Ολυμπιακός: Το μυστικό της επιτυχίας είναι πως έρχονται σαν τον Σα και τον Σεμέδο. Και ο κόκκινος οργανισμός τους κρατάει «ζεστούς».
Ολυμπιακός: Σεμέδο και Σα. Αυτοί είναι. Το μυστικό της επιτυχίας του Ολυμπιακού. Το μυστικό της διαιώνισής της. Όχι αγωνιστικά. Αυτό αφήστε το στην άκρη. Δεν χρειάζεται καμιά θεογνωσία για να συμπεράνει κανείς, έστω και αν δεν έχει δει ούτε λεπτό παιχνίδι του ελληνικού πρωταθλήματος, πως δύο εν ενεργεία Πορτογάλοι διεθνείς μπορούν και κάνουν τη διαφορά σε αυτό.
Ο τρόπος. Η διαδικασία που τους κρατάει, που κρατάει παίκτες αυτού του επιπέδου «ζεστούς». Παίκτες που ήρθαν στην Ελλάδα έχοντας χάσει την επαφή τους με το κορυφαίο level, χρησιμοποιώντας τον εδώ κοντινότερο εκπρόσωπο αυτής της κορυφής για να την ανακτήσουν. Και οι δύο, στο τέλος της περασμένης σεζόν, της περίεργης περασμένης σεζόν ένιωσαν πως ό,τι ήταν να κάνουν στα μέρη μας, το έκαναν.
Ό,τι είχαν να πετύχουν με τον Ολυμπιακό, το πέτυχαν. Λογικό και επόμενο αμφότεροι να ζητήσουν κάτι περισσότερο. Και να μην το κρύψουν. Από κανέναν. Μα έτσι όμως, μα αλλιώς, παρέμειναν. Θέλετε ξινισμένοι; Θέλετε απογοητευμένοι για το ότι δεν κατάφεραν να βρουν προσφορές επαρκείς για να πείσουν τη διοίκηση των «ερυθρόλευκων» να τους παραχωρήσει; Θέλετε, στην περίπτωση του Σεμέδο… ζαχαρωμένος από την ανανέωση του συμβολαίου του και την βελτίωση των απολαβών του;
Οποιον λόγο θέλετε, όποιον λόγο μπορείτε να σκεφτείτε, δεκτός. Το αποτέλεσμα ήταν πως παρέμειναν. Δεν έφυγαν, όπως επιδίωξαν. Εμειναν σε μια ομάδα, σε ένα ευρύτερο περιβάλλον το οποίο θεωρούσαν πως είχαν ξεπεράσει. Λογικό, ανθρώπινο, να τους περιμένεις ξενερωμένους, αποπροσονατολισμένους, χωρίς κίνητρο, χωρίς διάθεση (υπάρχει και άλλη, πιο χαρακτηριστική λέξη που το περιγράφει απόλυτα, αλλά – ακόμη τουλάχιστον – δεν γράφεται).
Και, για κάποιο διάστημα (ρωτήστε τα αποδυτήρια), έτσι ήταν. Παρουσιάζονταν, εμφανίστηκαν. Εβγαινε είτε στην καθημερινότητα των συναναστροφών τους, είτε ακόμη ακόμη και στο γήπεδο. Αυτά άλλωστε, κάτι τέτοια, από παίκτες που έτσι κι αλλιώς λόγω της ποιότητά τους ξεχωρίζουν, φαίνονται,ι δεν κρύβονται.
Αφήστε το φθινόπωρο. Αφήστε τον χειμώνα. Και να έρθουμε στο σήμερα, στα μέσα της άνοιξης. Ένας ακόμη τίτλος στην τροπαιοθήκη του Ολυμπιακού, ένα ακόμη μετάλλιο στο δικό τους στήθος. Εικόνα, συμπεριφορά, στάση, αντίληψη, 180 μοίρες διαφορετική σε σχέση με εκείνη που υπήρχε πριν την έναρξη της χρονιάς. Καμία σχέση. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει πως θα είναι σε δύο μήνες, τον Ιούλιο ή στο τέλος της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου.
Αλλά τώρα, χτες, στα πανηγύρια, ήταν 101% στην ομάδα. Σε όλα της. Στη χαρά της, στην απόλαυση της καθολικής αναγνώρισης, στην ικανοποίηση της της συλλογικής επιτυχίας. Με τα μπούνια όμως. Σε όλα, στο κάθε τι. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς ενστάσεις. Με το μυαλό και την καρδιά, με το συναίσθημα, τη λογική και την σκέψη εδώ. Μπορεί αύριο να είναι αλλού, αλλά από εκεί που ξεκίνησαν οι δυο τους και που το φινάλε της σεζόν τους βρίσκει είναι δύο τελείως διαφορετικά σημεία, δύο – ουσιαστικά – άκρα.
Και αυτό ακριβώς είναι το μυστικό της επιτυχίας που έχει ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς, που είναι πλέον πιο μπροστά από όλους. Ο τρόπος που ακόμη και τους απόμακρους (όσο και όπως) τους επαναφέρει. Τους εντάσσει. Τους καθιστά κοινωνούς ενός στόχου, μιας προσπάθειας. Τους ξεζουμίζει αγωνιστικά, χωρίς να τους αδειάζει νοητικά. Τους φορτίζει, τους πορώνει, τους φτιάχνει. Καταφέρνει και όσοι μοιάζουν χαμένοι, φευγάτοι, να τους κερδίζει ξανά, κερδίζοντας.
Και έτσι μπορεί να προσεγγίζει άλλους, νέους. Να ανεβάζει επίπεδο συνεχώς. Απαιτήσεων, προσδοκιών, ποιότητας. Και έτσι να ανατροφοδοτεί κίνητρα, στόχους, κατευθύνσεις, πορείες. Κάποτε, ο αλησμόνητος Σρέτσκο Κάτανετς είχε αποδώσει όλο αυτό το feeling σε ψύχωση συνολικά του οργανισμού, θεωρώντας πως είναι κάτι αρνητικό. Λάθεψε…
Διαβάστε επίσης:
Ολυμπιακός: Οι πιθανοί αντίπαλοι και όλο το ευρωπαϊκό μονοπάτι της νέας σεζόν