Ο Γιακουμάκης με τη φυγή του στο εξωτερικό βρήκε την υγειά του, δείχνοντας παράλληλα τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο Εμμανουηλίδης και ο κάθε Εμμανουηλίδης.
Πάει λοιπόν και ο Εμμανουηλίδης. Ένας ακόμη. Νεαρός, επιθετικός. Αλανιάρης. Ελευθέρας βοσκής. Που θέλει χειμαδιά για να «βοσκήσει». Χώρους, ελευθερία κινήσεων, άπλα. Που δεν θέλει καπίστρι.
Που δεν χρειάζεται να ακούει συνεχώς, παρότι φύσει επιθετικός παίκτης, πως δεν είναι καλός ανασταλτικά. Πως δεν καλύπτει τον μπακ του, γι’ αυτό και δεν παίζει.
Που τα βρήκαμε αυτά; Σε ποιον πλανήτη ποδοσφαιρικό, το πρώτιστο για έναν επιθετικό, είναι η αμυντική ενσυναίσθηση; Απαραίτητη, σύμφωνοι, αλλά έρχεται. Αποκτάται με τα χρόνια. Συμπληρώνει το παιχνίδι και την γκάμα των προσωπικών δυνατοτήτων και ταλάντου, δεν ξεκινάει από αυτή. Καταγεγραμμένο το παράδειγμα από ανθρώπους που έχουν ζήσει τον Δημήτρη Λημνιό καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας του.
Δεν τους έβλεπε στα μικρατά του. Πολλές φορές γύριζε πίσω για να περάσει ξανά, και ξανά και ξανά τον όποιον δύσμοιρο αντίπαλο του. Τέτοιο «φονικό» ένστικτο στο 1vs1 είχαν χρόνια να δουν τα ελληνικά γήπεδα. Η μετάβαση όμως στον επαγγελματισμό, ή ακριβέστερα, στον πρωταθληματικό, ελληνικό, επαγγελματισμό επέβαλλε άλλα. Όχι φανφάρα, όχι επίδειξη. Δεν θα προσπαθήσεις να περάσεις τον αμυντικό, αλλά θα πασάρεις., Δεν θα κοιτάξεις να κάνες κίνηση στον χώρο, αλλά θα έχεις πάντα στο νου σου την απόσταση που πρέπει να καλύψεις για να γυρίσεις στη δική σου άμυνα.
Ο πιο ταλαντούχος σε ατομικά, τεχνικά χαρακτηριστικά εξτρέμ του 21ου αιώνα, έφτασε για να μπορεί να παίζει στον ΠΑΟΚ του πρωταθλήματος, να απαρνηθεί τελείως τη φύση του που τον έκανε, ποδοσφαιρικά, τόσο ξεχωριστό. Θα πει κανείς, είναι κακό; Όχι, εννοείται. Είναι όμως και αυτό θέμα πολιτικής. Θέμα φιλοσοφίας ποδοσφαιρικής.
Εκτός αν πιστεύει κανείς – για να γίνει και η σύνδεση – πως ο κακός χαμός που γίνεται τώρα με τον Τζόλη γίνεται επειδή ο μικρός του ΠΑΟΚ είναι καλός στις αλληλοκαλύψεις. Σοβαροί να ‘μαστε. Το πρώτο (αν όχι το μόνο) που κοιτάνε όλοι οι scouts είναι η αναλογία θέσης με αποτελεσματικότητα. Τι είσαι αγόρι μου; Επιθετικός; Γκολ. Και στη συνέχεια γκολ ανά τελικές.
Εσύ; Εξτρέμ; Γκολ και ασίστ. Και στη συνέχεια επιτυχημένες καταστάσεις επίτευξης ανισορροπίας στο γήπεδο. Προφανώς, το αν είναι συνεπής ο καθείς και στις υπόλοιπες δουλειές που απαιτεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο, προσμετράται. Κανείς όμως επιθετικός δεν θα κερδίσει πόντους και καμία ομάδα εκατομμύρια επειδή αυτός ο επιθετικός παίζει καλή άμυνα ή πρεσάρει την πρώτη μπάλα. Θα «τσεπώσει» επειδή «γράφει» και επειδή σερβίρει.
Οι Ολλανδοί, αυτά, τα έχουν λυμένα. Ανεξαρτήτως ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας έχουν δομήσει έτσι το πρωτάθλημά τους ώστε να αναδεικνύουν ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά που φέρνουν χρήμα. Δεν χρειάζεται κάποια συμφωνία κυρίων. Κοινή λογική είναι και παρατήρηση. Όταν για παράδειγμα, μια κάποια Φένλο παίρνει ελεύθερο έναν επιθετικό από τα αζήτητα της Ελλάδας, με συμβόλαιο 180 χιλιάδων ευρώ και φροντίζει να του παράσχει το περιβάλλον που σε διάστημα μισής σεζόν μπορεί να αρνείται προτάσεις 4 εκατ. ευρώ για την παραχώρησή του, τότε, η κάθε Φένλο έτσι θα επενδύσει.
Προβάλλοντας το ένα (γκολ) που θα πετύχει και όχι επιδιώκοντας το μηδέν (γκολ) που θα κρατήσει. Μπορεί ο κάθε Γιακουμάκης να μην της βγει. Ο ένας όμως που θα της βγει, θα συμβάλλει στη βελτιστοποίηση της διαδικασίας και στην αναζήτηση των επόμενων 10, 20 κ.ο.κ. Και μιλάμε άλλωστε για ένα πρωτάθλημα, που στη συγκεκριμένη του δομή και φιλοσοφία βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από το εν λόγω, αρχικό επίπεδο, αποτελώντας παράδειγμα και οδηγό για άλλους (βλ. Βέλγιο).
Γι’ αυτό ο κάθε Εμμανουηλίδης περιμένει πως και πως να πάει να παίξει σε κάποια Φορτούνα. Γιατί ξέρει ότι εκεί θα αλωνήσει, θα δουλευτεί θα αξιολογηθεί, θα εκτιμηθεί ως επιθετικός. Και έτσι θα μεγιστοποιήσει την αξία του. Εδώ –μιλώντας αγωνιστικά – «καντίλια» θ’ ακούει επειδή πέρασε (ή δεν πέρασε, ανάλογα που είναι η μπάλα) τη σέντρα, μόνο και μόνο για να «κρατήσουμε»…
Στο καλό λοιπόν!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Έλληνες του εξωτερικού: Ο Δημήτρης Γιαννούλης φώναξε «παρών» με το καλημέρα στη Νόριτς