H χθεσινή μέρα ξεκίνησε με την κλήρωση των ημιτελικών του Κυπέλλου Ελλάδας. Οι δύο διεκδικητές του τίτλου, Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ, θα κοντραριστούν άλλες δύο φορές.
Συνολικά 5 τους μένουν στο επόμενο δίμηνο, αρχής γενομένης από το μεθαυριανό παιχνίδι στην Τούμπα.Ιδιαίτερη επισήμανση για την οξύτητα, την τοξικότητα που περιβάλλει τις κόντρες αυτών των 2 τα τελευταία χρόνια, δεν χρειάζεται.
Τη βιώνουμε, την αντιλαμβανόμαστε όλοι. Κούρασε και κουράζει. Όλους όσοι είναι έξω από το χορό και έχουν μίνιμουμ αισθητήριο. Θα βαρεθούν να παίζουν. Θα βαρεθούμε να παρατηρούμε όλα τα γύρω γύρω, που ελάχιστα έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο.
Ίσως αυτό το overdose να είναι και μια λύση, ένα φάρμακο. Το πολύ το κυρ-ελέησον, που λέει και ο λαός, μπορεί και να βοηθήσει. Ποιος ξέρει; Στη χώρα μας, στο ποδόσφαιρο μας, οι λύσεις πλέον (και) για το ποδόσφαιρο, παραπέμπονται στη μεταφυσική.
Αυτό που κανείς δεν βαριέται, αυτό για το οποίο κανείς δεν σιχτιρίζει, είναι παιχνίδια σαν αυτό με την Άρσεναλ. Άλλη αίσθηση. Για όλους. Γι’ αυτούς που συμμετέχουν (κυρίως), γι’ αυτούς που πάνε στο γήπεδο, γι’ αυτούς που το βλέπουν στην τηλεόραση. Μας λείπει, φαίνεται. Διψάει ο κόσμος, διψάει το ποδόσφαιρο για τέτοιες δροσιστικές… ανάσες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ολυμπιακός – Άρσεναλ: Το ξέρει ότι μπορεί, τώρα ο ΠΑΟΚ
Το αποτέλεσμα; Δευτερεύον. Η αίσθηση είναι. Το mood. Το κλίμα. Του να συμμετέχεις, ποδοσφαιριστής, οπαδός, media, κόσμος, σε μια κανονικότητα. Σε κάτι που κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει και δεν βιώνει κανείς στα του αθλήματος εν Ελλάδι.
Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε. Δεν το άξιζε. Δεν το δικαιούταν. Ε, και; Γνωρίζοντας πως σε λιγότερο από 72 ώρες θα πάει για… πόλεμο στην Τούμπα, για την 1η από τις 5 αναμετρήσεις με τον ΠΑΟΚ, για τον βασικό στόχο του οργανισμού, το πρωτάθλημα, έδειξε κανείς από τους ποδοσφαιριστές του Μαρτίνς και ο ίδιος ο Πορτογάλος, πως το μυαλό τους, η σκέψη τους, ήταν στη Θεσσαλονίκη;
Ούτε κατά διάνοια. Ενενήντα λεπτά στα κόκκινα. Ενενήντα λεπτά στην πρίζα. Ενενήντα λεπτά προσπάθεια, τρέξιμο, πίεση. Ακάματα. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς δισταγμούς, χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς τίποτα και αυτό, όλο αυτό, έδεσε στο συνολικό σκηνικό. Ανταμείφθηκε από το κοινό, που αναγνώρισε την προσπάθεια, την πάλη και χειροκρότησε παρά την ήττα.
Που αναγνώρισε και χειροκρότησε γνωρίζοντας πως τα όσα κατέθεσαν χτες στο γήπεδο οι «ερυθρόλευκοι», νομοτελειακά, θα τους βγουν την Κυριακή στην Τούμπα. Οι επιλογές δα, δεν είναι – πλέον – τόσες πολλές. Δεν είναι καν ανάλογα, ισάξια ποιοτικές. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα και άλλη ευθύνη για να αναζητηθεί στο φινάλε, όταν το ταμείο γίνει συνολικά και για όλους.
Είναι, όμως, στην σπίθα των παικτών, στη διάθεση και στη συμπεριφορά του κόσμου, σαφές, ξεκάθαρο ποιες είναι οι προτεραιότητες τους και σύμφωνοι, αν το ζην, το κάθε ζην για οποιοδήποτε σύλλογο του επιπέδου και του στάτους του Ολυμπιακού είναι το πρωτάθλημα και η κάθε χρόνο κατάκτηση του, τότε το ευ ζην, είναι εκεί που νιώθουν καλύτερα. Εκεί που αισθάνονται ποδοσφαιριστές, που μετριούνται και μετράνε μόνο στο γήπεδο και πουθενά άλλου.
Τον «ΠΑΟΚ» (το πακέτο δηλαδή που σχηματικά αποδίδεται εντός των εισαγωγικών), αυτό το εγχώριο πανηγυράκι ανώφελης επιδειξιμανίας και διεκδίκησης επιρροής και δύναμης, που ελάχιστα έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, τον βαριέσαι. Τον μπουχτίζεις. Κατόρθωμα να ξενερώνεις πριν καν παίξεις.
Την «Άρσεναλ», και ότι περικλείει η εμπειρία και η αύρα της ποδοσφαιρικής υγείας, ποτέ.
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram