Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ: Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον ΠΑΟΚ. Δίκαια, άδικα, σημασία δεν έχει. Το βράδυ του, το τελευταίο της κανονικής περιόδου, ούτε να το είχαν φτιάξει από μόνοι τους οι «πράσινοι».
Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ: Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Το πως αξιολογείται, υποκειμενικό. Και γι’ αυτό δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Υπάρχει οπτική, υπάρχει αισθητική, υπάρχει σύνδεση με το dna. Oχι όμως κάτι απόλυτο. Τίποτα απόλυτο. Υπάρχει λοιπόν το ποδόσφαιρο του Μπόλονι. Της στρατηγικής. Όχι απαραίτητα στο πλάνο του παιχνιδιού. Κυρίως, σε επίπεδο επιλογών. Διόλου τυχαίο πως ξέθαψε χτες, γνωρίζοντας πως παίζει ανά πάσα ώρα και στιγμή την καρέκλα του, ποδοσφαιριστές που έχει παραγκωνίσει και τους έβαλε σε αυτό το συγκεκριμένο παιχνίδι, να παίξουν.
Το ποδόσφαιρο της αδιαφορίας για το θέαμα. Το ποδόσφαιρο της σκοπιμότητας. Το ποδόσφαιρο των δύο τελικών στην εστία και των ισάριθμων γκολ. Το ποδόσφαιρο που στο βωμό του αποτελέσματος, θυσιάζονται τα πάντα. Το ποδόσφαιρο της καθυστέρησης από τη σέντρα του δεύτερου κιόλας ημιχρόνου. Το ποδόσφαιρο που ο προπονητής ενώ η ομάδα του έχει κερδίσει πλάγιο στο 58’ στη σέντρα του γηπέδου, θα διώξει την μπάλα μακριά από το σημείο που είναι να εκτελεστεί το πλάγιο για να κερδίσει χρόνο.
Υπάρχει και το ποδόσφαιρο του Γκαρσία. Λάδι πολύ, μα τηγανίτα τίποτα. Καλές κινήσεις στο γήπεδο, επιθετικότητα, μόνιμη αναζήτηση του γκολ, μα τίποτα περισσότερο. Αναποτελεσματικότητα στην επίθεση. Καμία εμπιστοσύνη στην άμυνα. Καμία εμπιστοσύνη στην αντίδραση. Το ποδόσφαιρο μιας ομάδας που ζει και πεθαίνει στο γήπεδο από το αν προηγηθεί. Αν βρεθεί πίσω στο σκορ, αν πιεστεί, ξεχάστε την. Το ποδόσφαιρο που δεν έχει καμία σύνδεση με την απαιτούμενη σκληράδα του πρωταθλητισμού.
Το ποδόσφαιρο του Μπόλονι επιβλήθηκε του Γκαρσία. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον ΠΑΟΚ. Δίκαια, άδικα, σημασία δεν έχει. Το βράδυ του, το τελευταίο της κανονικής περιόδου, ούτε να το είχαν φτιάξει από μόνοι τους οι «πράσινοι». Ύστερα από μια εφιαλτική εβδομάδα, επέστρεψαν στις νίκες κόντρα σε άμεσο ανταγωνιστή ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου, την ώρα που και οι άλλες δύο, ΑΕΚ και Αστέρας, γνώριζαν επίσης ήττες.
Είναι για πανηγυρισμούς; Σαφώς και ναι. Οι νίκες γι’ αυτό έρχονται, γι’ αυτό διεκδικούνται, γι’ αυτό και κατακτούνται. Για να πανηγυρίζονται. Είναι όμως για να αλλάξει η εικόνα των τελευταίων ημερών; Βάλσαμο ναι, είναι, ως εκεί όμως. Ο Παναθηναϊκός του Μπόλονι έχει μια συγκεκριμένη θεώρηση για το ποδόσφαιρο. Έχει μια συγκεκριμένη θεώρηση για το πως πρέπει να παίξει, πως πρέπει να προσεγγίσει το κάθε του παιχνίδι.
Στο φινάλε είναι τι θέλουν οι υπεύθυνοί του να κρατήσουν. Πως και που, σε ποια βάση θέλουν να χτίσουν. Δεν κερδήθηκε κάτι για τον Παναθηναϊκό. Διασώθηκε. Επουλώθηκαν πληγές. Το κέρδος, το μεγαλύτερο κέρδος είναι ακριβώς αυτό, πως δηλαδή η ένταση, η γκρίνια αφήνει τους «πράσινους» και πηγαίνει στους άλλους ανταγωνιστές. Και αυτό, εν όψει play off, είναι σίγουρα σημαντικό. Όχι όμως καθοριστικό.
Για τον ΠΑΟΚ η ήττα και ο τρόπος που ήρθε είναι αποτέλεσμα που πρέπει να σηματοδοτήσει συναγερμό; Ναι, ξεκάθαρα. Την περασμένη εβδομάδα ο «δικέφαλος» ήταν θλιβερός. Έσωσε από το πουθενά όμως έναν βαθμό κόντρα στον Άρη. Στη Λεωφόρο το πιθανότερο είναι πως δεν άξιζε να χάσει. Έκανε όμως ό,τι μπορούσε για συμβεί, για να το επιτρέψει. Αντανάκλαση της φιλοσοφίας του ποδοσφαίρου που πρεσβεύει ο προπονητής της, ο οποίος – για παράδειγμα – θα μετρήσει επιθετικούς για να κάνει πιο επιθετική την ομάδα του (βλ. αλλαγή Ουάρντα με τον Κρμέντσικ στο 70’).
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Στο φινάλε, διαλέγεις ό,τι είναι αυτό που θες, ό,τι είναι αυτό που προτιμάς και με αυτό πορεύεσαι. Αν σου κάνει, το κρατάς. Ανεξαρτήτως κόστους, αναλαμβάνοντας ευθύνες. Αν όχι, τότε το αφήνεις και προχωράς σε κάτι άλλο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
ΠΑΟΚ: Με 25 γκολ σε 17 παιχνίδια πρωταθλήματος… δεν πας πουθενά!