Σήμερα το μήνυμα του Σωκράτη Γκιόλια, ανήμερα της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο και του τεταμένου κλίματος με τους γείτονες, μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Σήμερα συμπληρώνονται 46 χρόνια από τη βίαιη τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Μια αποφράδα μέρα που οι Ελληνες της Κύπρου έχασαν τη μισή τους πατρίδα. Άφησαν τα σπίτια τους άρον άρον, έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους στον πανικό της ξαφνικής φυγής με τον πόλεμο να έχει έρθει στο κατώφλι της πόρτας τους.
Σήμερα βρισκόμαστε επίσης σε μια εμπόλεμη –έστω και μοντερνοποιημένη- κατάσταση με την Τουρκία. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες έχουν γίνει τόσα πολλά. Η προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας με την μεθοδευμένη μετακίνηση μεταναστών στον Έβρο. Οι αξιώσεις στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Είτε με την οικειοποίηση πετρελαιοπηγών, είτε με το Καστελόριζο. Τελευταίο ατόπημα η Αγιά Σοφιά. Μια ευθεία πολιτιστική επίθεση. Ένα καίριο χτύπημα στα σπλάχνα και τις ρίζες της Ορθοδοξίας.
Σήμερα τα social media έχουν γεμίσει «πατριώτες» έτοιμους να σηκωθούν από τον καναπέ τους. Στην πραγματικότητα όμως η αφύπνιση είναι πολύ μακριά. Βέβαια, αυτές τις μέρες όλα φαίνονται πιο καθαρά. Όλα είναι πιο εύκολα στη στοιχειοθέτηση μιας αποστασιοποιημένης στάσης από τη γείτονα χώρα.
Σήμερα, ναι. Λίγα χρόνια πριν όμως δεν ήταν έτσι. Ο Σωκράτης Γκιόλιας τον Οκτώβρη του 2001 είχε κληθεί να βραβευτεί από τον ΠΣΑΤ για ρεπορτάζ του σχετικά με το ντόπινγκ. Ρεπορτάζ που είχε δημοσιευθεί τότε στην «Ωρα για σπορ». Σε μια εποχή που όλος ο αθλητικός Τύπος στηρίζει την υποψηφιότητα Ελλάδας – Τουρκίας για το Euro 2008, ο Σωκράτης εκφράζει ανοικτά την αντίθεσή του. Στην τελετή του συνδέσμου παραλαμβάνει το βραβείο του από τον τότε Υφυπουργό Αθλητισμού, Γιώργο Φλωρίδη, ο οποίος ήταν εκ των πρωτεργατών της συνδιεκδίκησης με ένα μπλουζάκι που έγραφε «Αυτός ο στρατιώτης δεν θα δει το Euro 2008. Αγνοείται!». Αν μη τι άλλος ένας ευρηματικός (και ευγενής) τρόπος αντίδρασης στην πολιτική ηγεσία -με το χαμόγελο παραλαμβάνει το βραβείο του.
Σήμερα, οι δημοσιογράφοι (από κάθε μετερίζι) εξακολουθούν να μην είναι «αρματωμένοι». Όπως και τότε. Τη στιγμή που οι περισσότεροι αθλητικογράφοι μιλούσαν για τα οφέλη μια μιας τέτοιας συνδιοργάνωσης και περί χείρα φιλίας στην Τουρκία, ο Σωκράτης Γκιόλιας προτιμούσε να τείνει χείρα βοήθειας στους στρατιώτες των ενόπλων δυνάμεων. Το ένιωθε, σαν χρέος. Από στρατιώτη (της δημοσιογραφίας) προς στρατιώτη. Το 2001 οι άλλοι έβλεπαν μια ευκαιρία ενός Euro στην πατρίδα μας σε επτά χρόνια. Ο Σωκράτης δεν μπορούσε να ξεχάσει τα Ίμια. Πέντε χρόνια πριν…
Σήμερα το μήνυμα εκείνης της μπλούζας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Λείπει ο Σωκράτης και μαζί του λείπουν και οι στρατιώτες της δημοσιογραφίας. Αγνοούνται…