Διαπιστευτήρια ο Τσάβι Ρόκα έχει καταθέσει. Μετρημένα, αλλά σαφή. Σε μια άλλη εποχή μεν, προ κορωνοϊού, αλλά ικανά. Το πιο σημαντικό όμως για κάποιον που θέλει να σταδιοδρομήσει στο πόστο του Καταλανού είναι η προσαρμοστικότητα.
Αλλιώς μπορεί να του τα είπαν τον Νοέμβριο, αλλιώς μπορεί να ξεκίνησε τον Ιανουάριο, μα πλέον, αλλιώς καλείται να φτιάξει τον Ιούνιο. Δεν αξιολογείται η επιλογή της ιδιοκτησίας της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, για απομάκρυνση του Δώνη. Του ιδιοκτήτη τα λεφτά, δικό του και το καπρίτσιο. Το θέμα για τον εκάστοτε τεχνικό διευθυντή είναι πως προσαρμόζεται.
Πως προσαρμόζεται από το «σούπερ μεταγραφές κανονικού Παναθηναϊκού οι Αγιούμπ – Καρλίτος» στο «μήπως να μην πάρουμε αριστερό μπακ για διάδοχο του Ινσούα και να την βγάλουμε με Χατζηθεοδωρίδη – Ζαγαρίτη». Δεν το λες και εύκολο. Το πλάνο που καλείται πλέον να υπηρετήσει ο Ρόκα, έχει αναγγελθεί ξανά στον Παναθηναϊκό. Εχει διαφημιστεί ξανά.
Πλέον όμως, με τα δεδομένα που η πανδημία διαμόρφωσε, η επιστροφή στο οικονομικό, στο λιτό και απέριττο, ήταν μονόδρομος. Το πασπάλισμα με όρους που θολώνουν τα νερά, αλλά και τα μάτια και αυτιά του κοινού, όπως «ελληνοποίηση», «αξιοποίηση ακαδημιών», «εμπιστοσύνη και προώθηση νέων», απαραίτητο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Marca: «Πλησιάζει στον Παναθηναϊκό ο Πογιάτος»
Αλλιώς δεν γίνεται. Αλλά αυτό, είπαμε, διοικητική επιλογή είναι. Ο Ρόκα κλήθηκε να φύγει από προπονητικό μοντέλο ενός εκατομμύριου και να πάει σε ένα ανάλογο των νέων συνθηκών. Η επικειμένη συμφωνία με τον Ντάνι Πογιάτος, του δίνει άριστα σε αυτό το κομμάτι, αφού φθηνότερη επιλογή απ’ όσες εξέτασε για τον πάγκο δεν υπάρχει.
Η χρυσόσκονη του ονόματος της Ρεάλ αντισταθμίζει το γεγονός ότι στα 47 του χρόνια δεν έχει προπονήσει ποτέ άλλη ομάδα εκτός από φυτωριακή. Επικοινωνιακά όμως αξιοποιείται, αφού προσωποποιεί την κατεύθυνση που ο τεχνικός διευθυντής επιλέγει να πορευτεί, υιοθετώντας πάντα το διοικητικό πλαίσιο.
Και ο Παούνοβιτς, το ίδιο θα υπηρετούσε. Εμπειρότερος σαφώς από τον Πογιάτος, παρότι η ελληνική άγνοια έφτασε να υποβιβάζει την τετραετή θητεία του στο MLS. Ma αυτή ακριβώς αποτέλεσε και τη διαφορά στα… μηδενικά. Υπερτριπλάσιες του Πογιάτος οι αξιώσεις του Σέρβου. Η ιεράρχηση, η προτίμηση και τελικά η επιλογή ξεκάθαρο απότοκο των όσων έχουν αποφασιστεί διοικητικά.
Αλλού, κακά τα ψέματα, ο Ρόκα δεν θα μπορούσε να στραφεί. Ρώτησε όντως για τον Σίλας, αλλά ο Πορτογάλος δεν θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τίποτα. Ούτε οικονομικά, ούτε αγωνιστικά, ούτε σε επίπεδο μακροχρόνιου πλάνου. Ο αγαπημένης του Ρόκα, ο Ιμανόλ Ιντιάκεθ παραγκωνίστηκε σε μια απόφαση που δείχνει αυτήν ακριβώς την προσαρμοστικότητα του Ρόκα, ο οποίος απέφυγε ένα πρόσωπο που θα συνδέονταν 101% μαζί του. Και σε ένα εύθραυστο περιβάλλον, αυτό, δεν είναι το πλέον ασφαλές για έναν νέο τεχνικό διευθυντή.
Το ρίσκο με τον Πογιάτος προφανές. Εφόσον όμως καλύπτει όλα τα υπόλοιπα που η πανδημία κυρίως έθεσε ως προϋποθέσεις για την επόμενη μέρα (και) στον πράσινο πάγκο, θεωρείται λελογισμένο ή ακόμη καλύτερα, ανεκτό. Ο 47χρονος Ισπανός τεχνικός αποτελεί το πρόσωπο, τη δικαιολογία, την επικάλυψη για μια ακόμη διετία (τουλάχιστον) σφιχτής οικονομικής πολιτικής.
Αν όσα πρεσβεύει εμπειρικά βάσει της επαγγελματικής ποδοσφαιρικής του πορείας επιβεβαιωθούν, τότε – ποιος ξέρει; – ένα απωθημένο χρόνων του Παναθηναϊκού θα μετρηθεί στην πράξη. Γιατί καλό το ευκαιριακό πασπάλισμα, καλοί οι επικοινωνιακοί και βαρύγδουποι όροι, αλλά πρακτικά, εμπιστοσύνη σε νέα παιδιά, ο Παναθηναϊκός ως πολιτική δεν έδωσε ποτέ σε βάθος χρόνου, τουλάχιστον του προβλεπόμενου κάθε φορά που εκπονούνταν ένα σχετικό πλάνο.
Αν μη τι άλλο, προσφέρεται μια ακόμη ευκαιρία το ρίσκο και μια αναγκαστική οικονομικά επιλογή, να μην μείνει στο πασπάλισμα…