Μια νίκη όπου αντίπαλος είναι ο Ολυμπιακός είναι πάντα απολαυστική. Ο Παναθηναϊκός όμως πρέπει να τη δει και την «αξιοποιήσει» και διαφορετικά.
Δεν είναι μακριά. Παρά μια εβδομάδα τρεις μήνες. Στο Καραϊσκάκη. Ο Παναθηναϊκός υποχρέωσε τον Ολυμπιακό στο χειρότερο φετινό του ημίχρονο. Τόσο που υπέφεραν οι «ερυθρόλευκοι» στο δεύτερο του τότε ντέρμπι, δεν υπέφεραν ούτε στο Μάντσεστερ από τη Σίτι του Γκουαρντιόλα.
Τελικό; 1-0 ο Ολυμπιακός. Οι «πράσινοι» όμως έδειξαν πως μπορούν να παίξουν. Να κυριαρχήσουν επί της – όπως παραδέχτηκε και μόλις προχτές ο προπονητής του – κορυφαίας ομάδας της χώρας.
Αναντίρρητα, εκείνο το ημίχρονο είναι το χάι-λάιτ της σεζόν για τον Παναθηναϊκό. Το παιχνίδι με την ΑΕΚ (και ειδικά το πρώτο του μέρος) δεν συνυπολογίζεται για την οικονομία της συζήτησης, λόγω της κατάστασης που βρίσκονταν η «Ένωση». Αλλά και σε εκείνο, οι «πράσινοι» έπαιξαν δικαιολογώντας το βάρος και την ιστορία της φανέλας τους. Και τότε, επιβραβεύτηκαν με νίκη.
Την Κυριακή, με 7 νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα τους σε σχέση με αυτήν που ξεκίνησαν στο ντέρμπι του πρώτου γύρου, προηγήθηκαν νωρίς. Δίκαια βάσει του φουριόζικου ξεκινήματος τους. Έκτοτε επέλεξαν να αντιμετωπίσουν τον αιώνιο όπως τον αντιμετωπίζει κάθε ομάδα που θέλει να πάρει αποτέλεσμα απέναντί του, νιώθοντας πως υστερεί: άμυνα, άμυνα, άμυνα. Και όχι, επιθετική άμυνα, αλλά άμυνα στην καλύτερη των περιπτώσεων στο μισό του γηπέδου.
Δεν είχαν κανένα πρόβλημα άλλωστε να δώσουν μπάλα στον ΠΑΣ, στον ΟΦΗ, στον Αστέρα, στη Λαμία, στη Λάρισα, στα προηγούμενα – ανάλογης εξέλιξης τα περισσότερα – παιχνίδια τους, θα είχαν κόντρα στους πρωταθλητές και, επαναλαμβάνεται βάσει των όσων είπε ο προπονητής τους, ανώτερη ομάδα; Αυτονόητο πως όχι. Η συνταγή του Λάζλο Μπόλονι λειτουργεί. Και περιλαμβάνει τα πάντα, χωρίς όμως την μπάλα.
Έχει κυνισμό. Έχει τρέξιμο. Έχει κλείσιμο χώρων. Έχει σκοπιμότητα. Έχει δυναμισμό. Έχει μαχητικότητα. Έχει ψυχή. Έχει «ξύλο». Έχει πειθαρχία. Έχει ρέντα. Πολλή ρέντα. Απάτητο το μισό του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο. Στην πρώτη φορά που το κατέβηκαν οι «πράσινοι», από στατική φάση, βρήκαν δεύτερο γκολ.
Με τον Σανκαρέ, ο οποίος στο γήπεδο περπατούσε, έχοντας… τερματίσει από την κούραση. Αντ’ αυτού όμως, ο Ρουμάνος επιλέγει να βγάλει τον Αλεξανδρόπουλο. Και τρία λεπτά αργότερα, ο Σανκαρέ τον «επιβραβεύει» σκοράροντας. Στη μόνη φάση που ασχολήθηκε με την επίθεση ο Παναθηναϊκός μετά το γρήγορο προβάδισμά του στο ντέρμπι.
Και εν τέλει, σε αυτήν που το έκρινε, αφού ο Ολυμπιακός έχοντας χάσει τσουβάλι ευκαιρίες, έχοντας κατοχή με ποσοστά… Κιμ στη Βόρεια Κορέα, βρήκε μόνο ένα γκολ, μειώνοντας στο τελικό 2-1. Μαγική εικόνα. Ακόμη και στο 2-0 οι «ερυθρόλευκοι» θα μπορούσαν να είχαν γυρίσει το παιχνίδι. Από την άλλη όμως, τεράστια νίκη ο Παναθηναϊκός, που είναι αήττητος στο δεύτερο γύρο, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Νίκη που φτιάχνει σεζόν, αποκαθιστά ισορροπίες, εδραιώνει συνειδήσεις, αντιλήψεις, στιλ. Σε όλα σύμφωνοι.
Αλλά και νίκη που πλέον επιβάλλεται να αξιοποιηθεί και διαφορετικά. Πλέον, τα περιθώρια υπάρχουν. Άλλωστε, είπαμε, φέτος, με τον Μπόλονι, οι «πράσινοι» το έχουν δείξει. Και πλέον, έχουν την άνεση να δουλέψουν και στο κομμάτι της δημιουργίας, της παραγωγής. Γιατί, κάποια στιγμή, η ρέντα σώνεται. Η φανέλα άλλωστε ανεξαρτήτως της ποιότητας αυτών που τη φοράνε και της αντίστοιχης ή ακόμη και (θεωρητικής) ανωτερότητας των αντιπάλων, είναι βαριά. Ασήκωτη. Και, κακά τα ψέματα, δεν της ταιριάζει το κατενάτσιο.
Ο σκοπός, πάντα, αγιάζει τα μέσα. Τα μέσα όμως δεν αγιάζουν το γούστο. Οι νίκες, ειδικά σε ντέρμπι, ειδικά κόντρα στον αιώνιο, είναι νίκες που αξίζουν διπλά και τρίδιπλα, ειδικά όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων που έχουν λείψει. Αυτονόητα απολαυστική λοιπόν, μα επιβεβλημένα εφεξής και αναθεωρητική. Να η ευκαιρία λοιπόν για πολλαπλάσια κέρδη για τον Παναθηναϊκό…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: