Ο Κόμπι Μπραϊαντ (λένε πως) πέθανε. Μπα, ξεχάσε το. Πως είναι δυνατόν να πεθάνει ένας μύθος;
Είναι από τις στιγμές, τις περιπτώσεις, που για όλους τους… γραφιάδες, τα δάχτυλα μουδιάζουν. Το μυαλό αδειάζει. Που όσο και να κροταλίσουν τα πλήκτρα, λέξη δεν βγαίνει. Ικανή να αποτυπώσει το συναίσθημα. Να σχηματοποιήσει το σοκ. Να μοιράσει το βίωμα. Αδύνατο να το περιγράψεις. Αδύνατο να τον περιγράψεις.
Πώς να το κάνεις; Πόσες λέξεις χρειάζονται για σκιαγραφήσεις έναν μύθο; Να βγάλεις στο χαρτί την αίσθηση που έδινε σε κάθε έναν που τον έβλεπε να παίζει μπάσκετ. Να χτυπάει την μπάλα στο παρκέ, να κοιτάει το χρονόμετρο με την άκρη του ματιού του και άπαντες, να μετράνε μαζί του. 5, 4, 3, 2, 1. Γνωρίζοντας πως στη λήξη της αντίστροφης μέτρησης τους περιμένει η λύτρωση. Για ένα καλάθι του, για μια νίκη, για μια στιγμή ακόμη, για ένα χάι-λάιτ στο προσωπικό του φιλμ που με το ταλέντο του μοιράστηκε με την ανθρωπότητα χορεύοντας για δύο δεκαετίες στα παρκέ.
Αυτόν που αγέννητος ακόμη βαφτίστηκε από ένα… μοσχαρίσιο κρέας, από το Κόμπι της Ιαπωνίας, που είδαν οι γονείς του στο μενού ενός εστιατορίου. Αλήθεια, στο ζύγι πλέον της ιστορίας και της υστεροφημίας, ποιος στο καλό αναγνωρίζει πρώτα στο άκουσμα του κοινού ονόματος το… κρέας;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ – Κόμπι: Σοκαριστικές πληροφορίες για την πτήση θανάτου (pics+vid)
Αυτόν που έφηβος, ο πρώτος της σωρείας των γενεών που ακολούθησε στο NBA, μπήκε κατ’ ευθείαν από τα γυμναστήρια των high-schools στα λημέρια των μεγάλων, παρακάμπτοντας τελείως την – ως τότε σχεδόν – ευλαβική διαδικασία των κολλεγίων.
Που αμέσως φρόντισε να τα βάλει με τον μεγαλύτερο όλων, ever. Και η Αυτού Μεγαλειότης, ο Μάικλ Τζόρνταν, αναγνωρίζοντας την κοινή τους φτιαξιά, σε ένα παιχνίδι που βρέθηκαν αντίκρυ, έσκυψε, του ψιθύρισε στ’ αυτί δύο κουβέντες και του πέρασε τη σκυτάλη. Και αυτός φρόντισε, να τη μεταφέρει, βγάζοντας και τη δική του γλώσσα σε κάθε του προσπάθεια.
Για δύο δεκαετίες το NBA ήταν δικό του. «Ανέστησε» τους Lakers, επαναφέροντας τη μαγεία που είχε χαθεί με την αποχώρηση του Magic. Πήρε πρωταθλήματα, με τον Σακίλ και όταν έφυγε ο πιο dominant σέντερ των τελευταίων 40 χρόνων από το LA, μόνος του, γιατί βαρέθηκε να ακούει πως ήταν η απαραίτητη τσόντα του θωρηκτού.
Ο Κόμπι πήρε δύο Ολυμπιακά μετάλλια, το πρώτο με την περίφημη Redeem Team, την ομάδα της εξιλέωσης (όπως βαφτίστηκε) για τις απανωτές σφαλιάρες των Αμερικανών του 2008 και άλλο ένα το 2012. Τότε που σηκώνονταν στις 4 το πρωί, λούζονταν στον ιδρώτα μόνος, έστελνε τον γυμναστή για ύπνο και όταν στις 11 η προγραμματισμένη προπόνηση των NBAers ξεκινούσε, ήταν ακόμη εκεί. Στα 34 του.
Τότε, που με κομμένο αχίλλειο, στα 36 του, γύρισε για να εκτελέσει τις δύο βολές πριν αποχωρήσει στ’ αποδυτήρια. Οχι για να καταγράψει δύο ακόμη πόντους. Για να έχει το δικαίωμα να επιστρέψει στο παιχνίδι. Με κομμένο αχίλλειο. Σιγά το πράγμα…
Αυτόν που η τελευταία του σεζόν στο NBA, πατημένα 38 εξελίχτηκε στο πρώτο – και πιθανώς ανεπανάληπτο – φεστιβάλ αποθέωσης. Σε όποιο γήπεδο και αν πήγαινε, ακόμη και των μισητών Celtics, όλοι υποκλίνονταν, κατευοδώνοντας τον για την παρέα των θρύλων του αθλήματος.
Αυτόν που στο φινάλε του, στο τελευταίο του τελευταίο επίσημο παιχνίδι, στα 38 του (και κάτι), «έγραψε» 61 πόντους. Αποκαμωμένος, χωρίς ανάσες, χωρίς τα ασύλληπτα αθλητικά προσόντα της νιότης, μα με την εμπειρία, την ευφυία και τη μοναδική ικανότητα να «χλατσάρει» όπως, απ’ όπου και όποτε ήθελε.
Πώς να τον περιγράψεις λοιπόν; Τι να περιγράψεις; Γιατί να τον περιγράψεις; Black mamba τον αποκάλεσαν. Τα συγκεκριμένα φίδια, λοιπόν, τα mamba, είναι από τα πιο γρήγορα ζώα του πλανήτη. Τα θύματα τους, σχεδόν ποτέ, δεν τα βλέπουν. Απλώς νιώθουν το τσίμπημα.
Πώς λοιπόν να περιγράψεις κάτι που νιώθεις, αλλά δεν βλέπεις; Στην περίπτωση του, πώς να αφηγηθείς κάτι όταν βλέποντας τον όλες οι αισθήσεις καταλαμβάνονται; Την ίδια στιγμή νεκρώνουν, μα και κορυφώνονται σε επίπεδο που η λειτουργία τους περιορίζει οποιαδήποτε δυνατότητα επαφής, επικοινωνίας, μοιράσματος αυτής της εμπειρίας;
Το ίδιο έγινε και προχτές το βράδυ, στην είδηση του χαμού του, μαζί με τη 13χρονη κόρη του και άλλους επτά ανθρώπους που επέβαιναν στο ελικόπτερο, που για τον ίδιο ήταν μέσο μετακίνησης για δεκαετίες (έτσι πήγαινε στα παιχνίδια, στις προπονήσεις, στις εκδηλώσεις των Lakers).
«Ο πόνος δεν σου λέει πότε πρέπει να σταματήσεις. Ο πόνος είναι η φωνούλα στο κεφάλι που προσπαθεί να σε κρατήσει πίσω επειδή γνωρίζει πως αν συνεχίσεις, θα σταματήσει».
Να συνεχίσουμε τότε. Επιβάλλεται. Και έτσι, ο πόνος θα σταματήσει.
Mamba out. Το πρωτόπε ανακοινώνοντας την αποχώρηση του από τα γήπεδα. Το υιοθέτησε μετά το μαντάτο του χαμού ολάκερη η υφήλιος.
Ανοησίες.
Mamba in. Για πάντα.
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram