Ο Άρης παίρνει αυτό που του αξίζει. Η ΑΕΚ επίσης…

Το αποτέλεσμα που είδαμε στο ΟΑΚΑ καθρεφτίζει πλήρως την εικόνα. Ο Άρης είναι πολύ καλύτερη ομάδα από την ΑΕΚ του Χιμένεθ… Τόσο απλά…

Καμία έκπληξη. Από το χτεσινό AEK-Άρης στο Ολυμπιακό Στάδιο. Προκαταβολικά ξεκαθαρίζεται. Και ακόμη και κατόπιν εορτής, πάλι το ίδιο ισχύει. Η για την ακρίβεια, δεν παίζει ρόλο. Η μόνη έκπληξη είναι ότι οι δυο ομάδες έφτασαν στη σέντρα πρακτικά ισόβαθμες, χωρίς η εικόνα, η πορεία της σεζόν, η σταθερότητα επιλογών και αποφάσεων και φυσικά απόδοσης στο γήπεδο, να επιβραβεύει την καλύτερη ομάδα.

Την επιβράβευσε όμως με το αποτέλεσμα. Και την επιστροφή της στην 2η θέση. Αυτή είναι η έκπληξη. Ότι ο Άρης θα παίξει μέχρι και το τέλος των play out για κάτι που αξίζει απόλυτα μέχρι στιγμής στη σεζόν. Για κάτι που δικαιούται. Είναι η καλύτερη ομάδα από όλες όσες συμπληρώνουν την εξάδα. Επιτομή της σταθερότητας, της ευκρίνειας στο πλάνο, της προσήλωσης τακτικά, της εμπιστοσύνης σε αρχές, σταθερές, του μακιγιαρίσματος αν θέλετε των αδυναμιών.

Οτιδήποτε τέλος πάντων, βαλμένο στη θέση του. Ποδοσφαιρικά. Και με ανάλογη, ποδοσφαιρική πάντα, λογική. Όταν σε αυτήν προσδίδεται και ποιότητα, τότε ναι, προφανώς είναι έκπληξη που στο παρά πέντε του φινάλε της κανονικής περιόδου οι «κίτρινοι» είναι στη βαθμολογία μόνο στο +2 από τους «δικέφαλους», στο +4 από τον Παναθηναϊκό και στο +6 από τον Αστέρα.

Από την άλλη πλευρά, καμία έκπληξη. Στο οτιδήποτε. Όχι χτες μόνο. Αυτές εξαντλήθηκαν με την αλλαγή προπονητή. Καθιερωμένη και αυτή τα τελευταία χρόνια, πάνω κάτω στο ίδιο χρονικό σημείο. Με τις ίδιες, πάντα δικαιολογίες. Τις ίδιες αφορμές. Το ίδιο «κάψιμο» οποιουδήποτε πλάνου και οποιασδήποτε φιλοσοφίας. Πλάνο και φιλοσοφία: λέξεις μόνο, επικοινωνιακά χρησιμοποιημένες.

Γνωρίζονται ΑΕΚ και Χιμένεθ. Δεν τους χρειάζεται χρόνος πλέον. Δεν τους χρειάζεται μήνας του μέλιτος. Τα πάντα με το καλημέρα, αμέσως. Ακόμη και οι παίκτες που πανηγύριζαν – σύμφωνα με τα ρεπορτάζ – την επιστροφή του Ισπανού, πλέον δεν μοιάζουν – πάντα σύμφωνα με τις ίδιες πηγές – τόσο σίγουροι για την αρχική τους επιθυμία.

Ναι, το σοκ επέδρασε. Παντού και πάντα συμβαίνει. Νόμος είναι. Φυσικής, ανθρώπινος και ποδόσφαιρο. Αποτελέσματα ήρθαν. Αλλά μπάστα. Πως; Με τα αυτονόητα. Με το μίνιμουμ. Με την ίδια συνταγή του άμεσου παρελθόντος. Του παρελθόντος του Ισπανού. Κάποτε δεκτή. Η επανάληψη της, το σερβίρισμά της ξανά, όχι. Και το κυριότερο, ούτε καν αποτελεσματική, λειτουργική.

Δύο σερί εντός έδρας ήττες το αποδεικνύουν. Θεμιτή η δικαιολογία των απουσιών. Αδικαιολόγητη η επιμονή σε ενδεκάδα με τρία «εξάρια». Λες και δεν υπάρχει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι πιο πειστικό, κάτι που θα δείξει ενέργεια, όχι παθητικότητα. Αλλά, είπαμε, καμία έκπληξη. Αυτός είναι ο Χιμένεθ. Αυτό είναι το ποδόσφαιρό του. Γι’ αυτό ακριβώς τον επέλεξε η διοίκηση της ΑΕΚ. Οτιδήποτε άλλο είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Κανείς δεν  μπορεί να ισχυριστεί πως δεν ήξερε ή πως θα μπορούσε να περιμένει κάτι διαφορετικό.

Αυτό ακριβώς που ξέρουμε, ό,τι και όσα έχουμε (ξανά)δει, αυτά εφαρμόζει ο Χιμένεθ. Και προσθέτοντας μάλιστα και τα δικά του, επίσης πασίγνωστα κολλήματα, το γλυκό δένει. Δεν έχει δυο μήνες στον πάγκο ο Ισπανός και ήδη οι ξενερωμένοι, οι «καμένοι», οι παίκτες που δεν θέλει να βλέπει (και είναι και αμφίδρομο) ξεπερνάνε κατά πολύ αυτούς που του κάνουν.

Δυο φορές σε διάστημα δύο ημερών ο Χιμένεθ είπε πως το υπόλοιπο της σεζόν θα κρίνει το μέλλον αρκετών, τονίζοντας πως θα είναι το διάστημα που θα κρίνει αν κάποιοι παίκτες αξίζουν να φοράνε τη φανέλα της ΑΕΚ. Έχουμε χρόνο ως τότε. Το σίγουρο είναι πως ο Άρης αξίζει περισσότερα. Η ΑΕΚ όχι. Στην Ένωση, άπαντες, συμπεριλαμβανομένου και του προπονητή της, έχουν όσα και ό,τι τους αξίζουν. Και ίσως και περισσότερα…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Θύρα 7: Η δική μου ιστορία… (vid)

ΠΑΟΚ για Θύρα 7: «Χρέος μας να μην ξεχάσουμε ποτέ» (pic)