Ποιά ΕΣΗΕΑ και ποιά απεργία;

Αποφεύγω, συνειδητά, το α’ ενικό στα κείμενά μου. Τι χρειάζεται εξάλλου; Εγώ υπογράφω, άρα ποιανού άποψη μπορεί να είναι; Εν προκειμένω όμως χρειάζεται να τονιστεί. Είναι η δική μου και ίσως να λειτουργώ και –τρόπον τινά- αυθαίρετα ή σε βάρος των συναδέλφων και συνεργατών μου.

Είναι αυτές οι απορίες όμως που με βασανίζουν. Έντονα. Διαρκώς. Γιατί απεργούμε, τι κερδίζουμε, τι σώζουμε, τι κάνουμε; Δυστυχώς είμαι μικρός. Κυριολεκτικά. Πριν καν το 30ο έτος της ηλικίας μου ανέλαβα τη θέση ενός γενικού διευθυντή σε ένα αθλητικό μέσο. Αφήστε τον τίτλο. Δεν λέει και πολλά. Χαβαλέ να κάνουμε μεταξύ μας. Κοιτάξτε την ουσία της θέσης. Θα τη περιγράψω στην καθημερινότητά μου όσο πιο απλά μπορώ. Μια ανθρώπινη γέφυρα ανάμεσα στην ιδιοκτησία και τους εργαζόμενους. Μια ανισόρροπη ισορροπία ανάμεσα στην εκπροσώπηση της εταιρείας και των εργαζομένων, ταυτόχρονα. Διχασμός. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Όλοι οι εργαζόμενοι του Sportime, μηδενός εξαιρουμένου, ήθελαν να συμμετέχουν στη σημερινή απεργία των δημοσιογράφων. Διαχωρίζω τη θέση μου. Διαφωνώ μαζί τους. Είμαι μικρός, όμως. Θα το πουν. Και οι «δικοί» μου και οι… άλλοι. Θα ακούσω την καραμέλα του «τα δικαιώματα κερδήθηκαν με αγώνες που δόθηκαν στους δρόμους». Μόνο που στις μέρες μας ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν εργάζονται για να πάνε να διεκδικήσουν κάτι, το οτιδήποτε, με τη φωνή τους. Απλώς ξεκουράζονται. Θα ακούσω την καραμέλα του: «εσύ δεν είσαι μέλος της ΕΣΗΕΑ, γι’ αυτό τα λες». Ούτε πρόκειται να γίνω. Τρεις φορές πήγα από τα γραφεία της, πήρα… μυρωδιά δημόσιας υπηρεσίας και έφυγα. Μου ήταν αρκετό. Ακόμα μπορεί να ακούσω το «ναι, αλλά ο ΕΔΟΕΑΠ είναι ένα από τα καλύτερα ταμεία». Σαν να λέμε δηλαδή πως όλα τα υπόλοιπα των συνανθρώπων μας είναι για… πέταμα.

Στην ΕΣΗΕΑ και τα κεντρικά υπήρχαν άνθρωποι. Άνθρωποι που αναπολούσαν εποχές που δεν υπάρχουν πια και δεν πρόκειται να επιστρέψουν για τον Τύπο. Άνθρωποι που αισθάνονται απλά γεμάτοι και πλήρεις επειδή χαιρετιούνται μεταξύ τους. Άνθρωποι που εμφανίζονται μόνο σε περιόδους εκλογών ή όταν αντιληφθούν πως μπορεί να υπάρξει κάποιος απεργοσπάστης. Κατά προτίμηση σε εφημερίδα. Δύο φορές μας/με σταμάτησαν στην προηγούμενη εφημερίδα που εργαζόμουν από την έκδοση… απεργοσπαστικού φύλλου! Μιλάμε για απίθανη κινητοποίηση. Τα τηλέφωνα έφτασαν μέχρι πολύ ψηλά, ενώ στη δεύτερη… ζαριά, ξαμολήθηκε στρατός προκειμένου να μην εκτυπωθεί! Κάπως έτσι δικαιολογείται η… δράση τους, ή πιο σωστά η μόνη δράση τους, αφού τους χαρακτηρίζει η αδράνεια.

Γιατί όλα τα παραπάνω όμως; Πως μου ήρθε και τα λέω; Σωστή η απορία. Σήμερα λοιπόν τα περισσότερα πολιτικά sites έχουν κανονικά τη ροή τους. Ησυχία η ΕΣΗΕΑ. Οκ. Σήμερα όμως υπάρχει ανοικτό και ένα αθλητικό site. Προσέξτε. Είναι το αθλητικό site που ανήκει σε κύκλο επιχειρήσεων ιδιοκτήτη που ζήτησε την απόλυση εργαζόμενο στο μέσο. Σημειωτέον. Η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, ενημερώθηκε για το περιστατικό από τον Εκδότη του μέσου και πάλι… ησυχία. Όταν επικοινώνησε μαζί της άλλος συντάκτης για να μάθει ποια ήταν η εξέλιξη με το θέμα, απάντηση επί της ουσίας δεν πήρε. Ησυχία δηλαδή.

Συνοψίζοντας. Σήμερα, στα αθλητικά μέσα, «σπάει» την απεργία μέσο που ο ιδιοκτήτης του ζήτησε απόλυση εργαζόμενού μας και η ΕΣΗΕΑ δεν έκανε τίποτε τότε και δεν κάνει τίποτε ούτε σήμερα που… τη γράφει κανονικότατα! Με άλλα λόγια επικροτεί και τη στάση του. Τι, όχι;

Για να γίνει και κάτι άλλο ξεκάθαρο. Για τη σωτηρία του ΕΔΟΕΑΠ, αν κι εφόσον αυτή υπάρξει, καμία απεργία δεν έφερε ή θα φέρει αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα φέρνει η αύξηση των κρατήσεων σε επιχείρηση και εργαζόμενο που αποφασίστηκε ξαφνικά και μάλιστα με αναδρομικές κρατήσεις για το 2017 και τα χρόνια από εδώ και πέρα. Σήμερα επίσης, χάθηκε ένα μεροκάματο. Τσάμπα και βερεσέ.

Για της εφημερίδες, δε, είναι ένα ακόμα ηχηρό πλήγμα. Για να πουλήσεις, πρέπει να δημιουργηθεί μια ανάγκη στο κοινό. Η εφημερίδα είναι είδος πολυτελείας. Δεν θα λείψει σε κάποιον. Η μόνη της ελπίδα είναι η δύναμη της συνήθειας. Κάθε απεργία είναι ένα καίριο χτύπημα σε αυτή τη συνήθεια, άρα και στην εφημερίδα την ίδια. Είπαμε όμως. Είμαι μικρός και δεν ξέρω, ούτε θα μάθω. Ας καταθέσω και κάτι ακόμα όμως. Για την καταβολή της μισθοδοσίας των εργαζομένων, σαν γενικός διευθυντής, έναν τρόπο έμαθα. Παραγωγή, διανομή, πώληση, είσπραξη και πληρωμή μισθών. Άλλος, στο Sportime τουλάχιστον, δεν υπάρχει. Αλλά είπαμε. Είμαι μικρό. Που θα πάει όμως, τα μεγαλώσω…

Γεράσιμος Μανωλίδης

Στο Sportime του Σαββάτου (2/6) το περιοδικό του Μουντιάλ 2018