Η μούρλα που κουβαλάει στο μυαλό του ατελείωτη. Την ίδια μέρα που μπορεί να κάνει ένα instastory με ένα ακριβό ρολόι, μπορεί να ανεβάσει ένα βίντεο για τα παιδιά στη Συρία. Δεδομένα, στο κεφάλι του πνέουν –την ίδια στιγμή- άνεμοι διαφορετικών κατευθύνσεων.
Είναι εγωπαθής, νάρκισσος, εκκεντρικός, εγωιστής, κάγκουρας… Είναι, είναι, είναι… ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο τύπος που δεν θα ήθελες να ήσουν σαν αυτόν, αλλά ζηλεύεις σφόδρα. Αυτός που θα κάνει ξανθή ανταύγεια με μαλλί που θα θυμίζει… ξασμένο, ξεβαμμένο από οξυζενέ. Αυτός που θα κάνει λεύκανση παρόμοια με του Αλέξανδρου Πετρίδη στα δόντια. Που θα ντυθεί απαίσια. Που θα κάνει σολάριουμ. Που δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε για να προκαλέσει, αρκεί η μπάλα του, όμως εκείνος το… κάνει. Προκαλεί.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι αυτός που δύσκολα θα παραδεχτείς πως είναι καλύτερος από τον Λιονέλ Μέσι, αλλά μέσα σου θα σε «τρώει» η αμφιβολία. «Ρε μήπως είναι;». Τέτοια ερωτήματα σε βραδιές σαν αυτή με τη Γιουβέντους δεν χρειάζονται να γίνονται. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν χρειάζεται να συγκριθεί με κανέναν. Είναι one of a kind.
Αν δεν είχε αυτό το χαρακτήρα δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί. Αν δεν ήταν αυτός που είναι θα ήταν αδύνατο να συνεχίσει να δουλεύει σε τέτοιο βαθμό. Εγωίσταρος! Οσο παίζει (θα) θέλει να είναι στην κορυφή. Αυτή η διαστροφή που έχει ως άνθρωπος, είναι που κάνει τους αγνούς , ουδέτερους φιλάθλους να βλέπουν γκολ σαν αυτό. Ματς Γιουβέντους. Τορίνο. Απέναντι στον Μπουφόν. Με ψαλιδάκι. Σε προημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ.
Κάτι τέτοια βράδια θα λες Κριστιάνο και θα αρκεί. Κάτι τέτοιες βραδιές είναι που τα κάγκουρας και τα «κωλόπαιδο» θα κάνουν στην μπάντα. Αυτά τα βράδια, όσο γραφικό κι αν ακούγεται, ο Ρονάλντο θα τιτλοφορείται ως «μπαμπάς»…