Πριν το ματς Ρεάλ – Μπάγερν, τον δεύτερο ημιτελικό, δέκα φορές να σας ρωτούσαμε ποια ομάδα από τις τέσσερις των ημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ έχει τον χειρότερο γκολκίπερ, έντεκα θα απαντούσατε: η Λίβερπουλ!
Η πραγματικότητα όμως και ο αγωνιστικός χώρος έδειξε πως ίσως να έχει και δύο καλύτερους από τους Βαυαρούς! Κι αυτό διότι ο Σβεν Ούλραϊχ είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Μπάγερν. Οχι φέτος, ιστορικά, στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος, από τη στιγμή που ήξερε πως θα μείνει εκτός για καιρό, δεν πήρε αντικαταστάτη του Μάνουελ Νόιερ. Λεφτά υπήρχαν (αλίμονο), διαθέσιμοι γκολκίπερ τέτοιου τύπου ουκ ολίγοι (ο Τραπ ζεσταίνει καιρό τώρα τον πάγκο της Παρί), συνεπώς δικαιολογία καμιά. Μπορεί η σεζόν του Ούλραϊχ να είναι… τίμια, όπως λέει κι ένας φίλος, όμως από γκάφες άλλο τίποτε –και φέτος.
Στο Τσάμπιονς Λιγκ εντούτοις, ειδικά σε αυτό το σημείο της διοργάνωσης, δεν επιτρέπεται ούτε μία. Κι αυτή που έγινε ήταν ολκής! Τα πράγματα είναι απλά. Δεν χρειάζονται αναλύσεις, τακτικού τύπου, πάντα.
* Η Μπάγερν κατόρθωσε να δεχθεί τέσσερα γκολ σε δύο παιχνίδια, παρά το γεγονός πως ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν σκόραρε ούτε ένα.
* Η Μπάγερν σκόραρε δύο εκτός, αλλά μόλις ένα εντός.
* Ο Μπενζεμά πέτυχε δύο τέρματα, ο Λεβαντόφσκι κανένα!
* Ο Νάβας έκανε σε 180 λεπτά (μίνιμουμ) τρεις αποκρούσεις σε φάσεις… γκολ, ο Ούλραϊχ δώρισε με την έναρξη του β’ μέρους στο «Μπερναμπέου» το 2-1 στη «Βασίλισσα».
Υπάρχουν όμως και πράγματα που φεύγουν από δεδομένα και αριθμούς. Κάτι «έχει» η Ρεάλ και αναφερόμαστε στην τωρινή εκδοχή της, αυτή με τον Ζιντάν στην άκρη του πάγκου. Ακόμα και στον τελικό με την Ατλέτικο Μαδρίτης το 2014, ο «Ζιζού» ήταν στην άκρη του πάγκου. Ως βοηθός. Εφτασε άλλες τρεις, σύνολο τέσσερις σε μια πενταετία. Τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Τρία τρόπαια. Κι ένα που… περιμένει. Την ίδια ώρα, η Μπάγερν έφτασε τους πέντε (!) διαδοχικούς αποκλεισμούς στη φάση των «4» του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο που η μία συνεχώς κερδίζει και η άλλη συνεχώς χάνει.
Ο λόγος πάντως τη φετινή σεζόν βρίσκεται στον… άσο. Ο Νάβας τα έπιανε, ο Ούλραϊχ τα… έτρωγε σαν στραγάλια. Ακόμα και στο πρώτο τέρμα (όσο τέλεια και αν είναι –που είναι- η σέντρα του Μαρσέλο) είναι εξ’ επαφής, στη μικρή περιοχή. Τα λάθη απτά, οι εικόνες και οι φάσεις ξεκάθαρες. Αυτό που δεν «αγοράζεται» είναι η αίσθηση που δίνει ένας γκολκίπερ στην αντίπαλη ομάδα. Ο Νάβας ας πούμε. Εδειξε ξεκάθαρα στους Βαυαρούς πως για να τον νικήσουν πρέπει να «φτύσουν» αίμα. Φυσικά τέτοιος τύπος –και καλύτερος- είναι και ο Νόιερ. Αυτός κι αν προκαλεί φόβο στον αντίπαλο. Από το «σπίτι» του όμως, δεν μπορεί. Θαρρείς όμως πως ακόμα και με… ένα πόδι, θα ήταν αποτελεσματικότερος από τον Ούλραϊχ…
Υγ. Κριτική για τον Λεβαντόφσκι δεν μπορεί να γίνει. Ελέγχεται το αν αγωνίστηκε. Συνολικά στους ημιτελικούς…