Ολυμπιακός – Αρσεναλ: Η διαφορά των δύο διαδοχικών ραντεβού των δύο ομάδων προκύπτει από τον Ολυμπιακό. Και ακόμη πιο συγκεκριμένα από την άμυνα του.
Ολυμπιακός – Αρσεναλ: Ένα μόνο δεν συνυπολογίστηκε στο σημείωμα πριν το ματς. Ναι, οι διαφορές της Αρσεναλ του 2020 με την Αρσεναλ του 2021 είναι δυσδιάκριτες. Και όσες υφίστανται, δεν αφορούν τη διαφοροποίηση σε παίκτες, σε αλλαγές στο ρόστερ ή στον τρόπο και τη νοοτροπία των «κανονιέρηδων». Αυτές, αν ήταν ουσιώδεις η μοίρα των Λονδρέζων, τουλάχιστον εντός των αγγλικών συνόρων, θα ήταν φέτος πολύ διαφορετική και όχι ακριβώς η ίδια με την περυσινή τους όταν αντιμετώπισαν τον Ολυμπιακό.
Η διαφορά λοιπόν των δύο διαδοχικών ραντεβού των δύο ομάδων προκύπτει από τον Ολυμπιακό. Και ακόμη πιο συγκεκριμένα από την άμυνα του, ή, αν προτιμάτε, την στελέχωσή της. Η χτεσινοβραδινή τετράδα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με καμία από τις δύο που αντιμετώπισαν πέρυσι τους Λονδρέζους. Αξιοπρεπής ο Ρέαμπτσιουκ, αλλά ούτε για αστείο δεν μπορεί να σταθεί σε σύγκριση με τον Τσιμίκα. Ευθύνεται και στο πρώτο γκολ ο Μολδαβός.
Μπαρουτοκαπνισμένος ο Λαλά, όμως – ακόμη προφανώς – Ομάρ, στη λογική, στη φιλοσοφία, στους αυτοματισμούς (επιθετικούς και αμυντικούς) του Ολυμπιακού, δεν είναι. Καλός και άγιος ο Σωκράτης. Όταν ανακτήσει την επαφή του με το γήπεδο και βρει τους ρυθμούς του, θα αποτελέσει κεφάλαιο. Τη δεδομένη στιγμή όμως, υπολείπεται οποιουδήποτε από τους τρεις στόπερ που αγωνίστηκαν στα δύο περυσινά παιχνίδια.
Καλώς ή κακώς λοιπόν, η βάση, η ραχοκοκκαλιά της φιλοσοφίας του ποδοσφαίρου του Πέδρο Μαρτίνς, η βάση της λειτουργίας του Ολυμπιακού, αυτή που – κακά τα ψέματα – τον έφερε και πέρυσι στους «16» του Europa League και στο εγχώριο νταμπλ και αυτή που του επιτρέπει φέτος να κάνει περίπατο εντός των συνόρων, είναι η άμυνα του. Η ασφάλεια που παίρνει από αυτήν.
Με τέσσερα νέα πρόσωπα, σε παιχνίδι τόσο ανταγωνιστικό, τέτοιου επιπέδου, θα φανεί η έλλειψη ομοιογένειας. Η έλλειψη ρυθμού, γενικότερα η ελλειμματική σύγκριση σε σχέση με τα περυσινά. Και όχι μόνο ανασταλτικά, αφού τα τρεξίματα, τα ανεβοκατεβάσματα των ακραίων, που αποτέλεσαν το σήμα κατατεθέν της επιθετικής λειτουργίας του Ολυμπιακού, τη δεδομένη στιγμή (πάντα σε επίπεδο ανταγωνισμού Αρσεναλ) δεν υπάρχουν από τους υφιστάμενους ακραίους.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν ήταν τυχερός που στο πεντάλεπτο κιόλας δεν είχε αποχαιρετίσει ακόμη και την πρόκριση. Ο μόνος τρόπος έκτοτε να καλύψει τα προβλήματα, ειδικά εφόσον ούτε ο Μπα δεν μπόρεσε να αγωνιστεί, ήταν να βγάλει ένταση στο πρέσινγκ, στους στόπερ και στην πρώτη πάσα του build up της Αρσεναλ. Μια του κλέφτη (Μπρούμα), δυο (Μασούρας), στην τρίτη που από τέτοια τακτική, προφανώς απόλυτα στοχευμένη, ο Ελ Αραμπί δεν λάθεψε, ισοφαρίζοντας.
Οι αλλαγές του Μαρτίνς ήταν σαφές ότι είχαν διπλή στόχευση: στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη βελτίωση της σταθερότητας της εικόνας της αμυντικής τετράδας και στη διατήρηση, αν όχι αύξηση, της αποτελεσματικότητας της πίεσης (Φορτούνης αντί του κακού Βαλμπουενά, Ραντζέλοβιτς αντί Μπρούμα και Χασάν αντί Αραμπί μετά την ισοφάριση).
Άλλο τρόπο, ο Μαρτίνς δεν είχε. Η επανάληψη της εικόνας του πρώτου μέρους, νομοτελειακά δεν θα οδηγούσε πουθενά, μόνο σε χειρότερα. Μόνο ρισκάροντας και ανεβάζοντας μέτρα και πίεση, θα είχε τύχη να διεκδικήσει κάτι από το παιχνίδι, να προβληματίσει τους «κανονιέρηδες», υποχρεώνοντας τους να δώσουν βαρύτητα και στην επισφαλή (επίσης) άμυνά τους.
Το πέτυχε με την ισοφάριση, με τον Ολυμπιακό να έχει την ευκαιρία ακόμη και για την ανατροπή στο πλασέ του Ελ Αραμπί, αλλά τελικά, αναλαμπή αποδείχτηκε, αφού η Αρσεναλ βρήκε άλλα δύο γκολ. Το δεύτερο, πάλι, από στατική φάση, το τρίτο χωρίς κανείς από τους στόπερ να βγαίνει να κλείσει το πεδίο του Ελνένι.
Φάσεις, παιχνίδι, που ανέδειξαν ακριβώς τις διαφορές του περυσινού και του φετινού Ολυμπιακού. Και που προφανώς αποτελούν τα βασικά στα οποία πρέπει να εστιάσει ο εφεξής αγωνιστικός σχεδιασμός των «ερυθρόλευκων», προκειμένου να ανακτήσουν ισορροπία…
