Ο Ολυμπιακός μετέτρεψε το… απίθανο σε ρεαλισμό

Άρσεναλ – Ολυμπιακός: Οχι μόνο δεν ήταν εύκολο. Φλέρταρε με τα όρια, αν δεν τα ξεπερνούσε, του αδύνατου. Σίγουρα, με αυτά του αφύσικου. Η στατιστική άλλωστε, συνολικά της ιστορίας των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, το αναδεικνύει. Όχι απλώς μεμονωμένα.

Το μεμονωμένο είναι η εξαίρεση, η ανατροπή, το θαύμα. Αυτό κυνηγούσε στο Λονδίνο ο Ολυμπιακός. Αυτό πέτυχε πέρυσι. Μικρότερων αναλογιών – μετά τα δεδομένα των πρώτων αγώνων – αλλά τέτοιο ήταν και το περυσινό. Η σκέψη και μόνο της επανάληψης, ξεπερνούσε το φυσιολογικό. Πόσο μάλλον η πράξη.

Το ζητούμενο για τους «ερυθρόλευκους» ήταν να παραμείνουν αξιοπρεπείς. Να τα δώσουν όλα. Να κυνηγήσουν ό,τι και όσα μπορούν. Όταν κυνηγάς θαύματα, θα πρέπει όλα να είναι στην εντέλεια. Αλλιώς δεν γίνεται. Θα πρέπει τις στιγμές, τις μικρές μικρές λεπτομέρειες, που ενδεχομένως επιτρέψουν αλλαγή ρότας, διαφοροποίηση του μομέντουμ και των ισορροπιών, να τις κάνεις δικές σου. Αλλιώς, δεν γίνεται. Δεν μπορεί να γίνει.

Η ευκαιρία του Ελ Αραμπί στα μέσα του πρώτου μέρους ενδεχομένως να ήταν μια από αυτές τις στιγμές. Και το ενδεχομένως συνίσταται στο ότι και γκολ να γίνονταν, ο Ολυμπιακός θα έψαχνε δύο ακόμη. Τρία (τουλάχιστον) φέτος έχει πετύχει μακριά από το γήπεδο του στη Λαμία, στη Ριζούπολη, στο Αγρίνιο, στην Τρίπολη. Μόνο. Εντός των συνόρων. Που παίζει… μόνος του. Στην ευρωπαϊκή του ιστορία, συνολικά, ίσως να είναι και ακόμη λιγότερες.

Ο πήχης της δυσκολίας πολλαπλασιάζεται συνυπολογίζοντας το που, το πως, τον ποιον, τις συνθήκες, τα δεδομένα που καλούνταν να τα βρει χτες. Αλλά ναι, σε κάθε περίπτωση αυτή η ευκαιρία του Μαροκινού, θα μπορούσε να μετατρέψει τη ρεβάνς σε κάτι διαφορετικό από αυτό που από το τέλος του παιχνιδιού της περασμένης εβδομάδας έμοιαζε να είναι: διαδικαστική υπόθεση από τη μία πλευρά, mission impossible, από την άλλη.

Η Αρσεναλ δεν έπαιξε κόντρα στον Ολυμπιακό. Κόντρα στον χρόνο έπαιξε. Μπαίνοντας σε μια comfort zone που μόνο αν διαταράσσονταν θα μπορούσε να προκαλέσει αναστάτωση. Οι πρωταθλητές έκλεισαν το πρώτο ημίχρονο με παραπάνω από 60% κατοχής, με κοντά στο 90% σωστές πάσες και παραπανίσιες 100 ολοκληρωμένες σε σχέση με τους Λονδρέζους.

Δεν έφτανε όμως, αφού πέραν αυτής της φάσης του Ελ Αραμπί, άλλη ευκαιρία να τους βγάλει από αυτή τη ζώνη ασφάλειας, δεν είχαν. Και το πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να είχε κυλήσει – όχι η πρόκριση κατ’ ανάγκη, αλλά η εικόνα του παιχνιδιού – φάνηκε από το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους.

Κάνοντας το μακράν καλύτερο φετινό του ευρωπαϊκό δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός προηγήθηκε. Η αντίδραση πάγκου, παικτών μετά το γκολ, ενδεικτικές της προόδου αυτής της ομάδας. Σύνθημα από Μαρτίνς, αμέσως, για να συνεχιστεί η πίεση. Και όπου βγει. Δεν βγήκε.

Αυτή η αντίδραση όμως, αυτή η νοοτροπία, η πρεμούρα του Αρτέτα να βάλει στο γήπεδο, αμέσως με το 0-1, Εντεγκααρντ και Πάρτεϊ, είναι τα οφέλη, τα κέρδη, όχι μόνο του χτεσινού αγώνα, αλλά ολάκερης της φετινής ευρωπαϊκής πορείας του Ολυμπιακού.

Ο Ολυμπιακός, εξαιρουμένων των προκριματικών, έδωσε φέτος δέκα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Με την χτεσινή νίκη, κέρδισε τα τρία. Πέρυσι, στον ίδιο αριθμό αγώνων, είχε κερδίσει δύο. Σε τέσσερις κόντρες με την Αρσεναλ (πέρυσι και φέτος), μοιράστηκε νίκες και προκρίσεις υπολειπόμενος μόνο ένα γκολ των Λονδρέζων, κερδίζοντας τους δις στο σπίτι τους.

Δεν είναι εύκολα πράγματα. Δεν είναι αυτονόητα. Οσο δύσκολο και αν ήταν, όσο αφύσικο να έπαιρνε την πρόκριση ο Ολυμπιακός, άλλο τόσο δύσκολο είναι, για μια οποιαδήποτε ελληνική ομάδα να κοιτάει στα μάτια – ανεξαρτήτως συνθηκών και δεδομένων – αντίπαλο επιπέδου Αρσεναλ. Και να σιχτιρίζει για το ένα δεκάλεπτο (το τελευταίο του παιχνιδιού στο Φάληρο) ή για μια ευκαιρία (του Ελ Αραμπί χτες) που θα του επέτρεψε να κυνηγήσει, ρεαλιστικότερα, το απίθανο.

Ετσι όμως, του χρόνου, στην επόμενη ευρωπαϊκή του πορεία θα γίνει – όπως και να ‘χει – ρεαλιστικότερο…