Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν τεχνικό που να επιβληθεί. Να είναι ένας προπονητής ηγέτης στην κυριολεξία. Να τελειώσει τις όποιες κουβέντες στα αποδυτήρια.
Παναθηναϊκός: Το πλαίσιο διαμορφώθηκε σε προηγούμενο σημείωμα. Ο Παναθηναϊκός – και ο κάθε Παναθηναϊκός, πόσο μάλλον όμως ο ανερμάτιστος Παναθηναϊκός – χρειάζεται πολλά περισσότερα από έναν προπονητή. Χρειάζεται μια δομή, μια οργάνωση, ένα γκρουμ αρμόδιων, ποδοσφαιρανθρώπων golden boys (κι όμως) προκειμένου να επιστρέψει σε τροχιά 21ου αιώνα από το να βρίσκεται κάπου στον 19ο.
Χρειάζεται όμως σίγουρα και προπονητή. Καλό; Κακό; Φτηνό; Ακριβό; Γνώστη της ελληνικής πραγματικότητας, Ελληνα ή ξένο, ηγέτη. Ότι και αν είναι. Αυτό που πρέπει να είναι, αυτό που πρέπει να βγει είναι έναν άνθρωπο στον οποίο θα μείνει πιστός, ο οποίος και θα αποτελέσει την πέτρα πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί η ομάδα, το σωματείο, ο οργανισμός, το club.
Χρειάζεται λοιπόν κάτι παραπάνω από έναν προπονητή. Κακώς δίνεται, δίνουν, δίνουμε σημασία στο πόσο θα κοστίζει. Στο τι συμβόλαιο θα έχει. Στο πόσο είναι διατεθειμένος ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού να βάλει στο τραπέζι προκειμένου να δελεάσει αναγνωρισμένους τεχνικούς, ελαχιστοποιώντας το ρίσκο της όποιας τελικής επιλογής.
Η μόνη σημασία σε αυτό είναι η σημειολογία. Η σημειολογία που θα βοηθήσει να γίνει αντιληπτή η βαρύτητα και η σπουδαιότητα που θα έχει ο νιόφερτος στον σύλλογο. Να εμπεδωθεί λοιπόν όντας ο πλέον ακριβοπληρωμένος των πάντων, πως αυτός είναι – και θα παραμείνει – σε κάθε επίπεδο το Νο1 στην ομάδα, το Νο1 στο club. Και έτσι, πριν καν αναλάβει να εμπεδωθεί σε όλους, αποδυτήρια, media, κοινή γνώμη, πως αυτός θα είναι – για όσο διάστημα συμφωνήσει – η αρχή και το τέλος των πάντων, ο μόνος ακλόνητος.
Αλλιώς, δεν γίνεται. Όσες λαβές και αν έδωσε για παράδειγμα ο Μπόλονι – και αυτές ήταν καθημερινές – να εναντιώνονται σε τέτοια συχνότητα, με τέτοιον τρόπο (ως και αντιπροσωπεία ποδοσφαιριστών ζήτησε και τελικά, μετά την πρώτη άρνηση, πέτυχε να συναντηθεί με τον ιδιοκτήτη για να εκφράσει παράπονα) επαγγελματίες ποδοσφαιριστές κατά του προπονητή τους, είναι πρωτόγνωρο.
Και σίγουρα δεν μπορεί να επιτραπεί η συνέχεια του. Τα αποδυτήρια δεν είναι τσιφλίκι κανενός ποδοσφαιριστή. Οσο δίκιο και αν (θεωρεί πως) έχει, είτε μεμονωμένα, είτε συλλογικά. Και αυτό, θα πρέπει άμεσα, ξεκάθαρα, χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση να περάσει αμέσως με την επιλογή του νέου προπονητή του Παναθηναϊκού.
Από εκεί και πέρα, τα χρήματα δεν μπορεί να θεωρούνται πανάκεια. Πόσα είχε συμφωνήσει ο Ράζβαν Λουτσέσκου όταν ανέλαβε τον ΠΑΟΚ και πόσα εισέπραττε μετά την κατάκτηση του νταμπλ; Με πόσα ήρθε στον Ολυμπιακό ο Πέδρο Μαρτίνς; Πόσα πλήρωνε στον Μανόλο Χιμένεθ στην χρονιά του πρωταθλήματος της η ΑΕΚ; Κανείς εκ των τεσσάρων τελευταίων πρωταθλητών προπονητών δεν έπαιρνε ούτε τα μισά από τα όσα έχει βγει στην αγορά (για τον προπονητή και το επιτελείο) ο Γιάννης Αλαφούζος και οι συνεργάτες του.
Στο τέλος τέλος, ποτέ – σχεδόν – ο Παναθηναϊκός επί τρέχουσας ιδιοκτησίας δεν σκέφτηκε τις υπερβάσεις στον πάγκο του. Και ο Στραματσιόνι ακριβοπληρώθηκε και ο Γιώργος Δώνης με συμβόλαιο παράταιρο του μπάτζετ της εποχής και – αναλογικά – και ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Αυτονόητο συνεπώς πως τα χρήματα δεν είναι εχέγγυο, δεν εξασφαλίζουν τίποτα. Πετυχαίνουν αρκετά προφανώς, αλλά για να είναι αποτελεσματικά επιβάλλονται πράγματα και καταστάσεις που δεν έχουν να κάνουν με χρήματα.
Σε κάθε περίπτωση, ο Παναθηναϊκός οφείλει να ταυτοποίησει τον επόμενο προπονητή του. Να τον ταυτοποίησει ανάλογα με το στάτους του, με το βάρος της φανέλα του, τη δυναμική του, το dna του που θαρρείς σκόπιμα και φιλότιμα τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια να αλλαχτεί. Ας βρει πρώτα λοιπόν έναν άνθρωπο να ακουμπήσει. Να το κάνει συνειδητά, ανενδοίαστα, καθολικά και χωρίς πισωγυρίσματα.
Στο τέλος τέλος, όλα όσα άλλα έχουν δοκιμαστεί, απέτυχαν. Στελέχωση πρώτα, προπονητής ηγέτης και στην άκρη όλοι και όλα τα υπόλοιπα…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: