Ο ομοσπονδιακός εκλέκτορας, Τζον Φαν’τ Σχιπ υπηρετεί περισσότερο όσα του έρχονται στο κεφάλι, παρά όσα ταιριάζουν στην Εθνική ανά παιχνίδι…
Περίεργα, ποδοσφαιρικά, όντα οι Ολλανδοί. Ιδιόρρυθμα. Νιώθουν πως είναι οι μύστες της ποδοσφαιρικής γνώσης. Πως αυτοί ξέρουν καλύτερα τα μυστικά της τακτικής. Δογματικοί. Δεν το συζητάνε. Δεν το διαπραγματεύονται. Έτσι είναι, γιατί, απλώς, έτσι το έμαθαν, έτσι το λένε. Συμπεριφορά που προφανώς το θεωρητικό της υπόβαθρο ανάγεται στη μορφολογία του σύγχρονου ποδοσφαίρου με την επανάσταση που έφεραν στη δεκαετία του ’70 με το Total Football.
Όταν οι τότε αρχές τους, ορίζουν ακόμη και σήμερα, οποιαδήποτε τακτική νόρμα και αποτελούν τη βάση οποιασδήποτε τακτικής (και όχι μόνο) αλλαγής, τότε δικαιολογημένα μπορούν να ισχυρίζονται πως βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας της θεωρητικής προσέγγισης του παιχνιδιού. Προσέγγιση που είχε να κάνει αποκλειστικά με το εγγενές πρόβλημα που είχαν στην πατρίδα τους: πρόβλημα χώρου.
Πολύς κόσμος, λίγος χώρος. Ζητούμενο η τακτοποίηση. Έτσι, έμαθαν να αξιοποιούν κάθε σπιθαμή γης.
Το ίδιο θέλουν, το ίδιο πρεσβεύει ως θεωρία το ποδόσφαιρο τους. Το ποδόσφαιρο που διδάσκουν. Πεπερασμένος ο χώρος που αυτό παίζεται, πεπερασμένος και ο αριθμός των όσων προσπαθούν να καλύψουν αυτόν τον χώρο. Δεν προσπαθούν να συνταιριάξουν μόνο ανθρώπους μεταξύ τους. Προσπαθούν να συνταιριάξουν τους ανθρώπους στον χώρο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μάνταλος: «Μας πείραξε η ήττα στο φιλικό»
Χτες, η Εθνική έπαιξε χωρίς δεξιό μπακ. Ο Χατζηδιάκος μόνο τύποις λειτουργούσε ως τέτοιος σε φάση ανάπτυξης, σε φάση άμυνας, περισσότερο ο… κανένας κάλυπτε αυτόν τον χώρο ευθύνης. Ο Φαν’τ Σχιπ ήξερε από τις κλήσεις κιόλας πως δεν υπολογίζει στον Μπακάκη. Πως δεν εμπιστεύεται, παρότι καλεί, τον Ρότα. Φιλότιμος ο τελευταίος, αλλά όταν κάνεις γκάφα χωρίς πίεση, σε ματς… τελειωμένο με αντίπαλο που παίζει με εννιά, για Εθνική δεν «κάνεις». Κυνικό ή όχι, αυτή είναι η αλήθεια. Θα μπορούσε να έχει καλέσει άλλους, πιο «μπαρουτοκαπνισμένους» δεξιούς μπακ, που θα υπηρετούσαν καλύτερα το συμβατικό πλαίσιο μιας «κλασικής» διάταξης.
Δεν το έκανε. Δεν το σκέφτηκε καν. Ακριβώς έτσι όπως έπαιξε χτες, με τον τρόπο που ήθελε να παίξει, έπαιξε. Χωρίς δεξιό μπακ. Όχι κατ’ ανάγκη κάποιον. Όχι συγκυριακό. Όχι «κρυμμένο». Κανέναν. Ο Χατζηδιάκος – που έχει να παίξει δεξιός μπακ από παιδί – στο 11vs11 δεν κατέβηκε ποτέ τη σέντρα, έστω για τους τύπους να κάνει ένα τρέξιμο για να βοηθήσει τον Λημνιό.
Είπαμε όμως. Αυτό είχε στο μυαλό του ο εκλέκτορα. Και τίποτ’ άλλο. Ούτε καν να γυρίσει στο πιθανώς πιο ταιριαστό και εμφανές στο μάτι 3-6-1. Ήθελε αυτό το… μπέρδεμα. Αυτό το ολλανδικό (του). Αυτό το κάτι, που στο μυαλό του ήταν το σωστό, το κατάλληλο, το ενδεδειγμένο.
