Σοκαριστικές όχι μόνο βάσει της εξέλιξης της football business στην Αγγλία και βάσει του ονόματος και του μεγέθους του εμπλεκόμενου συλλόγου οι εικόνες ταραχών και βίας, ανήμερα Πάσχα στο «Ολντ Τράφορντ» από οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι οποίοι έστω και έτσι, έστω σε μια θορυβώδη (πολύ…) μειοψηφία και χωρίς μαζικότητα στη συγκεκριμένη τουλάχιστον κινητοποίηση ζήτησαν την αποπομπή της οικογένειας Γκλέιζερ από τη διοίκηση του club.
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Η ευκαιριακή και εύκολη εξήγηση είναι η προφανής, η απλοϊκή: αντίδραση κατά των «απρόσωπων» Αμερικανών, ειδικά μετά το ξεχείλισμα του ποτηριού ύστερα από το φιάσκο μεν της σύστασης της Super League, αλλά φιάσκο στο οποίο οι Γκλέιζερ και οι «κόκκινοι διάβολοι» πρωτοστάτησαν. Είναι όμως έτσι; Και το κυριότερο, είναι αντιπροσωπευτική;
Στο δεύτερο, η απάντηση είναι προφανής. Αρκεί ένα σεργιάνι στα social media, στα πρωτοσέλιδα του αγγλικού Τύπου, στις αναφορές των εκεί media, αλλά και στην υποδοχή που είχαν οι ταραχές από ομοϊδεάτες αυτών που τις προκάλεσαν. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν λες πως υπήρξε θετική αντιμετώπιση πως προκάλεσε ένα νέο κύμα αντίδρασης, ή έστω, να φαίνονται ικανές αυτές οι ενέργειες να δημιουργήσουν τις βάσεις για κάτι μαζικότερο, κάτι καθολικότερο κάτι πιο στοχευμένο, οργανωμένο, συμφωνημένο και καίριο. Κάθε άλλο.
Για το πρώτο, αν δηλαδή το ξέσπασμα αυτό ήταν κατά του modern football που οι Γκλέιζερ αντιπροσωπεύουν. Πριν την κρίση, παράθεση δεδομένων. Οι Αμερικανοί, με τον «πατριάρχη» της οικογένειας, Μάλκολμ, ουσιαστικά ελέγχουν τη Γιουνάιτεντ εδώ και 18 χρόνια. Την αγόρασαν, αυξάνοντας συνεχώς έκτοτε το μετοχικό τους κεφάλαιο (πλέον κατέχουν πάνω από το 90%), με δάνειο. Εκτοτε, την αποπληρωμή του δανείου τη μετακύλησαν στις ταμειακές υποχρεώσεις του συλλόγου.
Δεν έχουν βάλει από την προσωπική τους περιουσία ούτε ένα δολλάριο, με τα πάντα που αφορούν και εντάσσονται στη λειτουργία του club να προέρχονται από τον ισολογισμό του. Μεταγραφές, επενδύσεις, αγορές, οτιδήποτε προκύπτει – αποδεδειγμένα… – από τα οικονομικά δεδομένα του συλλόγου με τους ιδιοκτήτες του να μην παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο.
Ok θα πει κάποιος. Ετσι δεν πρέπει να είναι βάσει του περίφημου Financial Fair Play; Ναι, προφανώς. Αν όλοι υποβληθούμε συναινετικά σε ομαδική αυθυποβολή προκειμένου να δεχτούμε πως ισχύει κάτι τέτοιο και πως – ακόμη πιο συγκεκριμένα και παραδειγματικά – αυτήν την πρακτική την ακολουθούν οι ιδιοκτήτες της Παρί Σεν Ζερμέν και της Μάντσεστερ Σίτι.
Είναι αλήθεια πως ποτέ οι Αμερικάνοι δεν ένιωσαν θέρμη και δεν έγιναν αποδεκτοί από την κοινωνία της Γιουνάιτεντ. Επίσης αλήθεια όμως πως επί των ημερών τους, ακριβώς αυτή η προσωποποίηση που ουσιαστικά επέβαλλαν στη λογική του modern football επέτρεψε στο σύλλογο να ακολουθεί, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις και έσοδα, τα γεμάτα και μεγάλα «πορτοφόλια» των λεφτάδων της Ευρώπης.
Μια ματιά μόνο στις δαπάνες των «κόκκινων διαβόλων» τα τελευταία χρόνια φτάνει και περισσεύει. Τα χρήματα λοιπόν, οι επενδύσεις, οι πανάκριβες μεταγραφές και προσθήκες δεν έλειψαν από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Συζητήσιμο αν έλειψε η ποδοσφαιρική λογική, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο και σίγουρα στην σύγκριση μάλλον η διαχείριση των ανθρώπων των «κόκκινων διαβόλων» δεν είναι η χειρότερη που απαντιέται στον ποδοσφαιρικό πλανήτη.
Αυτό που σίγουρα έλειψε και αυτό που προφανώς κινητοποιεί τις αντιδράσεις είναι το πολύ απλό, το ξεκάθαρο για κάθε οπαδό: τίτλοι. Η Γιουνάιτεντ δεν έχει κερδίσει Πρέμιερσιπ από το ’13, έχει 1 Κύπελλο Αγγλίας επί ημερών διοίκησης Γκλέιζερ, 1 Τσάμπιονς Λιγκ στο μακρινό 2008 και άλλο ένα (που δεν υπολογίζουν οι Αγγλοι… ) Γιουρόπα Λιγκ πριν τέσσερα χρόνια.
Αυτά και μόνο. Άλλες βαρύγδουπες αναλύσεις, ίσως να περιττεύουν. Τώρα που δόθηκε για κάποιους η αφορμή του ξεσπάσματος, αυτή η ανομβρία ήταν που κινητοποίησε την (όποια) αντίδραση. Όπως θα συνέβαινε σε κάθε σύλλογο του πλανήτη, ανεξαρτήτως αν πρεσβεύει το μοντέρνο πρόσωπο του ποδοσφαίρου ή όχι. Γιατί, πάντα στο ποδόσφαιρο, η επιτυχία μετριέται με ασήμι. Και η ηρεμία τροφοδοτείται απ’ αυτό…
