Ο Γιάννης Αλαφούζος έχει ακούσει πολλά. Για την ακρίβεια έχει ακούσει τα πάντα. Από το ότι στα χέρια του μικραίνει ο Παναθηναϊκός, μέχρι πως εκτελεί και σχέδιο εξόντωσης του ποδοσφαιρικού τμήματος. Σχέδιο που είναι γραμμένο και δοσμένο από άλλη μεριά. Στην πραγματικότητα όμως o ιδιοκτήτης του ΣΚΑΪ είναι απλώς αφελής.
Όσο οξύμωρη κι αν είναι αυτή η κουβέντα, μοιάζει πιο ρεαλιστική από ποτέ. Διότι οξύμωρο είναι να αποκαλείται ένας άνθρωπος με τέτοια εξωστρέφεια, με τέτοια επιτυχία στο «επιχειρείν», αφελής. Πολλώ δε, όταν αναφερόμαστε σε ένα άτομο με ποιότητα χαρακτήρα, ευγένεια, τρόπους. Αυτό που λέμε «λαϊκά», για να καταλαβαινόμαστε, Ευρωπαίο.
Δεν έχει καμία σχέση με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, τον Δημήτρη Μελισσανίδη και τον Ιβάν Σαββίδη. Πρόκειται για μια διαφορετική πάστα ανθρώπου. Με τους προαναφερθέντες όμως δεν έχει σχέση και σε κάτι άλλο. Στο πόσο ποδόσφαιρο καταλαβαίνει. Οι ισχυροί άνδρες των Ολυμπιακού, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ σκαμπάζουν, αυτός του Παναθηναϊκού δεν τη μυρίζει. Δεν μπορεί να γραφτεί διαφορετικά.
Ο Παναθηναϊκός έχει γίνει απαγορευμένο club πλέον για Έλληνες. Το έχουμε αναφέρει πολλές φορές. Τελευταία φαεινή ιδέα ο ερχομός του Γκατσίνοβιτς. Εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, αλλά δανεικός μόνο για έξι μήνες και χωρίς option. Ίσα ίσα δηλαδή για να περιοριστεί ο χρόνος του Αλεξανδρόπουλου. Ίσως του μοναδικού ελληνικού project που έχει απομείνει στο τριφύλλι.
Η μισθοφορική πολιτική στην απόκτηση παικτών συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Αλλά ακόμα κι αυτή με λάθος τρόπος γίνεται. Προπονητής μιας χρήσης, μιας και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, υπέγραψε για ένα έτος. Παίκτης «μισής χρήσης», δανεικοί, περαστικοί, τυχάρπαστοι, που αφήνουν μόνο ανισορροπία στην εξίσωση του «τι δώσαμε και τι πήραμε» πίσω.
Ο Γιάννης Αλαφούζος κλείνει μια 10ετία στον Παναθηναϊκό και πρέπει να μάθει
Ο Παναθηναϊκός έχει γενέθλια σήμερα. Γιορτάζει 114 χρόνια ιστορίας. Ο 65χρονος επιχειρηματίας συμπληρώνει φέτος μια δεκαετία που είναι το πρώτο βιολί στα διοικητικά δρώμενα της ποδοσφαιρικής ομάδας των πρασίνων. Πέτυχε σε μεγάλο βαθμό την οικονομική εξυγίανση. Έχει μια υγιή ποδοσφαιρική επιχείρηση. Είναι ο μόνος που βρίσκεται πραγματικά κοντά στο να δώσει λύση στο γηπεδικό. Κι όμως. Δεν έχει συμπάθειες, δεν έχει έρεισμα στον κόσμο.
Διότι ποδοσφαιρικά, ως πρόεδρος έχει να επιδείξει ένα Κύπελλο Ελλάδας, σε μία από τις καλές σεζόν του Παναθηναϊκού με τον Γιάννη Αναστασίου στον πάγκο (2013-14). Έχει να επιδείξει και τη διετία με τον Γιώργο Δώνη, εκεί που έδειξε πως η ομάδα αποκτά ξανά βάσεις. Μέχρι εκεί. Έχοντας δώσει ένα σκασμό λεφτά, έχει τον κόσμο του Παναθηναϊκού να τον χλευάζει και τους αντιπάλους να τον λοιδορούν.
Δνε είναι η ήττα στον ΟΦΗ, μήτε αυτή απέναντι στον Αστέρα. Όπως δεν θα είναι λόγος αποθέωσης και μια πιθανή κατάκτηση του Κυπέλλου. Δεν είναι θέμα μίας σεζόν, γενικώς. Είναι θέμα προγράμματος, πλάνου, ποδοσφαιρικής λογικής.
Ο κίνδυνος να μείνει στην ιστορία ως η «επιτομή του στόκου» ελλοχεύει. Κι όλα αυτά επειδή είναι ευκολόπιστος, επειδή ποτέ δεν είχε (και δεν έχει ακόμα) τους κατάλληλους ανθρώπους για να τον συμβουλεύσουν, ή απλά επειδή είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως στο «τι εστί ποδόσφαιρο». Δεν πρέπει κάποια στιγμή να το μάθει όμως;