Μονόδρομος τα μνημόνια ακόμα και στους μεγάλους

Δεν έχουν νόημα οι παραλληλισμοί και οι συγκρίσεις. Στο top-5 των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, η ζημιά που θα προκληθεί μόνο από την αθέτηση (προσοχή, την αθέτηση, όχι την ακύρωση…) των όρων των τηλεοπτικών συμβολαίων εκτιμάται στα 2,5 δις ευρώ. Μετριοπαθώς.

Υπολογίστε και τις συνακόλουθες απώλειες από χορηγούς, σπόνσορες κάθε είδους και σε κάθε μορφή και επίπεδο, εισιτήρια και ο λογαριασμός φτάνει – πάντα μετριοπαθώς – στα 5 δις.
Και αυτό χωρίς να μπει στο τραπέζι η πιθανότητα διακοπής, ματαίωσης των πρωταθλημάτων.

Εκεί, το κόστος φτάνει σε επίπεδα που δεν αποτυπώνονται ούτε καν σε μαθηματικά μοντέλα. Απολύτως εύλογη, απολύτως αναγκαία συνεπώς η νότα που προκύπτει πανταχόθεν σε επιτελικό ποδοσφαιρικό επίπεδο για ολοκλήρωση, έστω όπως όπως, των εγχώριων και διεθνών διοργανώσεων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ολυμπιακός: «Ενδιαφέρον για τον Τζούνιορ Φερνάντες» (vid)

Το δίλημμα υγεία – οικονομία, δεν είναι φυσικά ποδοσφαιρικό. Και προφανώς δεν μπαίνει, ακόμη και με τέτοια τρομακτικά στην σκέψη νούμερα, στο ζύγι. Τα πάντα παλεύονται, τα πάντα διορθώνονται αρκεί να το κάνουν ζωντανοί και γεροί.

Ξεπερνώντας λοιπόν το αυτονόητο και με την προϋπόθεση πως έστω με αυστηρούς, δρακόντειους περιορισμούς, έστω και με παράταση επ’ αόριστον, έστω και με όρους και συνθήκες που θα ξενίζουν, θυμίζοντας περισσότερο κονσέρτο ορχήστρας δωματίου και όχι τη ζέση ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού, έστω ακόμη και με αλλαγές στη συμπεριφορά των ίδιων των αθλητών στο γήπεδο, τα πάντα θα εκκινήσουν ξανά και τα πάντα θα τελειώσουν. Κάποια στιγμή.

Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η καταστροφή. Η αλλοίωση του ποδοσφαιρικού σκηνικού όπως το ξέρουμε, όπως έχει δημιουργηθεί εδώ και δύο περίπου δεκαετίες και έτσι να αποφευχθεί η επιστροφή του σε πλαίσιο τελείως ξένο με τα όσα η κοινή γνώμη έχει γαλουχηθεί στον 21ο αιώνα.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει αλλαγή. Τεράστια. Στην Ευρώπη, στην – γελάει ο κόσμος – ενωμένη πολιτικά Ευρώπη, το debate της εποχής έχει να κάνει με τα περίφημα κορωνο-ομόλογα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η Μπενφίκα θέλει, αλλά δεν μπορεί να πάρει τον Σεμέδο!

Απλά και κοινά, η έκδοση τους σηματοδοτεί την άνευ περιορισμών και δεσμεύσεων αμοιβοποίηση της (κοινής) οικονομικής ζημιάς και την χορήγηση της απαραίτητης ρευστότητας των απανταχού κοινωνιών για να σταθούν στα πόδια τους.

Δύσκολα θα περάσει κάτι τέτοιο, δύσκολα όμως και οι Νότιοι της ηπείρου θα δεχτούν τις προσταγές της Γερμανίας και των Βόρειων περί εισαγωγής (ουσιαστικά) σε καθεστώς μνημονίων για όσες χώρες δανειοδοτηθούν για να αντιμετωπίσουν το τσουνάμι που δημιουργεί η πανδημία σε οικονομικό, εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο.

Το ποδόσφαιρο, δεδομένα, δεν έχει επιλογή. Οι ισχυροί, οι δυνατοί, οι μηχανές δηλαδή παραγωγής (ποδοσφαιρικού) χρήματος, θα ζοριστούν, αλλά θα επιβιώσουν. Θα προσαρμοστούν και θα προσαρμόσουν. Θα τους πάρει χρόνο, αλλά μιλάμε για τέτοια μεγέθη που ενδεχομένως να αποδειχτούν ικανά να σηκώσουν στις πλάτες τους (και στην εμπορικότητα των brand-names τους) τα πρωταθλήματά τους και σε ένα δεύτερο επίπεδο και τις διεθνείς διοργανώσεις.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει την πολυτέλεια της εναλλακτικής. Για όλους, είναι μονόδρομος. Όπως και όποτε ολοκληρωθεί η σεζόν. Ο χρόνος επιστροφής σε μια κανονικότητα, τουλάχιστον όπως αυτή ορίζονταν τον περασμένο μόλις Φεβρουάριο, σημαντικά πολλαπλάσιος.

Σκεφτείτε μόνο: οι μισές ομάδες της Super League δεν έχουν τηλεοπτικό συμβόλαιο για την επόμενη χρονιά και ολοένα και ενισχύονται τα σενάρια που θέλουν την κυβέρνηση να βγάλει εκτός τηλεοπτικό κάδρου την ΕΡΤ.

Σκεφτείτε επίσης την υιοθέτηση του μοντέλου της Μπουντεσλίγκα, αγώνες δηλαδή ως το τέλος του 2020 (τουλάχιστον) κεκλεισμένων των θυρών.
Οι δύο σημαντικότερες πηγές εσόδων των ελληνικών ομάδων (τηλεοπτικά και εισιτήρια) λοιπόν σε καθεστώς τεράστιας μείωσης (στην καλύτερη). Γι’ αυτό, οι τάσεις που ήδη αχνοφαίνονται, εν καιρώ θα σχηματοποιηθούν και με τη βούλα: σε νέα, καθολικά, ποδοσφαιρικά, μνημόνια…