Δεν είναι πολύ μακριά. Εννιά μήνες πίσω. Μπαράζ παραμονής. Στο 92’ ο Πλατανιάς ισοφαρίζει στο «Γεντί Κουλέ» και υποβιβάζει τον ΟΦΗ. Τέσσερα λεπτά αργότερα, ο Ναμπί ανατρέπει τα δεδομένα, σκοράρει «γράφει» το 3-2 και κρατάει τους Ηρακλειώτες στη Super League.
In extremis. Εντός πλαισίου όμως. Για μια νεοφώτιστη ομάδα, αυτό ήταν το λογικό. Να παλέψει για την παραμονή της. Και αυτό και έγινε. Αυτό έκανε. Το απαραίτητο πρώτο βήμα.
Καμία ομάδα δεν μπορεί να ζει με το παρελθόν της. Μπορεί να καθοδηγείται από αυτό, δεν μπορεί όμως να το επικαλείται στο παρόν της.
Ένδοξο το παρελθόν του ΟΦΗ, μα το παρόν του, υποχρεωτικά, έπρεπε να φιλτραριστεί από τον ρεαλισμό.
Και αφού το πρώτο βήμα, αυτό δηλαδή της αποφυγής πορείας ασανσέρ, ολοκληρώθηκε επιτυχημένα, τότε μπορούσαν, ευκολότερα, να γίνουν τα επόμενα.
Στο τέλος-τέλος, οι βάσεις, οι ποδοσφαιρικές βάσεις, είχαν μπει αμέσως μετά την αλλαγή ιδιοκτησίας.
Για δεκαετίες οι Ομιλήτες αναζητούσαν στιβαρότητα διοικητική και οικονομική ευρωστία. Όχι για να γίνουν… Τσέλσι ή Μάντσεστερ Σίτι, αλλά για να μπορέσουν να συγκροτήσουν μια ομάδα που θα απηχεί της γενικότερης δυναμικής και στάτους της Κρήτης.
Η άφιξη του Μίχαλη Μπούση, ευλογία. Τα εξασφάλιζε αυτά. Το σημαντικότερο; Δεν είχε ιδέα από ποδόσφαιρο. Και ούτε και ήθελε να μάθει!
Γι’ αυτό και το ανέθεσε σε αυτούς που το έχουν υπηρετήσει, το έχουν δουλέψει, το έχουν αναγάγει σε καθημερινότητα ζωής, το αναπνέουν.
Και κυρίως, μπορούν να συνδυάσουν την τεχνογνωσία με την αύρα (γιατί αυτή πλέον μόνο μπορεί να αξιοποιηθεί) των glory days του παρελθόντος.
Πατέρας και γιος Σαμαρά έθεσαν το πλαίσιο. Επιλογή που δεν γίνονταν να διαφοροποιηθεί από αυτό που ξέρουν. Ποδόσφαιρο. Μόνο. Τίποτα άλλο. Προπονητής που θα υπηρετήσει το πλάνο, τη φιλοσοφία, χωρίς να ενδιαφέρει η έλλειψη εμπειρία του.
Ποδοσφαιριστές ψαγμένοι, ταιριαστοί σε όλα όσα πρεσβεύει η νέα αγωνιστική προσέγγιση. Ποδόσφαιρο. Τίποτα διαφορετικό. Και όπου βγει. Όπως βγει. Βγήκε. Πέρυσι, ο νεοφώτιστος τότε ΟΦΗ σε 30 αγωνιστικές, μάζεψε 32 βαθμούς.
Φέτος, σε 26, ο απολογισμός έγραψε 34. 13ος πέρυσι, 5ος φέτος.
Μάχη παραμονής πέρυσι, Ευρώπη φέτος.
Ύστερα από 20 χρόνια συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το επόμενο, το δεύτερο βήμα, σαφώς μακρύτερο από το πρώτο, το εκ των πραγμάτων επιφυλακτικό περυσινό.
Τα κέρδη, προφανή. Δεν εξαργυρώνονται με το διεθνές διαβατήριο – το λιγότερο είναι αυτό – ούτε και σταματάνε σε αυτό.
Επιβράβευση που δικαιώνει τη διαφορετικότητα.
Ο ΟΦΗ, αν μη τι άλλο, δεν παρουσίασε φέτος μια φοβική ομάδα, με πρώτο και κύριο μέλημα της την άμυνα, το μηδέν, το κλέψιμο των παιχνιδιών. Ζήτησε την μπάλα παντού. Προσπάθησε να παίξει παντού.
Αλλού έχασε, αλλά θαυμάστηκε (Καραϊσκάκης), αλλού έχασε και μακάριζε την τύχη του που δεν συνετρίβη (ΑΕΚ, ΟΑΚΑ), αλλού πέρασε οδοστρωτήρας (Παναθηναϊκός – ΟΑΚΑ).
Παντού όμως το ίδιο. Χωρίς μεγαλοστομίες και χωρίς πανικό όταν – απολύτως αναμενόμενα – ήρθαν και οι στραβές. Αυτό είναι το πλεονέκτημα όταν το εκάστοτε ποδοσφαιρικό project συγκροτείται, δομείται και εκτελείται από ανθρώπους που ξέρουν από ποδόσφαιρο και το έχουν βιώσει σε κάθε του έκφανση. Ποδόσφαιρο είναι.
Τρία αποτελέσματα στα 90 του λεπτά, άπειρα στη διάρκεια μιας χρονιάς, πόσο μάλλον όταν το project εκτείνεται σε περισσότερες.
Στη δεύτερη, το κέρδος μεγαλύτερο του αναμενόμενου. Το σημαντικότερο όμως είναι πως ακόμη και στις καλύτερες των προθέσεων, το αποτέλεσμα είναι απαραίτητο. Για την πίστη, την στήριξη, τη διατήρηση. Και αυτό, φέτος, ήρθε για τον ΟΦΗ.
Δρόμος εναλλακτικός, πρόταση διαφορετική, προσέγγιση εστιασμένη αποκλειστικά στο ποδόσφαιρο. Ευλογία για όλους μας…