα το υπόλοιπο ρόστερ αν έπαιζε με άλλη φανέλα θα μπορούσε να φτάσει ως τον τελικό. Ζωηρές οι αμφιβολίες ακόμα κι αν είναι επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Αυτό φανερώνεται κι από το γεγονός πως το 5-0 επί της Ρόμα στο α’ ματς, έγινε 5-2 και το 1-2 του Ολίμπικο, 4-2.
Εδώ έρχεται όμως η επιβεβαίωση του Μουρίνιο. Πως ουσιαστικά δεν υπάρχει εξήγηση. Είναι μεταφυσικό. Ο τρόπος με τον οποίο το παρόν συνταιριάζει με το παρελθόν και βρίσκει εφαρμογή στο σήμερα. Η παράδοση που λέμε. Ο λόγος που η Λίβερπουλ είναι… Λίβερπουλ!