Τι κι αν φαίνονταν σε όλο τον κόσμο, πριν καν τη… σέντρα; Τι και αν φάνηκε στην Αυστρία, μεσοβδόμαδα, όταν το τότε πείραμα, με τον Λαμπρόπουλο στην άκρη, στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία, τόσο δημιουργικά όσο και ανασταλτικά (και τα δύο γκολ που δέχτηκε η Εθνική από τη μεριά του ανεύθυνου, σε κάθε περίπτωση, στόπερ της Μπόχουμ τα δέχτηκε).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ελλάδα – Μολδαβία 2-0: Τα γκολ και τα στιγμιότυπα της αναμέτρησης (vid)
Ανεπηρέαστος. Το πρόσωπο άλλαξε μόνο και φυσικά «κατάργησε», πρακτικά, τον ρόλο. Αυτές ήταν οι διαφορές χτες. Ουσιαστικά όμως, καμία. Μετά το δεκάλεπτο, από τη… σελήνη φαίνονταν πως το πράγμα δεν τσουλάει. Κόντρα σε μια ομάδα που ήξεραν και οι πέτρες για το πως θα παίξει, το να αχρηστεύεις επιθετικά τη μία σου πλευρά, είναι δώρο. Εκούσιο. Και δόθηκε γενναιόδωρα από τον Ολλανδό.
Ας είναι όμως καλά ο συμπατριώτης του διαιτητής, ο οποίος στα χασομέρια καταλογίζοντας πέναλτι (συζητήσιμο) και αποβολή, «καθάρισε» το ματσάκι. Ό,τι έγινε μετά, στο 11vs10, καμία σημασία δεν έχει. Η νίκη ήρθε, κρατάει την Εθνική σε τροχιά πρωτιάς, αλλά καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι. Με τους Ολλανδούς άλλωστε, αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις. Δεν τους εξηγείς, δεν τους μεταπείθεις, δεν τους «πιάνεις». Απλώς τους δέχεσαι. Αν μπορείς. Ειδικά ο Φαν’τ Σχιπ δεν θα αλλάξει. Είναι και θα παραμείνει «κολλημένος».
Υ.Γ. Ακόμη και στο 11vs10, στο δεύτερο ημίχρονο, ο Χατζηδιάκος έπαιξε δεξιός μπακ (μέχρι την αντικατάστασή του). Χαρακτηριστικό; Ο Γιαννούλης, που υποτίθεται πως βάσει συγκεκριμένης επιλογής θα έπαιρνε μπάλες επιθετικά, την πρώτη σε αυτό το διάστημα υπεροπλίας την πήρε στο 65’. Στο ίδιο διάστημα, ο στόπερ της ΑΖ είχε πάρει διψήφιο αριθμό…
Υ.Γ 2. Για τον Κώστα Φορτούνη δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι. Δεν θα υπήρχε λόγος. Διότι τακτικά το πράγμα εξηγείται. Ο «Φόρτου» βολεύεται να παίζει 10. Ούτε 8, ούτε στην άκρη για συγκλίνει. Από τη στιγμή που επιλέγει τον Μπακασέτα πίσω από το μοναδικό προωθημένο, έχει λογική να μείνει στον πάγκο. Παρότι οξύμωρο για τον πιο ποιοτικό Ελληνα μεσοεπιθετικό, εξηγείται. Όταν ρωτήθηκε όμως ο Ολλανδός για ποιο λόγο δεν αγωνίζεται, χρησιμοποίησε το ίδιο «αφήγημα» με το μπλοκ που στηρίζει (βρέξει, χιονίσει) τον Φαν’τ Σχιπ. «Δεν παίζει στον Ολυμπιακό». Θα μπορούσε να πει για τον Μπακασέτα. Θα μπορούσε να πει πως προτιμά να έχει έναν παίκτη που μπορεί να έρθει από τον πάγκο και να αλλάξει τον ρυθμό. Όμως όχι. Επέλεξε το αφήγημα. Προφανώς τότε η Εθνική έχει όπως και ο Ολυμπιακός έναν Καμαρά, ή έναν Βαλμπουενά και δεν τους βλέπουμε…
