Πάντα, σε όλα τα σπορ, factors είναι οι παίκτες. Διαχρονικά. Αυτοί (καθ)ορίζουν την τύχη ενός ματς. Όχι ένας προπονητής. Αυτός οφείλει να φροντίζει για την εύρυθμη λειτουργία μιας ομάδας και να προσπαθεί να παίρνει το 110% από αυτούς. Αν βέβαια σε ένα άθλημα ο προπονητής έχει λίγο παραπάνω ενεργό ρόλο, αυτό σίγουρα είναι το μπάσκετ.
Μπορεί να επέμβει, να αλλάξει, να σταματήσει. Έχει επιλογές, συμμετοχή, λόγο. Έχει την ευκαιρία να μιλήσει μαζί τους, συχνά, κατά τη διάρκεια του ματς. Έχει τη δυνατότητα να σχεδιάσει επιθέσεις, από την αρχή. Γενικώς… παίζει κι αυτός και πρέπει να ξέρει τον τρόπο. Ασυζητητί. Δυστυχώς για τον Ολυμπιακό, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν έκανε τίποτε από τα παραπάνω, ή δεν έκανε τίποτε από τα παραπάνω σωστά. Σημασία έχει πως αυτό κόστισε στον Ολυμπιακό, κοστίζει και δεν πρέπει να κοστίσει και στο μέλλον.
Από αυτήν εδώ τη γωνιά μπασκετική ανάλυση δεν θα διαβάσετε. Δεν είναι εκεί η ουσία. Ώρες ώρες τα πράγματα είναι απλά. Ο Ολυμπιακός είχε (ακόμα και με τους τραυματισμούς) καλύτερο ρόστερ από αυτό της Ζαλγκίρις. Είχε πλεονέκτημα έδρας. Κι όμως δεν εκμεταλλεύτηκε τίποτε από αυτά για να βρεθεί στο Βελιγράδι. Όσα δεν έκανε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, τα έπραξε στο έπακρο ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.
Πήρε από τους παίκτες του τον καλύτερο εαυτό τους. Είχε πλάνο σε άμυνα και επίθεση. Εξέλιξε και εξελίσσει την ομάδα του από παιχνίδι σε παιχνίδι. Υπερασπίστηκε την έδρα του. Έπαιξε θελκτικό και εντυπωσιακό μπάσκετ. Κέρδισε. Προκρίθηκε. Κι ας είχε λιγότερες προπονητικές παραστάσεις, λιγότερο ποιοτικό έμψυχο δυναμικό, λιγότερα ματς στην έδρα του για να το πετύχει.
Συνέβη το φυσιολογικό, το δίκαιο. Η Ζαλγκίρις πήγε στο Βελιγράδι, ο Ολυμπιακός γυρίζει σπίτι του. Ποιοί τραυματισμοί, ποιοί ξένοι, ποιά ατυχία; Η Ζαλγκίρις κέρδισε πέντε φορές, σε διαφορετικές φάσεις στη σεζόν, σε έξι ματς τους «ερυθρόλευκους». Αυτό έλειπε να μείνει εκτός…