Σε όλη την πορεία του Μπόλονι, ο Παναθηναϊκός έχει δείξει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι παραμένει ένας ζητιάνος εντυπώσεων.
Όλος ο Παναθηναϊκός επί ημερών Λάζλο Μπόλονι σε μια φάση. Σε μια στιγμή. Από το πουθενά κερδισμένο πέναλτι στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου. Ευκαιρία για δεύτερη ισοφάριση. Πέντε, έξι παίκτες των «πράσινων», πάνω από στη βούλα της περιοχής των Αρκάδων κάθονται και το συζητάνε. Ποιος μπορεί, ποιος θέλει, ποιος πρέπει να αναλάβει την εκτέλεση. Η μισή ενδεκάδα να κάνει, εκείνη την στιγμή, στο συγκεκριμένο παιχνίδι με το «τριφύλλι» να παίζει τα ρέστα του προκειμένου να διατηρηθεί σε τροχιά διεκδικήσεις τετράδας, τη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση.
Δεν έχει σημασία ποιος τελικά «επιβλήθηκε». Δεν έχει σημασία ποιος τελικά ανέλαβε την εκτέλεση (και ευστόχησε ισοφαρίζοντας). Δεν έχει καμία σημασία για το τι από εκεί και πέρα έφερε το παιχνίδι για τον Παναθηναϊκό. Καμία απολύτως. Κάτι που ορίζεται ξεκάθαρα, κάτι που άπαντες σε μια κανονική ομάδα γνωρίζουν σε απόλυτη σειρά, χωρίς αμφιβολίες και χωρίς περιστροφές, από το ξεκίνημα μιας σεζόν, έφτασε στο παρά πέντε της ολοκλήρωσής της να συζητιέται από τη μισή ενδεκάδα. Γιατί προφανώς στον Παναθηναϊκό, αυτά τα απλά, μα απολύτως ενδεικτικά της λειτουργίας μιας ομάδας, δεν έχουν αποσαφηνιστεί, δεν έχουν διευκρινιστεί.
Μπορεί να φαίνεται μικρό, μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Μια ομάδα, η λειτουργία της, η λογική της, σε κάτι τέτοια καθρεφτίζεται. Κάτι τέτοια ξεχωρίζουν οργάνωση, δομή, ιεραρχία. Και αυτά, δεν υπάρχουν, λείπουν από τον Παναθηναϊκό του Μπόλονι. Αν δεν υπάρχουν οι βάσεις, πως χτίζεις; Πως εξελίσσεις; Πως δημιουργείς; Πως κερδίζεις, πως πετυχαίνεις στόχους (όποιους και όσους σου έχουν απομείνει).
Επτά αγωνιστικές στα play off. Μόνο μία νίκη. Μόνο δύο φορές κρατήθηκε ανέπαφη η εστία, η δεύτερη κόντρα στις ρεζέρβες του αδιάφορου σε εκείνο το παιχνίδι στην Τούμπα, ΠΑΟΚ. Μόνο ένα προβάδισμα διατηρήθηκε. Δύο φορές, κόντρα στην ομάδα που – κακά τα ψέματα – ήταν η μόνη της εξάδας που δεν είχε ουσιαστικό στόχο πέραν του αξιόμαχου, δεν μπόρεσε να κερδίσει. Συγγνώμη, αλλά έτσι, δεν δικαιολογούνται φιλοδοξίες. Έστω οι ελάχιστες.
Ο Παναθηναϊκός του Μπόλονι δεν άξιζε στα play off να πάρει μια θέση στην τετράδα. Και με την χτεσινή ισοπαλία που έφερε ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Αστέρα το πιθανότερο είναι πως κλώτσησε και τις τελευταίες του ελπίδες να την κυνηγήσει ως το τέλος. Για μια ομάδα που δεν χρειάζονται συσκέψεις για το ποιος θα εκτελέσει ένα πέναλτι, για μια ομάδα που σε παιχνίδι-τελικό έχει κλατάρει από δυνάμεις μισή ώρα πριν τη λήξη του, για μια ομάδα γεμάτη από βιλαέτια και προσωπικούς εγωισμούς, για μια ομάδα με συνεχόμενα ακατανόητες και αδιόρθωτες επιλογές από τον πάγκο της, για μια ομάδα που δεν έδειξε καμία απολύτως βελτίωση στο κομμάτι που «φωνάζει» μήνες πως πονάει, στη δημιουργία της δηλαδή και στο τελευταίο τρίτο, είναι προφανές ότι αυτή η εξέλιξη συνιστά δικαιοσύνη.
Αυτή η εξέλιξη είναι ακόμη ένα μάθημα. Από τα πολλά που έχει προσφέρει το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό. Μάθημα πλέον εστιασμένο στη διοίκησή του, η οποία σύμφωνα με όλες τις αναφορές, όλες τις ενδείξεις και ενέργειες, έχει επιστρέψει δυναμικά ανεβάζοντας συνεχώς τον πήχη. Και των διεκδικήσεων και των προσδοκιών και των απαιτήσεων. Όλα, με στόχο, σιγά σιγά να φτάσουν σε επίπεδο ανάλογο του βάρους της φανέλας και της ιστορίας των «πράσινων».
Ευκαιρία λοιπόν. Ακόμη και αν επιβεβαιωθούν οι πιθανότητες και οι «πράσινοι» δεν προλάβουν. Έστω να θεωρηθεί ως τέτοια. Ευκαιρία. Άλλο κέρδος, η φετινή χρονιά δεν μπορεί, πλέον, να έχει. Ευκαιρία λοιπόν τα αλλεπάλληλα λάθη, λάθη όλων να παραδειγματίσουν. Δικαιολογίες, πλέον, στέρεψαν. Εφόσον υπάρχει και η διάθεση και ο σκοπός, επιβεβλημένες από εδώ και πέρα οι κινήσεις που ταιριάζουν σε Παναθηναϊκό. Παναθηναϊκό πρωταγωνιστή, διεκδικητή και όχι ζητιάνο των ευκαιριακών εντυπώσεων…
Διαβάστε επίσης: