Λιονέλ Μέσι: Στα τέλη του περασμένου Ιουνίου έκλεισε τα 32 του χρόνια. Σιγά σιγά, βαδίζει και ο ίδιος προς το ποδοσφαιρικό τέλος. Μακάριοι όσοι, όλοι εμείς, ζήσαμε την ποδοσφαιρική του γέννηση, την καθιέρωση του, τη μεταμόρφωση του στον κορυφαίο όλων των εποχών.
Ευλογημένοι που ακόμη και σε αυτήν του τη μάχη με τον πανδαμάτορα, πιθανώς τη μόνη του χαμένη, θα είμαστε εκεί. Να τη ζήσουμε και αυτήν, να τη ρουφήξουμε ως το μεδούλι, να μην χάσουμε δευτερόλεπτο, στιγμή, επαφή του με την μπάλα, ασίστ, γκολ, συναισθήματα.
Τα πρώτα γενέθλια που θυμάται, τα πέρασε με… μπάλα. Παγκόσμιο Κύπελλο 1990. Δεν υπήρχε θέμα γιορτής. Η τουλάχιστον όχι μόνο δικής του γιορτής. Ολη η χώρα, όλη η ήπειρος, όλος ο πλανήτης, καθηλωμένοι. Βραζιλία – Αργεντινή στους «16» του Μουντιάλ της Ιταλίας. Φαβορί η «σελεσάο», σφυροκοπάει.
Ο Μαραντόνα όμως, στο τέλος, σερβίρει στον Κανίγια. 1-0. Πρόκριση στα προημιτελικά. Θα το έπαιρνε και αυτό ο Ντιέγκο, αλλά το τρόπαιο, για να διατηρηθεί η «πολιτική ορθότητα» των αρχών του ποδοσφαίρου, έπρεπε να πάει στη Γερμανία. Και πήγε.
Εκείνη όμως την μέρα των τέταρτων γενεθλίων του, ήταν η πρώτη που ο ίδιος θυμάται ποδόσφαιρο. Θυμάται την γιορτή στο σπίτι του. Όχι για χάρη του φυσικά, αλλά για χάρη του Ντιέγκο και της παρέας του. Θυμάται τη γιορτή που συνεχίστηκε στο Ροζάριο, στη χώρα όλη.
Μπορείς να το πεις, χωρίς να κατηγορηθείς για άλμα λογικής και πίστης, πως αυτό ακριβώς, αυτή η πρώτη του θύμηση ήταν τόσο ισχυρή που αποτέλεσε το εφαλτήριο για όλα. Εκεί δηλαδή που ο δικός του κόσμος, ο δικός του ποδοσφαιρικός κόσμος γεννήθηκε.
Χρυσή Μπάλα 2019: Τα παιδιά του Μέσι έκλεψαν την παράσταση! (vids)
Απόβραδο Δευτέρας, έκατσε σε μια καρέκλα, για να δει τη ζωή του. Όπως και όλοι όσοι βρίσκονταν στο γκαλά για την απονομή της Χρυσής Μπάλας 2019. Της δικής του. Μιας ακόμη. Της έκτης. Τυπική επισφράγιση της εποχής που προσωποποίησε. Της εποχής που κυριάρχησε. Της εποχής που χάραξε ανεξίτηλα με τα όσα πρόσφερε – και συνεχίζει – στα γήπεδα του πλανήτη.
Στο ακροατήριο, οι δυο του γιοι. Ο πρωτότοκος Τιάγκο και ο δευτερότοκος Ματέο, στην ηλικία που ήταν ο ίδιος όταν για πρώτη φορά θυμάται να είδε ποδόσφαιρο, θυμάται να σαγηνεύτηκε από δαύτο. Στο σπίτι, στο χωριουδάκι στα περίχωρα της Βαρκελώνης, στο Καστεγντέφες, η Ντονατέλα με τον τρίτο διάδοχο, τον ούτε καν δίχρονο Τσίρο.
Οι μεγάλοι, μικροί ακόμη, μα ικανοί να αντιληφθούν τι βλέπουν, τι ζουν. Politically correct για μια τέτοια εκδήλωση, δεν γίνονταν να είναι. Στην αθωότητα των πανηγυρισμών τους μόλις άκουσαν, για πρώτη φορά ως αυτόπτες μάρτυρες, την ανάδειξη του πατέρα τους σε κορυφαίου του πλανήτη, αντανακλάται η αθωότητα.
Στα πρόσωπα τους, φυσικά, ο πατέρας τους. Που το μόνο που πιθανώς ολ’ αυτά τα χρόνια εξωαγωνιστικά προσέφερε, κόντρα στα όσα επιτάσσει, θέλει και προβάλλει το star system, ήταν οι (κακόγουστες ομολογουμένως) στιλιστικές επιλογές. Προχτές όμως, σένιος. Μεγαλώνει και αυτός. Πέρα και πάνω απ’ όλα τα υπόλοιπα. Και αυτή είναι πλέον και η διαφορά που ο ίδιος ανέδειξε στις δηλώσεις του.
Στην πρώτη χρυσαφένια μπάλα που κέρδισε, πριν δέκα χρόνια, ήταν μόνος. Ηταν ποδοσφαιριστής. Προορισμένος να γίνει ο καλύτερος του κόσμου, αλλά άλλη ιδιότητα, ανθρώπινα, δεν είχε. Τη Δευτέρα, γυρίζοντας στο σπίτι του, έχοντας στις αποσκευές την έκτη του, το σημαντικότερο δεν ήταν αυτό. Ούτε η τροπαιοθήκη του που μεγαλώνει.
Ούτε που πλέον είναι ο – αμερικανιστί – GOAT. Το σημαντικότερο για τον Λιονέλ Μέσι είναι τα τρία τρόπαια ζωής που έχει δημιουργήσει, χαρίζοντας του τον σημαντικότερο τίτλο ολάκερης της ζήσης του: Πατέρας, οικογενειάρχης…
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram