Μάθημα ιστορίας. Αχρείαστο. Πιθανώς και περιττό. Ως γνωστόν άλλωστε, αυτή γράφεται πάντα από τους νικητές. Δύο πράγματα μόνο, εισαγωγικά, που αναδεικνύουν διαφορετικές οπτικές.
Το 1934, ο Ελευθέριος Βενιζέλος προτείνει με σχετική του επιστολή τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ ως υποψήφιο για Βραβείο Νόμπελ. Αυτά, λίγα χρόνια μόλις μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στρατηγικός υπεύθυνος της οποίας ήταν ο πατέρας του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Το 1981, στη συμπλήρωση δηλαδή εκατό χρόνων από τη γέννηση του Κεμάλ, ο ΟΗΕ και η ΟΥΝΕΣΚΟ, ανακηρύσσουν τη συγκεκριμένη χρονιά ως «Ετος Ατατούρκ», υιοθετώντας το σχετικό ψήφισμα, στο οποίο μεταξύ άλλων αναγορεύεται ως «ο ηγέτης της πρώτης μάχης κατά της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού», αλλά και ως «ένας αξιοθαύμαστος προωθητής της κατανόησης μεταξύ των λαών και της σταθερής ειρήνης, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του δούλεψε για την ανάπτυξη της αρμονίας και της συνεργασίας των λαών χωρίς διακρίσεις».
Σύνδεση με το σήμερα. Για την ακρίβεια με το… προχτές. Η ενέργεια του Κώστα Σλούκα να μην αγγίξει το μπάνερ με το οποίο μπήκαν στο γήπεδο οι παίκτες της Φενερμπαχτσέ στο κυριακάτικο ματς με την Μπεσίκτας, ανήμερα της συμπλήρωσης 81 χρόνων από το θάνατο του Κεμάλ, κοντεύει να εξελιχτεί σε διπλωματικό επεισόδιο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ – Τζέισι Κάρολ: Η σύζυγός του αποκάλυψε πότε σταματάει το μπάσκετ
Οξύτατες οι αντιδράσεις στην Τουρκία κατά του διεθνή μπασκετμπολίστα (ακόμη και από συμπαίκτες του…). Χαμός στα social media, με τη διοίκηση της Φενέρ χτες να τον καλεί σε απολογία. Όχι, όμως, με σκοπό την τιμωρία. Όπως ανέφεραν τα ρεπορτάζ, πρόσθετες εξηγήσεις που θα στοιχειοθετήσουν καλύτερη «υπεράσπιση» ήταν το topic, με τον ίδιο ν’ αναγκάζεται να προβεί σε διευκρινιστική δήλωση, με την οποία ξεκαθαρίζει πως σέβεται την ιστορία της Τουρκίας, πως δεν έκανε τίποτα συνειδητό, γιατί ήταν αφοσιωμένος στο παιχνίδι που ακολουθούσε, αρνούμενος κατηγορηματικά οποιαδήποτε έλλειψη σεβασμού απέναντι στη χώρα που τον φιλοξενεί και που του δίνει το πλουσιοπάροχο συμβόλαιο του.
Όλα λογικά. Όλα αναμενόμενα. Δύο εκδοχές. Η μία, ο Σλούκας να είναι ειλικρινής. Να μην κατάλαβε, να μην το έκανε σκόπιμα. Απολύτως θεμιτό, κανένα συνεπώς και το θέμα. Η δεύτερη, σκόπιμα να μην άγγιξε το μπάνερ. Με το να το κρατούσε και αυτός θα γίνονταν προδότης; Τώρα που δεν το κράτησε, είναι ήρωας; Ότι και να έκανε, όπως και να το έκανε, χαμένος θα έβγαινε.
Το τι και γιατί το επέλεξε, δικαίωμα του. Όπως δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στην ιστορία, έτσι δεν υπάρχει και αντικειμενικότητα στον τρόπο που ο καθένας την ερμηνεύει και επιλέγει να την αναγνωρίζει. Δεν υπάρχει – και ούτε απαγορεύεται – όριο (αρκεί να μην προσβάλλει) στην έκφραση του πατριωτισμού, όπως φυσικά τον εννοεί και τον αισθάνεται ο καθένας.
Αυτό που πιθανότατα δεν μέτρησε ο Σλούκας (πάντα με την προϋπόθεση πως ό,τι έκανε ήταν ενσυνείδητο) είναι πως στην Τουρκία τα πάντα, μα τα πάντα, είναι πολιτική. Και όσα δεν είναι, γίνονται. Δυστυχώς, τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε και εμείς, στη χώρα μας. Για τους Έλληνες, για τους Αρμένιους, ο Κεμάλ σίγουρα δεν έχει καταγραφεί στη δική τους ιστορία ως λυτρωτής, όπως είναι για τους γείτονες. Είναι απολύτως φυσιολογικό συνεπώς, κάποιοι να μην τον θυμούνται «με νοσταλγία και σεβασμό», όπως έγραφε το μπάνερ που δεν κράτησε τελικά ο Σλούκας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ – Στο πλευρό του Σλούκα ο Τούρκος συνεργάτης του Ομπράντοβιτς!
Το δυστύχημα είναι πως κάτι τέτοια περιστατικά δεν αναδεικνύουν μόνο τις διαφορετικές ερμηνείες της ιστορίας, αλλά και μια πραγματικότητα που δυστυχώς ακόμη στοιχειώνεται από το παρελθόν. Το έγραψε άλλωστε, σοφά, και ο Γκάτσος, στον δικό του Κεμάλ.
«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα…».
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram