Ολυμπιακός: Πέδρο Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος τεχνικός έδειξε από τον καταρτισμό της ενδεκάδας πως θέλει πάση θυσία τη νίκη στο Βόλο. Δικαιώθηκε και πάλι.
Ολυμπιακός: Η εικόνα του Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο είναι χαρακτηριστική. Νευρώδης, αν όχι νευρική. Δεν κρύβεται. Ούτε τα συναισθήματά του. Αποτυπώνονται στον τρόπο με τον οποίο βαδίζει. Στον τρόπο με τον οποίο χειρονομεί. Που φτιάχνει (ή όχι) το μαλλί. Που κάθεται στον πάγκο. Πλέον, στην τρίτη του χρόνια εκεί, ο παρατηρητής (του) μπορεί να τον καταλάβει από το κάθε τι, αφού όλοι οι σχετικοί κώδικες έχουν αποκρυπτογραφηθεί.
Και χτες στον Βόλο, τον έβλεπες τον Πέδρο Μαρτίνς. Στο +11 ο Ολυμπιακός. Με πρόγραμμα βουνό. Από την αλλαγή του χρόνου και μετά, οι «ερυθρόλευκοι» δεν ξέρουν τι θα πει break μεγαλύτερο των τριών ημερών. Παίζουν συνεχώς Τετάρτη-Κυριακή.
Σε διάστημα 57 ημερών έχουν δώσει 17 παιχνίδια. Και έτσι συνεχίζουν, μέχρι την διακοπή για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων στα τέλη Μαρτίου.
Πέμπτη, Βικελίδης στο Κύπελλο. Δευτέρα και Πέμπτη, Λαμία και Άρσεναλ στο «Καραϊσκάκης. Μετά Λάρισα στο φινάλε της κανονικής περιόδου στη Super League και ρεβάνς στο Λονδίνο με τους «κανονιέρηδες», με τη σέντρα των play off να δίνει τέλος (;) σε αυτό το non stop σερί του Ολυμπιακού.
Και κακά τα ψέματα, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα, εκεί που ο Πορτογάλος προπονητής μπορεί να σκεφτεί, να θεωρήσει, να πιστέψει, πως έχει άνεση και ευχέρεια να «σηματοδοτήσει» πως μπορεί να σηκωθεί το πόδι από το γκάζι, να κάνει rotation, πιο εκτεταμένο ίσως από αλλού, στο πρωτάθλημα είναι.
Αμ δε όμως. Όχι δογματικά, rotation – όπως την περασμένη εβδομάδα κόντρα στον Άρη – θα γίνει. Σε καμία περίπτωση όμως όπου επιλέγεται, δεν σημαίνει και αδιαφορία, χαμήλωμα ταχυτήτων και στροφών, θυσία βαθμών και παιχνιδιών. Με τους 10 από τους 11 που τελείωσαν (μέχρι να «γραφτεί» το 1-2) τη ρεβάνς στο Αϊντχόβεν ξεκίνησε ο Μαρτίνς στον Βόλο. Τον ενδέκατο, τον Χάσαν, τον έβαλε στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου.
Τότε που τον έβλεπες τον Μαρτίνς. Σκασμένο. Εμφανώς νευριασμένο. Να σου δίνει την αίσθηση πως δεν παίζει ένα παιχνίδι πρωταθλήματος για πάει τη διαφορά στους 12 ή στους 14 βαθμούς, μα έναν «τελικό» που κρίνει προσπέρασμα, τίτλο, οτιδήποτε τέλος πάντων πολλαπλάσιας σημασίας από έναν ή δύο παραπανίσιους βαθμούς σε μια διαφορά που εδώ και καιρό άπαντες – φίλοι και εχθροί – έχουν ομονοήσει πως δεν καλύπτεται.
Κι όμως. Ο Πορτογάλος το ζούσε. Το ήθελε. Ούτε στον καταρτισμό της ενδεκάδας δεν σκέφτηκε να πάει πάσο. Με την ομάδα του πρακτικά να μην έχει κάνει προπόνηση, παρά μόνο συντήρηση μετά το Αϊντχόφεν. Ούτε και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν θέλησε να δείξει ικανοποιημένος – σε επίπεδο επιλογών και προσέγγισης – με την ισοπαλία.
Λάθος μήνυμα. Λάθος νοοτροπία. Η ομάδα δεν είναι διακόπτης. Δεν ανάβει και δεν κλείνει στο πάτημα ενός κουμπιού. Η ομάδα είναι συνέχεια. Είναι αυτοματοποιημένες επιλογές, αποφάσεις και κρίσεις. Παίζεις για να κερδίσεις στον Βόλο, ακόμη και στο +11, παίζεις για να κερδίσεις παντού. Χαλαρώνεις στον Βόλο; Θα χαλαρώσεις και στο επόμενο. Θα χαλαρώσεις γενικά. Θα χαλαρώσεις και εκεί που δεν πρέπει, εκεί που δεν θέλεις.
Εννοείται πως ο Μαρτίνς γνωρίζει πως δεν γίνεται να κερδίζει παντού. Ο Ολυμπιακός άλλωστε δεν είχε κερδίσει στις δύο προηγούμενες αγωνιστικές. Και σε τρίτη να μην κέρδιζε, δεν θα του στοίχιζε τίποτα. Δεν θα έχανε, βαθμολογικά, κάτι. Θα έχανε όμως την εγρήγορση, την τσίτα, όσα το νευρικό περπάτημα και οι απότομες αλλαγές κατεύθυνσης του προπονητή του από τον πάγκο δείχνουν ως προς την βαθιά πλέον χαραγμένη mentality στα αποδυτήρια των πρωταθλητών.
Κάτι τέτοια άλλωστε, να ζητάς το 1-2 σε παιχνίδι που θα σε πάει στο +14 (από το +12), αδιαφορώντας για τα επόμενα, πιο σημαντικά, αντί να χαίρεσαι και να προασπίζεις – για παράδειγμα – το 1-1 που θα σε κρατήσει στην 5η θέση ή στο +3 από αυτήν, είναι αυτά που δικαιολογούν χαώδεις διαφορές…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Καραπαπάς: «Έχουμε να κάνουμε με νούμερα και υποτακτικούς» (pic)