Δεν θα σχολιάσω τη ρητορική που υιοθέτησε ο Βαγγέλης Μαρινάκης προς την Κ19 του Ολυμπιακού. Ο καθένας μπορεί να την αξιολογήσει, μπορεί να την δικαιολογήσει, να την κατακρίνει. Είτε από την οπτική ενός αφεντικού, οποιουδήποτε αφεντικού, είτε από την οπτική ενός γονιού, είτε από την οπτική ενός ανθρώπου που κινείται, επαγγελματικά, από διάφορα πόστα, γύρω και μέσα από το ποδόσφαιρο.
Και μη σας κάνει εντύπωση δηλαδή το επίρρημα. Επαγγελματικά. Ναι, επαγγελματικά. Ακόμη και αυτά τα παιδιά των Κ19, επαγγελματίες είναι. Συμβόλαια έχουν, οι περισσότεροι, σε όλες τις ομάδες. Όλος τους ο περίγυρος, είτε οικογενειακός, είτε ποδοσφαιρικός, αυτό το modus vivendi έχει υιοθετήσει. Όχι από τα 18, τα 17 ή τα 16 τους χρόνια, αλλά από πολύ νωρίς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Φάκελος» ακαδημία Ολυμπιακού
Μας πειράζει – δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα επαναλαμβάνω δεν κρίνω, είναι θέμα προσωπικής αισθητικής και κουλτούρας – η ομιλία ενός προέδρου προς επαγγελματίες ποδοσφαιριστές; Έστω εν δυνάμει επαγγελματίες, αφού βρίσκονται στον προθάλαμο της πρώτης ομάδας και αφήνουμε στην άκρη πως αυτά τα παιδιά, όλ’ αυτά τα παιδιά, όλοι οι επαγγελματίες, έχουν μπει σε πολύ σκληρά, σε πολύ αυστηρά επαγγελματικά μοτίβα από παιδιά;
Και συχνά ακολουθώντας και μονοπάτια που δεν συνάδουν με το πρώιμο της ποδοσφαιρικής τους καριέρας. Ίσως αυτό, να είναι το πλέον επικίνδυνο, γιατί όλο το σύστημα που έχει στηθεί γύρω τους, τους «φτιάχνει» κατά τέτοιο τρόπο που το μόνο εύκολο, το μόνο σύνηθες, είναι να ξεφύγεις και να χαθείς πριν καν βρεις τον δρόμο. Εδώ άραγε, ποιανού ευθύνη είναι;
Κακά τα ψέματα. Δεν γίνεται να μην μιλάμε για επαγγελματισμό πλέον ακόμη και για παιδιά 15 ή 16 χρονών. Δείτε τι γίνεται στο εξωτερικό, στις κορυφαίες ακαδημίες ευρωπαϊκών συλλόγων και στο πως προστατεύουν οι ομάδες, με ρήτρες πλέον δεκάδων εκατομμυρίων τα – ανήλικα ακόμη – περιουσιακά τους στοιχεία. Η ΦΙΦΑ, εδώ και χρόνια, φρόντισε να… εναρμονιστεί -έστω και καθυστερημένα- με την τάση, αποδεχόμενη επαγγελματικά συμβόλαια από 16 χρονών και δίνοντας τη δυνατότητα μεταγραφών (και τιμωριών αν δεν ακολουθείται το προβλεπόμενο νομικό πλαίσιο) από 10 ή 11 χρονών (αρκεί να τηρούνται συγκεκριμένες οικογενειακές προϋποθέσεις, που σχεδόν πάντα τα clubs βρίσκουν τρόπο να ικανοποιούν)!
Και μην πει κανείς αυτά συμβαίνουν… αλλού, στο εξωτερικό, εδώ είναι Ελλάδα. Υπενθυμίζω πως ένας από τους λόγους που έφυγε ο Γιάννης Σαμαράς από τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ήταν γιατί η φιλοσοφία του «παίζουμε για να μάθουμε, δεν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα» δεν ήταν αρεστή. Στον Παναθηναϊκό. Σε αυτόν τον Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Έχει ξεφτιλιστεί ο σύλλογος, είναι ντροπή!»
Ούτε και εδώ θα κρίνω τι είναι σωστό τι όχι. Πολύ απλά, δεν έχω την τεχνογνωσία για να το κρίνω. Αν είναι όμως έτσι, αν όντως «παίζουμε για να μάθουμε», τότε όλοι μας, κάνουμε πολλά λάθη. Λάθη τα clubs που καλούν τις ομάδες των ακαδημιών τους σε φιέστες να γιορτάσουν την κατάκτηση τίτλων, λάθη εμείς, το δικό μου συνάφι στα media που αναδεικνύουμε νίκες επί αιωνίων αντιπάλων ακόμη και σε ομάδες 15χρονων παιδιών, ή ακόμη ακόμη και που προβάλλουμε τα σχετικά αναπτυξιακά πρωταθλήματα, λάθη γενικότερα που δίνουμε βαρύτητα σε μια «εκπαιδευτική διαδικασία», την οποία – κακά τα ψέματα – δεν ξέρει και δεν καταλαβαίνει κανείς (άντε ελάχιστοι και σίγουρα όχι τόσοι ώστε να κάνουν τη διαφορά)! Ούτε γονείς, ούτε ποδοσφαιριστές, ούτε προπονητές, ούτε υπεύθυνοι ομάδων, ούτε media, ούτε πρόεδροι, ούτε φίλαθλοι.
Και έτσι, χωρίς να κρίνω, μοιραζόμενος απλώς έναν προβληματισμό που πραγματικά απαιτεί πολύ περισσότερο χώρο από τούτον εδώ, σας καλώ να κάνετε ένα τεστ. Διαλέξτε ένα οπουδήποτε παιχνίδι ακαδημιών και ξοδέψτε ένα πρωινό σαββατοκύριακου το παρακολουθήσετε. Και παρακολουθήσετε παντού. Εξέδρες, στο γήπεδο, πάγκους, συμπεριφορές, νοοτροπίες, γονείς, παράγοντες, παρατρεχάμενους, μάνατζερ, προπονητές, οπαδούς, ποδοσφαιριστές. Τα πάντα και παντού. Και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα…
Κ19 Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram