Ο Αντώνης Κανάκης χαλάει τους Αρβύλα και το Βινύλιο…

Αντώνης Κανάκης. Πόσα αρνητικά μπορείς να πεις γι’ αυτόν; Ελάχιστα. Για τις δουλειές του, ακόμα λιγότερα. Το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο. Ειδικότερα στον τρόπο που στήνει μια εκπομπή, μια παραγωγή γενικότερα. Πρόκειται για έναν άριστο κινηματογραφιστή με πολλές επιτυχίες.

Αχ, αυτές οι επιτυχίες. Πόσο εύκολο είναι να σου «τρυπήσουν» το μυαλό. Η άνοδος, η συνεχής ανέλιξη, τα διαρκή επιτεύγματα καμιά φορά θολώνουν την κρίση. Ενδεχομένως να είναι τέτοιο το ύψος που σε κάνει να νιώθεις Θεός. Τέτοιος δεν είναι… Αλίμονό μας δηλαδή. Ούτε ο ίδιος διεκδικεί κάτι τέτοιο. Ωστόσο, έχει ξεφύγει από τις επιταγές της σάτιρας και του (όποιου) ομαδικού πνεύματος.

Κακό κάνει (πρωτίστως) στον εαυτό του και στις εκπομπές του. Στα παλιά (καλά) χρόνια των επιθεωρήσεων συνηθίζονταν τα νούμερα της θεατρικής παράστασης με τη λογική της «καταγγελίας». Ο κωμικός έπαιρνε ένα πιο σοβαρό ύφος και έστελνε ηχηρό μήνυμα προς την πολιτική ηγεσία. Ο Αντώνης Κανάκης το έχει εισάγει στο Ράδιο Αρβύλα, όμως όσο περνά ο καιρός, ο χρόνος που του αφιερώνει μεγαλώνει.

Χωρίς να το έχει ανάγκη, ο ίδιος -δείχνει να, έχει ανάγκη για προβολή και περισσότερη προβολή και να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει… Οι εκπομπές των ΑΜΑΝ, το Ράδιο Αρβύλα στη συνέχεια, το Βινύλιο τελευταία έχουν τη σφραγίδα του. Είναι βασικός συντελεστής τους. Ωστόσο, ο παρουσιαστής Κανάκης, καθαρά σαν προϊόν τηλεοπτικής κατανάλωσης, ποτέ δεν ήταν η πρώτη γραμμή διασκέδασης.

Αντώνης Κανάκης: Τα κυρήγματα

Την Δευτέρα το βράδυ σε ένα ακόμη λογύδριο με βασικό συστατικό το κήρυγμα, μιλούσε για την Ελλάδα που έχει πιάσει πάτο και δεν πάει πιο κάτω. Για τον κόσμο που κάθεται και τσακώνεται και φανατίζεται στα social media. Στάθης Παναγιωτόπουλος, Χρήστος Κιούσης και Γιάννης Σερβετάς για μία ακόμη φορά κουνούσαν τα κεφάλια τους χωρίς να μιλάνε. Προσπάθησε κάποια στιγμή ο Στάθης με ένα μήνυμα να προχωρήσει τη συζήτηση όμως εκεί…! Ο Κανάκης επανήλθε. Και ξανά, ξανά…

Ως τηλεθεατής ήθελα να προχωρήσει τα νούμερα στο Αρβύλα, να γελάσω ρε αδερφέ με την ψυχή μου, όμως δεν. Για μία ακόμη φορά έμειναν μπόλικα από τα χαρτιά του στην άκρη, προκειμένου να κάνει ο ίδιος διάλεξη. Όχι επειδή γέλαγαν μεταξύ τους και έχαναν… χρόνο για αυτό Ή επειδή έκαναν πλάκα με τον Κωστάκη (τον floor manager). Επειδή ο Αντώνης Κανάκης για μία ακόμη φορά ήθελε να μας πει πόσο διεφθαρμένο είναι το πολιτικό σύστημα. Και πως είναι όλοι ίδιοι.

Στο Βινύλιο πάλι τα ίδια. Με καλεσμένη την Πάολα δεν μπόρεσε να αποφύγει ένα ευτελές αποτέλεσμα. Οι ερωτήσεις του θύμισαν… Αρναούτογλου. Και χειρότερες. Δεν θα κάνουμε από εδώ κουβέντα για την εκπομπή με τον Νίκο Μαστοράκη. Εκεί όπου όλα τα αριστερά εξαπτέρυγα βρήκαν παπά να θάψουν. Ας πάμε σε αυτή της Τρίτης (21/5), την αφιερωματική για τον Χάρρυ Κλυνν. Και δώσε πόνο. Αναστεναγμός. «Πόσο αληθινός, ακόμα και σήμερα. Ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Αλλά αυτό δεν ήταν και δύσκολο για μια Ελλάδα που δεν εξελίσσεται και μένει στάσιμη», ή «αυτή είναι η σάτιρα. Δεν χαρίζεται σε κανένα». Με κουρασμένη φωνή, απογοήτευσης.

Ήταν τόσο σαστισμένοι οι γύρω του, ή απλά φοβούνταν να μιλήσουν, που κάποια στιγμή έψαχνε τα χαρτιά του ο Κανάκης και τους λέει: «Ε, θα με βοηθήσει κανείς μέχρι να βρω αυτό που θέλω;» και πάει η συμπαθής κοπέλα να διαβάσει ένα μήνυμα, αλλά που να τελειώσει; Πετάχτηκε πάλι να πει τα δικά του. Να τα χώσει στη Δούρου, να τα χώσει στον Τσίπρα, να λοιδορήσει τον Μητσοτάκη, να να να…

Ξέρει το κοινό του;

Προφανώς δεν γνωρίζει το κοινό του. Αυτό δεν περιμένει από κανέναν Κανάκη να διαπιστώσει τα προβλήματα της χώρας που ζει. Ούτε περιμένει από τον Κανάκη να ενημερωθεί για τους τρολ λογαριασμούς που έχουν τα κόμματα και παίζουν μπάλα από τα… υπόγεια. Μηδέ να ακούσει, επαναλαμβανόμενα τουλάχιστον, την άποψή του. Αυτή πρέπει να έχει ένα ύφος τόσο, όσο. Και να τγ λέει μία και καλή. Να την αφήσει να περάσει. Έτσι, άλλωστε, κάνει περισσότερη δουλειά στο υγιές μυαλό. Διότι από ένα σημείο και μετά δεν την ακούει κανείς. Ο Αντώνης Κανάκης αδυνατεί να προστατέψει το κοινό του, τις εξαιρετικές ιδέες που έχει να παρουσιάσει στο τηλεοπτικό κοινό από τον ίδιο του εαυτό. Θέλει να μιλάει, να νουθετεί, να έχει το πρόσταγμα στη μουσική, στον ήχο, στα πλάνα, στο τι θα παίξει από το βαν, σε όλα.

Το να είναι κάποιος τελειομανής δεν είναι πάντα καλό. Αν ήταν στο χέρι του θα ήθελε να χειρίζεται και την κάμερα που τραβάει τον εαυτό του.

Ε, δεν γίνεται…

Follow Sportime_media
Follow sportime.gr