Ο Παναθηναϊκός έχει «χρέος» στη γενιά του… millennium!

O Παναθηναϊκός στο «Βικελίδης» απείχε πολύ, πάρα πολύ από το καλύτερο φετινό του ημίχρονο-παιχνίδι κόντρα στον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκης». Ο Παναθηναϊκός ούτε κατ’ ελάχιστο δεν προσέγγισε την – έστω και άναρχη και ανούσια – επιθετικότητα που έδειξε στην Τούμπα κόντρα στον ΠΑΟΚ.

Ο Παναθηναϊκός πιθανότατα σε αυτά τα δύο ντέρμπι δεν άξιζε να ηττηθεί. Ηττήθηκε. Ο Παναθηναϊκός χτες κόντρα στον Άρη, σε παιχνίδι – ζαριά για την διατήρηση των ελπίδων του για την τετράδα (και ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου δηλαδή) δεν άξιζε να κερδίσει. Κέρδισε.

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Μπορεί σε ένα μέρος του, σε ένα παιχνίδι, να μην αποδίδει δικαιοσύνη. Συνολικά όμως, σε πορεία, σε δρόμο, θα πάρεις ακριβώς ό,τι αξίζεις, θα δρέψεις ακριβώς όσα έχεις σπείρει, θα καρπωθείς ό,τι και όσα έχεις δουλέψει, ό,τι και όσα κυνηγάς στο γήπεδο, τόσο κατά τη διάρκεια ενός (ή περισσότερων) ενενηντάλεπτου όσο και καθημερινά, σε επίπεδο προπόνησης, προσπάθειας, ακόμη ακόμη και συγκυριών.

Μετά τη νίκη επί του Απόλλωνα, εδώ σημειώνονταν: «Ευκαιρία λοιπόν. Ευκαιρία να επιστρέψει στις ρίζες του. Ευκαιρία να επιστρέψει στο μόνο πλάνο των άπειρων, που έχουν υιοθετηθεί και με ευκολία αναθεωρηθεί και εγκαταλειφθεί των τελευταίων χρόνων που συγκίνησε και τον κόσμο του και ήταν και κάπως αποτελεσματικό, πέραν της λειτουργικότητας του. Αυτό της εμπιστοσύνης στους νεαρούς, τους δικούς του, τους Έλληνες ποδοσφαιριστές.

Τρεις γεννημένοι το 2001 (Αθανασακόπουλος, Ζαγαρίτης, Αλεξανδρόπουλος) και ένας του 2000, ο σκόρερ Καμπετσης ξεκίνησαν χτες. Υπάρχουν και άλλοι. Ας αυγατίσουν. Ας αξιοποιηθούν. Ας εκμεταλλευτούν. Απόφαση πολιτικής είναι. Του club. Κανενός άλλου. Σε μια χαμένη χρονιά, ας παρθεί».

Η λάθος εκτίμηση ήταν στο «χαμένη χρονιά». Η γενιά των διχιλίαρων συνεχώς αυγατίζει. Στην τετράδα εκείνου του παιχνιδιού, προσθέστε τον σκόρερ χτες (μετά την ασίστ στο δεύτερο γκολ επί της Λάρισας) Καμπετσή – εντάξει, αυτός είναι 99αρης – και τον Εμμανουηλίδη. Κατ’ ανάγκη, κατ’ αξιολόγηση, βάσει ιεραρχίας, βάσει προτροπών και υποδείξεων, σημασία δεν έχει. Όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες βρήκαν τον δρόμο προς την ενδεκάδα και όχι μόνο, ο καθένας ξεχωριστά, αρπάζουν την ευκαιρία, αλλά βοηθούν και συμβάλλουν να βγάλει στο γήπεδο η ομάδα, το σύνολο πλέον, φρεσκάδα, υγεία, νιάτα, ενθουσιασμό.Σε μια δύσκολη περίοδο (δεν έχουν ξεχαστεί τα… εορταστικά, με άδειες κτλ), σε μια απαιτητική περίοδο, με σερί παιχνίδια, σε μια μόνιμη κατάσταση ισορροπίας σε τεντωμένοι σχοινί στα αποδυτήρια, η ανάγκη μετέτρεψε σε αυτονόητη μια επιλογή η οποία είναι τόσο σύμφυτη με το παρελθόν (πρόσφατο και μακρινό) του Παναθηναϊκού όσο και με συνυφασμένη με τις όποιες ελπίδες του να επιστρέψει στο μέλλον στην κανονικότητα.

Γιατί αυτή ακριβώς η εικόνα αλτρουισμού, δαιμονισμένου κυνηγητού κάθε μπάλας, mood… άνιωθων, αλλά με την καλή, την ποδοσφαιρική έννοια, ήταν που έλειπε από τους «πράσινους». Και αυτό ακριβώς το mood, αυτά ακριβώς τα στοιχεία ήταν που οι πιτσιρικάδες, φυσιολογικά, έβαλαν ανανεώνοντας το ενδιαφέρον του κόσμου, ανανεώνοντας το κύτταρο της ομάδας, αλλάζοντας πολιτικές και πλάνα (βλ. παραχωρήσεις Καμπετσή και Εμμανουηλίδη για παράδειγμα…).

Το κυριότερο; Πετυχαίνοντας ακριβώς μέσω αυτής της επιστροφής στις ρίζες, να μετατρέψουν σε χρόνο dt μια χρονιά που στο -8 (και περισσότερο) έμοιαζε διαδικαστική, χαμένη, «σβηστή», σαν όλες τις άλλες, σε μια ευκαιρία ανάδυσης και υλοποίησης της επιστροφής που ορέγονταν η διοίκηση του Παναθηναϊκού στο ξεκίνημα της σεζόν, έχοντας όμως ξεχάσει πως θα έπρεπε να φτάσουν σε αυτήν.

Τώρα που βρέθηκε ο τρόπος, τώρα που η γενιά του millennium ορίζει τον βηματισμό, είναι χρέος όλων στον σύλλογο να ακολουθήσουν. Μέχρι τέλους. Ανεξαρτήτως αν οι στόχοι που μέχρι πριν δέκα μέρες έμοιαζαν χαμένοι, επιτευχθούν ή όχι. Στο μεσοδιάστημα θα έχει επιτευχθεί κάτι περισσότερο, σημαντικότερο, μεγαλύτερο. Θα έχει δομηθεί το μέλλον της ομάδας…

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Panathinaikos FC (@fcpanathinaikos)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Παναθηναϊκός: Άλλο μονάδες, άλλο ομάδα

Παναθηναϊκός: Καταγγελία για ρατσιστική συμπεριφορά του Καρυπίδη σε Μπόλονι