Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Για να είμαι σωστός και δίκαιος (ναι, τι να γίνει πρώτο ενικό πάλι). Όταν ακούω το επώνυμο Συρίγος στο μυαλό μου έρχεται ο Φίλιππος. Όχι, δεν είμαι από αυτούς τους ρομαντικούς που… μεγάλωσαν με τη φωνή του. Απλώς, αυτόν γνώριζα, αυτόν διάβασα στα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα.
Γνωρίζω φυσικά και τον υιό του. Εργάζεται με αξιοπρέπεια σε αυτό που αγαπά.
Τον Νίκο Συρίγο, δεν τον γνωρίζω. Μάλλον, δεν τον γνωρίζετε ούτε εσείς αλλά ας του δώσουμε αυτά τα 15 λεπτά δημοσιότητας, που έλεγε και ο Γουόρχολ.
Ρωτάς, ψάχνεις, μαθαίνεις. Δεν είναι δύσκολο. Ειδικά για εμάς εδώ στο Sportime που είμαστε όλη την ώρα με τα τηλέφωνα στα χέρια δεν είναι τίποτε. Δεν έχει νόημα να αναφέρουμε τον πλούσιο… δημοσιογραφικό βίο του Νικόλα. Η σκέψη μου ούτως ή άλλως, είναι μαζί του. Δεν είναι και λίγο πράγμα κάθε τρεις και λίγο να σε παίρνουν τηλέφωνο και να ακούς (γράψε κι αυτό, γράψε κι εκείνο), ούτε να τρέχεις δεξιά και αριστερά να το ανεβάσεις στα προφίλ που έχεις με τη σέσουλα. Και να πρέπει να κάνεις ξανά γύρα μην και σου ξέφυγε κάποιο.
Εμείς εδώ, είμαστε Sportime. Ξεπεσμός Νικόλα δεν είναι οι συντάκτες που προσπαθούν να ζήσουν από τη δουλειά τους και μόνο. Δεν μπορεί να είναι ξεπεσμός η προσπάθεια να αποφεύγονται λέξεις όπως «εμφύλιος» ή «πόλεμος» για έναν ιστορικό σύλλογο. Γνωρίζεις καλύτερα από μένα πως οι ανακοινώσεις είναι για τις εντυπώσεις και δεν ωφελούν πουθενά.
Και για να το κλείσουμε, να μην κουράζουμε και όσους καημένους έχουν την ατυχία να διαβάσουν ένα κείμενο, που αναφέρεται στον Νίκο Συρίγο (δηλαδή έλεος, απορώ με τον εαυτό μου ώρες ώρες αλλά τσαντίζομαι με όσους καταφέρονται εναντίον της εφημερίδας): Κανείς δεν έχει ανάγκη από Αστυνομία Τύπου. Οσοι νομίζουν, πως μπορούν να μιλούν έτσι για μια εφημερίδα, που κάνει τη δουλειά της και δεν προσβάλλει, είναι γελασμένοι.